Tónlistin - 01.12.1944, Blaðsíða 32

TÓNLISTIN
()2
gæfni, án þess þó að beita honum til
hins ítrasta, en ]>að mundi tvímælalaust
verka nijög til áhrifaauka og uppörfun-
ar. Bygging efnisskrárinnar hefði geta'Ö
sýnt meiri fjölbreytni, og fleiri höfundar
mundu máske hafa bætt úr því, svo sem
Helgi Helgason („Við hafið ég sat“ er
eftir bróður hans Jónas, þótt Helgi hafi
lika lagsett þennan texta Steingrims),
Bjarni Þorsteinsson, Jón Laxdal, Jón
Friðfinnsson, Magnús Einarsson, Jón
Leifs, Björgvin Guðmundsson, Friðrik
Bjarnason, Markús Kristjánsson, Karl
Runólfsson, Árni Björnsson og Ingi Lár-
usson. Islenzkur karlakórssöngur stendur
nú á athyglisverðum tímamótum. Áhugi
söngmanna beinist írá of tíðum endur-
tekningum fram á vi'Ö til ferskra fang-
bragða við nýtileg og innihaldsrik við-
fangsefni. Með traust haldreipi í hverri
rödd, ætti karlakórnum Fóstbræður ekki
að verða skotaskuld úr írekari framsókn
í rétta átt: að syngja íslenzkt lag í ís-
lenzka þjóð.
Barnakórinn „Sólskinsdeildin“ hefir
á undanförnum árum verið l)ýsna starf-
samur og farið í söngferöir víðsveg-
ar um landið. Er þetta allstór flokkur'
undir stjórn Guðjóns Bjarnasonar, sem
aðallega hefir hyllzt til að safna saman
telputn til handleiðslu sinnar. Börnin leika
sum á gitar og spila þannig með i nokkr-
um lögum eftir allra einföldustu tónika-
dóminant-hljómskiptingu, þar sem þó víða
mætti og ætti að koma þri'Öja hljómnum
að án þess þó að það yrði hinum ungu
„músiköntum" ofviða. Þess verður jafn-
an að gæta i söng barna, að þau fái að
beita rödd sinni á eðlilegu tónsviði, þar
sem röddin hljómar óþvinguð. Þetta hef-
ir „Sólskinsdeildin" ekki tekið i reikning
sinn, og má stundum verða þess var, að
kórstjórinn reynir með veikburða barns-
rödd að ná frarn áhrifalíkingu fullorðinna
kóra i stað þess að lofa henni að njóta
sín á miðju söngsviði. „Trió“ getur það
ekki kallazt, er þrjár söngraddir eru
stilltar saman, heldur er ,,terzett“ rétt-
nefni i þvi tilfelli. Mun hér vera um áhrif
frá jazz-músíkinni að ræða, svo sem
„Blástakka-tríó". Leiðinlegt er að sjá
lag-fyrirsögnina „Við brinmw)ía kletta",
og virðist hér höndum hafa verið kastað
til frágangs söngskrárinnar. Raddsetn-
ingar laganna eru um of óskipulegar, og
er vandfarinn heilbrigður meðalvegur í
])eirri grein. Hér þarf að forðast alla
„krómatik“, sem börnum er óljúft að
syngja, því að hún vill alltaf verða tor-
sungin i tónhæfni. „D í a t ó n í s k a r“
r a d d s e t n i n g a r er fyrsta boðorð
hvers einasta söngstjóra með barnakór.
„Sólskinsdeildin“ hefir ekki tekið fullt
tillit til Jressa lifsnauðsynlega lögmáls
barnsins, og þessvegna verður söngurinn
ekki alltaf nógu ferskur og frískur. Ná-
kvænra gát verður og að hafa á frarn-
burði ungmennahópsins og leiða þau frá
fláum og sérhljóðahæpnum söng. Söng-
stjórinn hefir varið miklum tíma til að
koma upp þessum syngjandi lrarnaflokki,
og er það góðs viti; sýndi það sig í hinu
Iétta og hreina lagi barnanna „Enni bjart
og augu blá“. Var ánægjulegt að sjá
þessar litlu söngvameyjar leika og syngja
af hispursleysi og látleysi og fylgjast með
svipbrigðum þeirra, og mun Guðjóni ef-
laust sækjast söngstarfið listavel, er hann
hefir kynnt sér til fullnustu skilyrði þau.
sem óhjákvæmileg eru til bezta árangurs
í söngstjórn.
Þaö er nú oröiö æöi langt síöan Pál1
ísólfsson hefir i heyranda hljóöi tekiö
sér sæti við hljóðfæri sitt, og er þa'Ö
mikill skaði fyrir tónlistarlífi'ð í heild,
því a'Ö til þess standa efni hans, svo af
ber ö'ðrum tónlistarmönnum vorum. Páll
tilheyrir þeirri organistakynslóð, sem átti
því láni að fagna að njóta giftusamlegr-
ar handleiðslu Karls Straube gegnum
langan og strangan skóla. Hjá þessum
þýzka orgeljötni lærði hann af akadem-
iskri verkhyggni að viuna við orgelið
með trúmennsku frá því smávægilegasta
til hins stórbrotnasta. Ivom þetta fram í
hinu fíngerða og flikrótta kóralforspili
Strungks og hinni næstum því nútíðar-
lega litsnjöllu „Passacaglíu“ Freseobáld-