Vísir - 24.12.1938, Blaðsíða 15

VlSIR
13
ina, og fór svo til þess að sinna
störfum sínum snemma næsta
morgun. Þegar liann kom lieim
lil hádegisverðar kom liann
með hestinn og leiddi liann inn
í bæinn.
Já, hér var vinur, seni mundi
í raun reynast. Brúni hesturinn
þeirra gekk inn um bæjardyrn-
ar, óhikandi, og fór kunnuglega,
beygði niður hálsinn dálítið,
meðan hann var að komast inn,
og stóð svo liálfurinni í bænum,
en svo sterklega var til jarðar
stigið, að undir t ók í þéttu,
liörðu leirgólfinu. Og nú reisti
hann liöfuðið og horfði undr-
andi í kringum sig. Hann liristi
ennistoppinn, eins og til þess að
geta séð betur. Fagur var hann
þar sem liann stóð þarna, l)eisl-
is- og aktýgjalaus, gljáandi á
skrokkinn. Á miðju enni hans,
milli fagurlagaðra, oddmjórra
evranna, sá á hvítan blett undir
ennistoppinum, að hálfu liulinn
af honum, hvítan blett, sem
minti á stjörnu.
Þannig hafði liann þá gengið
í bæinn, brúni hesturinn, góð-
vinur þeirra, sterklega, svo að
undir tók, og heilsaði þeim með
furðu í augum, hringandi
makka, sí-kvikmn eyrum.
Hann, stóð kyrr. Það var eins
og stofan hefði minlcað um
lielming, er hann var kominn
inn. Og liöfuð hans nam nærri
við loft. Hann leit á glæðurnar i
eldinum —- og svo á konuna, á
skál mikla á miðju kringlóttu
borði, fulla af sjóðheitri gul-
rófna-súpu og kjöti.
Hanna varð svo undrandi, að
við lá að hún opnaði munninn
og tæki til máls. En j)á veilti
hún eftirtekt manninum sínums
Svo að hún gætti þess að lilaupa
ekki á sig, beit á vör og lét ekki
orð koma yfir varir sér — hún
gat enn ekki knúið sig til ])ess
og hafði hún þó l'reistast til
þess nú. Hún bar stólana að
borðinu og settist þar sem hún
var vön að sitja. Eimerd tók
hleif af burru, dökku rúg-
brauði, úr kassa á veggnum, við
hliðina á arninum, og sneiddi
brauðið með vásahníf sinum og
lagði sneiðarnar á borðið.
Svo settist hann. Gaf Stjarna
merki með því að smella tung-
unni við góminn, og hesturinn
vissi niæta vel hvað ])að merkti.
Hann gekk nær borðinu.
Bóndinnn og kona hans sátu
þögul. Þau signdu sig og höfðu
borðbæn sína y'f ir i hljóði.
Milli þeirra var höfuð hestsins.
Þau hjónin fóru að matast og
er Eimerd var byrjaður að
borða tók hann eina brauðsneið
og lagði á borðröndina Qg leit
á Stjarna, sem nú sneri höfði
sínu að Eimerd, en um leið
andaði hann á brauðmolana á
hvítskúraða borðinu, og dreifð-
ust þeir í allar áttir. Hann lyfti
mjúkum, þurrum, dökkum
vörum sínum, þefaði svo af
brauðinu, og nú skein brátt á
breiðan, gulleitan tanngarðinn,
og út úr munninum kom tung-
an, rósrauð, lieit, dökk og gild,
og brauðsneiðin livarf á andar-
taki, muldist imdir sterkum
tönnum eins og kornið milli
mylnusteinanna, og brúni hest-
urinn krafðist nú meira og
fékk þegar aðra sneið. Hún
bragðaðist honum vel og hann
tugði í ákafa og leit til beggja
hliða vinsamlegum, þakklátum
augum, á bóndann og konu
hans, og í þessum dökku, djúpu
augum, var ekkert sem bar
illri hugsun vitni, heldur
ánægja, hreinskilni, góðvild og
hygni ■— alt þetta var i hinu
flosmjúka tilliti augnanna.
Og svo nærri var hann þeim,
að þau gátu séð hárið í nasa-
holunnm og strjálu, stifu liárin
á snoppunni.
Brúni hesturinn þeirra snæddi
með þeim eins og hann hefði
lagt það i vana sinn frá upphafi
vega. Sól skein inn um glugg-
ann, á hinn fagurhringaða
makka hans, og alt í kringum
hann. Og hún skein á látúns-
skjöldinn i standklukku-hengl-
inum, er hann sveiflaðist liægt
fyrst til annarar hliðarinnar,
svo til hinnar.
Stjarni sló taglinu hægt ým-
ist á þessa lendina eða liina og
svo lvfti hann öðrum afturfæti,
og klóraði sér með liófinum á
kviðnum, þar sem húðin var
ljósbrún og æðaber, og hljóp í
fellingar, er hann færði til hóf-
inn fram og aftur dálitla stund.
Svo kipti liann honum niður
svo snögglega og sterklega, að
söng í leirgólfinu.
Hanna át mat sinn þögul, en
annað veifið liorfði liún, frem-
ur uppburðarlítil á svip, á höf-
uð hestsins, sem gnæfði yfir
borðið, sem hún og maður
hennar sátu við, — horfði á
höfuð hestsins, sem bjó yfir svo
aðdáunarverðri ró og regin afli.
Hanna horfði á hann eta úr
lófa Eimerds. Ivannske var liún
dálítið gröm yfir því i fyrstu.
En nú fagnaði hún í huganum.
Niðurstaðan hafði orðið sú, að
hragðið hafði ekki hepnast Eim-
erd. Hann hafði sennilega búist
við að koma henni til að mæla,
er hann kæmi með hestinn alla
leið inn í stofu. En það hafði
mistekist.
Að máltíð lokinni signdu þau
sig aflur. Eimerd safnaði saman
seinustu brauðmolunum og
stakk i lófa sinn og bar að
snoppu hestsins.
Svo skipaði hann hestinum
að snúa sér við og liann gerði
það þegar, með allmiklum háv-
aða og fótastappi, og skeifurnar
mynduðu rákir í hart leirgólfið.
Hanna stóð kyrr. Hún horfði á
eftir hestinum út úr dyrunum
og liann veifaði taglinu, eins og
í kveðju skyni.
Eimard kom með liestinn
daginn eftir og naístu daga, tvær
vikur, mánuð, ef til vill lengur.
Eimerd sagði við konu sina:
„Hann etur við borð okkar
þangað til þú færð málið.“
Hanna svaraði engu. En —
vel má vera, að lienni hafi verið
runnin reiðin fyrir löngu, en
þótt furðulegt væri hafði hún
tekið það i sig, og ekkert gat
fengið hana ofan af því, að
rjúfa ekki þögnina. Þetta kom
ekki lengur neitt við því, sem
þau höfðu uppliaflega um deilt.
Hún hafði lokað sig inni, ef svo
mætti segja, reist girðingu
kringum sál sína — svo háa, að
nú var það sjálfri henni um
megn að komast yfir hana.
Það kom yfir hana stundum,
einkum á góðveðurskvöldum,
að hana langaði til þess að
segja eitthvað. En að eins þegar
hún var alein, þegar maðurinn
liennar var víðs fjarri, þá tal-
aði hún við sjálfa sig, hvíslaði,
og liún var glöð yfir að hcyra
mannsmál, liljómur raddarinn-
ar, ylur orðanna, gladdi sál
hennar, innilukta í vii'kinu.
Hún fagnaði yfir þessari auð-
legð í einmanaleik sínum — að
hún átti liana ein.
Hún talaði líka stundum til
kjúklinganna, þegar hún gaf
þeim kornið, og svínanna, þeg-
ar liún fylti trogin í stíunni, eða
til kúnna þar sem þær voru
tjóðraðar skamt frá bænum,
JÓLAP.AKKARNIR.
Seinustu vikurnar Ltíi' jolin er mikið að gera á pósthúsunum hvarvetna, því að það eru ó
grynniu öll af jólapökkum, sem köma þarf til skila og taka við, þvi að það er nú einu sinni
svona, að allir vilja gleðja aðra um jólin, sýna vinarþug sinn með gjöf og vist má öllum vera það
fagnaðarefni, að hló verði á dægurstrHi og erli öll jllindi og erjur gleymist og m?nn hugsi
Vim það eitt, að gleðja aðra,
4