Keflavíkurgangan - 19.06.1960, Síða 20

til Reykjavíkur. Hraunklungur, grasgeirar og vatnssósa leir-
flákar tóku við hvert af öðru í endalausri röð meðfram há-
spennulínunni, sem við fylgdum. Menn steyttu ýmist fótum
við steinum, eða sökktu þeim upp að öklum í votan leir. Ann-
arsstaðar skeiðuðu þeir nokkra tugmetra á grasi, — svo hófst
torleiðið að nýju. Leiðin átti að heita bein, en hún var eins
og gormur: alltaf var verið að krækja fyrir versta ólendið.
I upphafi var talið að þessi áfangi myndi verða um ellefu
kílómetrar og taka tvo og hálfan tíma. En þegar gengið hafði
verið í tvo og hálfan tíma, allrösklega og þó með stuttum
hvíldum, sást enn hvergi til byggða. Þá kom á daginn að
enginn í hópnum þekkti þessa leið til hlítar, enginn gat sagt
fyrir um, hve lengt væri eftir í áfangastað.
I fulla þrjá tíma sóttum við fram yfir veglausa heiðina, með
háspennulínuna eina að leiðarmerki. Og þegar við að lokum
komum í Kúagerði, þar sem beið okkar kaffi og heit súpa í
tjaldi, höfðum við vissulega gengið lengri leið en ellefu kíló-
metra, ef bugðótt slóðin hefði verið mæld.
íslenzki fáninn var borinn fyrir göngunni alla hina löngu leið
Keflavíkur og Reykjavíkur 19. júní n.k. Tilgangur hennar er
að leggja enn meiri þunga í kröfuna um tafarlausa brottför
bandaríska hersins af íslandi en búið hefur að baki þeirrar
kröfu um hríð. Er hér farið inn á nýja braut í hinni lang-
vinnu baráttu gegn herstöðvunum, en vissulega mjög athyglis-
verða. Nú eiga menn þess kost að skera upp herör á nýstár-
legan hátt og sýna að þeir vilja skapa samstillta fylkingu,
sem leggja vill nokkuð á sig í því skyni að stæla menn til bar-
áttu og vekja athygli á þessu stærsta þjóðernis- og sjálf-
stæðismáli okkar íslendinga. En með hinum nýju aðgerðum
er um nokkra þolraun að ræða, svo að slík mótmælaganga
hlýtur öðru fremur að skírskota til æskufólks, — að það verði
meginstoðin og geri með því ráðamönnum landsins ljóst, að
vaxtabroddur þjóðarinnar þoli ekki þá smán að sjá erlendan
hermannalýð traðka íslenzka jörð. Á tímum stórveldaátaka
og hinna miklu gereyðingarvopna hlýtur herstöð í landinu
að bjóða hættunni heim og sýnir hversu gálausan leik ráða-
menn íslenzku þjóðarinnar leika með tilveru hennar. Það er
öfugmæli sem æskan á ekki að þola, að þjóð hennar, fámenn
og vopnlaus, sé ánetjuð í hernaðarbandalag stórvelda grárra
fyrir járnum. Ekki sízt þegar bandalagsþjóðir okkar hafa
ýmist gengið svívirðilega á rétt okkar og beitt okkur vopna-
valdi, eins og Bretar, — eða sannað fyrir umheimi að þær
eru hálffasistisk einræðisríki, eins og Tyrkir.
Hér er þessvegna mikilvægt verkefni, sem kallar á alla
æskumenn. En tíminn er dýrmætur og þörf á að vinna þessu
málefni því betur með hverjum degi sem líður. Því lengur
sem erlend herstöð er í landinu því meiri voði fyrir sjálfstæði
þjóðarinnar. Einn liður baráttu okkar er fólginn í væntan-
legri mótmælagöngu og vil ég skora á alla, sem til þess treysta
sér að taka þátt í henni ellegar styðja á annan hátt með
ráðum og dáð.
I anda hinna beztu manna íslenzkra, þeirra er mest lögðu
á sig í baráttu liðins tíma fyrir frjálsu og sjálfstæðu íslandi,
skulum við vinna, og heita á alla andstæðinga herstöðva á
Islandi að duga nú vel og sýna mátt sinn. Fylkjum liði í
Keflavíkurgönguna 19. júní!
Bergur Sigurbjörnsson:
Stórveldin hafa á öllum tímum blátt áfram þjáðst af áhyggj-
um út af frelsi, lýðræði og menningu smáþjóða. Þau hafa
alltaf verið reiðubúin til að tryggja smáþjóðum allt þetta með
herbækistöðvum i löndum smáþjóðanna og sérlegum hand-
höfum hins erlenda valds. Smáþjóðir eru víst svo illa gerðar
í eðli sínu, að þær hafa sjaldan kunnað að meta þessa er-
lendu blessun til lengdar.
Stúdentar í Suður-Kóreu gengu nýlega siðvæðingarmann-
inn Shingman Rhee úr veldisstólnum. Þó var hann til þess
18
Keflavikurgangan