Tónlistin - 01.12.1944, Blaðsíða 39

TÓXLISTIX
G!)
fj'rir jietta líf og hiÖ komanda". Og hvaÖ
er sönglaust líf ailnaÖ en ömurleg cyði-
inörk? KristinfræÖi og tónli.st er menn-
ingarkjarni, senl gerir frjálsa jijóö ósigr-
ándi. i.Þar sein andi drottins er, j)ar er
frelsi.-1 Af j)ví sprettur þfóttur, vaxtar-
þrá, dáÖríki, lifsgléði og fjöf.
Eitt meginatriÖi skólanna ætti aÖ vefa
fólgiö’ í ])vi, aÖ skapa sérhverjum ein-
staklingi hugstæð og göfug áhugamál og
tómstunda-athvarf. Ef vel tækist aÖ leysa
])etta verkefni vefkefnanna, j)á mundu
sum geigvænlegustu Vandaiuál j)jóÖfé-
lagsins hverfa eins og dögg fyfir sólu.
ÞaÖ er iö'juleysið og andlegur leiði, Setil
færir meÖ sér lestina, en dáðrikt og göfg-
andi starf skapar manngildi og „hylur
fjölda synda“. Fleiri orð þarf ekki uin
])etta (því að jretta vita allir, sem vilja),
en ])að ]>arf framkvæmdir. Nýársgjöf til
íslenzku æskunnar á að vera: aukin
fræðsla í kristnum fræÖum og tónlist.
f'á vex í landi gróandi þjóðlif, sigrandi
æska og frjáls þjóð.
Siguringi E. Hjörlcifsson
Morgunblaðið n. i. 1944.
JAKOB JóNSSON FRÁ GALTAFELLI,
SÖNGVÍS HL.JÓÐFÆRASMIÐUR.
ÞaÖ hefi ég fyrir satt, og er j)að eitt
til marks um góða hæfileika Jakobs, að
eitt sinn, er hann var samtíða manni
nokkrum er lék á orgel og átti slíkt hljóð-
færi, lærÖi Jakob þaÖ af honum, enda
hafði hann alla tið mikið yndi af söng
og hljóðfæraleik eins og vænta má, slík-
ur gleöimaður sem hann var. Er jieir
skildu, saknaði Jakoh hljóðfærisins. Hann
lét sér ])ó hvergi hregða en tók sig til
og smíðaði sjálfur orgel, sjálfsagt ekki
fullkomið en j)ó nóg til yndisauka á heim-
ilinu. Aflaði hann sér allra nótna, er hann
náði til, og átti Galtafellsheimilið Jiessu
aÖ ])akka marga dýrmæta stund, er kom-
ið var saman til þess að læra lög og
syngja, en Jakob lék á orgelið. Sjálfur
hafði hann söngrödd góða og var um
skeiö torsöngvari í Hreppshólakirkju á
sinuni jmgri árúm.
(Útdráttur úr eftirmælum Þor-
steins Ö. Stephensen).
Vísir J.n. iij.fj.
LJÓÐ OG LÖG.
Það vaf gott að heyra i kvöld (11. 5.)
Ossianforleikinn eftir Gade. Þykir mér
ekki ótrúlegt, a'Ö ])ar sé eitt af mestu
snilldarverkum, sem til eru orðin þar í
landi. og þyrfti slíkt lag að fá að heyra
oft. Það minnir mig dálítið á eitt af allra
fegttrstu kvæÖum íslenzkum, Sólsetttfs-
Ijóð Jónasar Hallgrimssonar, sem einn-
ig má setja i nokkurt saniband við Ossian,
Væri óskandi, að einhverntíma gæti leg-
ið svo vel á einhverju islefizku tónskáldi,
að vér fengjum islenzkt lag við Sól-
setursljóðin.
Annað tónverk, sem minnir mig á {s-
lenzkt kvæÖi, er eftir Haydn, þa'Ö tón-
skáld, sem sizt er nokkurn tíma leiðin-
legur, en hefir þó, að því er ég þekki til,
aldrei betur tekizt en í því lagi, sem
Þórhallur Árnason segir mér að heiti hjá
þeim Tríó nr. 1. En kvæðið er ljóðabréf
Þorsteins Erlingssonar, þar sem fyrsta
visan er svona:
Sittu heil með háan fald við heiðan boga,
vor og ljós uin völl og haga,
vatnahljóð og langa daga.
Og ]>að er einkum hún og tvær hinar
næstu, sem minna mig á lag snillingsins
austurríska. Er yfír þeim yndislegur
l)lær, sem minnir á vorið, eins og vér
vildum óska að þaÖ væri, alveg eins og
yfir tónum Haydns, sern mér þykir betra
að heyra en jafnvel nokkuð sem mér er
kunnugt eftir Mozart. En þeir tveir eru
skálda skyldastir.
Eg hygg, að því hafi tæpast verið veitt
sú eftirtekt sem skyldi, hve mjög söngur,
sem oss þykir verulega gott aÖ heyra, bæt-
ir líðan vora og skap. Þvi að hefði slíkt
veri'ð nægilega hugleitt, mundi t. d. stofn-
un eins og Útvarpið ástunda meir en nú
er, að þar væru ekki flutt önnur lög en