Tónlistin - 01.11.1943, Side 39

TÓNLISTIN
37
Emil Thoroddsen:
r
Páll Isólfsson fimmtugur
Það mun hafa verið fyrir fyrri
heimsstyrjöld, að leikbróðir minn
eiim sagði við mig: Hefirðu heyrt
nýja músíkgeniið, sem allir eru að
tala um? Iiann spilar g-moll gavott-
una eftir Bach svo fljótt, að maður
sér ekki fingurna á honum. Hann
er prentari hjá Östlund og spilar á
orgel. Þetta þótti mér ekki mikið i
þá daga. Ég var sjálfur nýskriðinn
upp i Menntaskólann og spilaði á
píanó. Og enda þótt ég því miður
hefði fullvissað mig um það af eigin
unarform þess andantino, en lík-
lega mun réltast að skilja það svo,
að gönguhátturinn sé hér fínlegri
en í andante (stutt, mjúkleg kven-
ski’ef); antlantino nálgast þá alle-
gretto. Beethoven, Chopin, Czsrny,
Schumann o. fl. nota oft hraðafoi’-
skriftina Andantino quasi Alle-
gretto (A. eins og A.).
andte, s. s. andante; andtino, s. s. and-
antino.
angelica, þýð orgelrödd (engilrödd).
anglaise, egl. Bretadans, upprunninn
í Englandi, flultist síðar til Frakk-
lands í lok 17. aldár og nefndist þá
Francaise. Dans þessi var „mót-
dans“ eða kontradans, þar senx
dansendur hreyfðu sig hver á nxóti
öðrum.
anima (ít.), líf, sál.
animato eða con anima, „líflega“,
fjörlega.
Frh.
sjón, að mínir fingur væru vel sýni-
legir, liversu fljótt senx ég spilaði, þá
hafði ég þó þegar náð þeim lii’aða
í „Beethovens Fai’vel til Pianoet“, að
liið þráða mark allra upprennandi
píaixóleikara var ekki langt fram-
undan.
Árin liðu. Páll ísólfsson liætti við
prentiðnina og hélt utan til náms.
Eftir fárra ára nánx skrapp hann
lieini að sumarlagi og liéll hljómleika
i dómkirkjunni i Reykjavík. Og nú
voru fingurnir orðnir sýnu ósýnilegri
en áðui’, og það sexxx vei'ra var —
fæturnir líka. Við þetta féll heima-
alningnum, sem var rétt í þamx veg-
inn að öðlast fyrsta ósýnileik fingi’-
anna, allur ketill i eld. Nú þótti hon-
xun sóixxi að þvi að sitja við hlið Páls
á hvei’juixi tónleikum og draga út
tappana á ganxla dóixxkirkjuoi’geliixu,
senx voru alveg eins og stórar emalj-
eraðar gorkulur, vinstra megin, þeg-
ar krotað var nxeð hláu i nótnaein-
takið, hlauixa svo í hring og draga
út hægi-a megin, ef krotað var rautt.
Ef lialda þurfti djúpum pedaltón
meðan ósýnilegu fæturnir voru önn-
unx kafnir annarsstaðar — því að
Joliann Sebastian Bacli hafði láðzt
að gera ráð fyrir tilfæi’ingunuxn á
gamla dómkii’kjuorgelinu — þá var
heimaalningnum heiður að því. Og
launin voru ekki aðeins upphefðin,
heldur það sem meira var um vert
hér á lijara veraldar, hlutdeild i
menningarstraumununx frá sjálfri
höfuðborg tónlistai’innar, Leipzig,