Keflavíkurgangan - 19.06.1960, Síða 38

sé lagt fram 10 þúsund sinnum meiri orku til að sundra hverri
mannlegri veru á jörðinni, allt frá karlægum gamalmennum
til ungbarna í vöggu, heldur en verkamennirnir notuðu til að
sundra klöppinni í Kópavogi.
Það kom ekki fram í því bandaríska tímariti, þar sem ég
las þessar upplýsingar, hvort forsetaefnið teldi ekki að vörn-
um Bandaríkjanna væri sæmilega borgið með þessu, en á
öðrum stað í blaðinu var þess getið til, að Rússar mundu að
minnsta kosti ekki vera fátækari að kjarnorkuvopnum en
Bandaríkjamenn. Samkvæmt því eiga þessi tvö stórveldi, ef
þörf krefur, að geta lagt fram kjarnorkuvopn sem svarar 100
tonnum, eða um það bil hálfum togarafarmi af dýnamiti á
hverja 5 manna fjölskyldu. Það verður sem sé ekki sagt, að
hér sé naumt skammtað. Það ætti sem sé að vera nokkurn
veginn tryggt, að ekki yrði mikið eftir af okkur, ef kveikt
yrði í tundrinu.
Og samt er enn haldið áfram að framleiða kjarnorkuvopn;
samt er enn haldið áfram að stafla upp birgðunum í pakk-
húsum dauðans. Það er nefnilega aldrei að vita nema annar
aðilinn, t.d. sá sem kenndur er við austur, hafi á takteinum
sem svarar 5 tonnum meira af jafngildi dýnamits til að sundra
hverju einstöku okkar, og því verður hinn aðilinn, sá sem
kenndur er við vestur, líka að hafa jafngildi 15 tonna í sama
augnamiði. Þetta er í stuttu máli það sem vissir stjórnmála-
spekingar nefna valdajafnvægi í heiminum. Það er ekki nóg
að hafa sem svarar hálfum togarafarmi af dýnamiti á hverja
vísitölufjölskyldu, meðan grunur leikur á, að hinn aðilinn
hafi sem svarar heilum togarafarmi.
Það verður að stöðva þetta brjálæði, segja menn. Já, það
verður að stöðva þetta brjálæði. En það er ekki nóg að t a 1 a
um að stöðva það. Menn verða að g e r a það, sem í þeirra
valdi stendur til að stöðva það.
Og hvað stendur þá í okkar valdi, íslendinga, að gera? —
Þeirri spurningu höfum við hernámsandstæðingar margsinn-
is svarað, bæði hér á þessum fundi og annars staðar. Það
stendur fyrst og fremst í okkar valdi að vísa hernum úr landi,
segja okkur úr því stríðsfélagi, sem nefnist Atlantshafsbanda-
lag, lýsa á ný yfir ævarandi hlutleysi okkar í hernaðarátök-
um.
Það er verkefni okkar að afla þessum málstað fylgis með
þjóðinni. En það er ekki sama með hvaða rökum við gerum
það. Mér hefur t.d. fundizt að ýmsir hafi að undanförnu reynt
að afla málstaðnum fylgis með rökum, sem bera vott um
helzt til mikil hugsanaþrengsli: að við eigum að vísa hern-
um úr landi fyrst og fremst í hefndarskyni við þær þjóðir
sem ekki hafa viðurkennt rétt okkar til 12 mílna fiskveiði-
lögsögu. Ég er að vísu ekki á móti því, að reynslan af land-
helgisdeilunni sé notuð til að koma þjóðinni í skilning um
hið rétta eðli Atlantshafsbandalagsins. Og hvort tveggja eru
þetta vissulega sjálfstæðismál okkar, baráttan fyrir aukinni
landhelgi og baráttan gegn hernáminu. En baráttan gegn her-
náminu er meira en sjálfstæðismál okkar íslendinga sérstak-
Guðlaugur Þórisson, 12 ára:
Mér er nú ekki vel við herinn og vil styðja að því að
hann fari.
Björn Þorsteinsson, sagnfræðingur:
Við erum hersetin þjóð, en ef við eigum að lifa í landinu
verðum við að losna við herinn. Fólk vill samhug í þessum
málum og með baráttu okkar á að skapast kjarni, sem leiðir
málið fram til sigurs.
Finnbogi Júlíusson, blikksmiður:
Allur hernaðarundirbúningur andstæður lífinu, það er
skylda okkar að vera á móti her, og herstöðvar eru viss-
asta leiðin til stríðs og tortímingar.
Hugrún Gunnarsdóttir, kennari:
Mér finnst, að það eigi að gera allt sem hægt er, til þess
að losna við herinn og vekja fólk til umhugsunar og þátttöku
í málinu.
Kristinn Þorbergsson, 13 ára:
Mér lízt á meininguna, sem bak við gönguna er, og styð
hana með þátttöku minni.
Narfi Haraldsson:
Ég hef alltaf verið á móti hernum. Þessi ganga gæti fengið
fólk til þess að rumska í málinu, hún væri ekki árangurs-
laus, ef það tækist.
Theodóra Thoroddsen, frú:
Mér fannst ómögulegt að sitja heima við þetta tækifæri,
ég trúi því að þessi ganga hafi þýðingu til þess að herða á
því að herinn verði rekinn úr landi.
Guðmundur Norðdahl, söngstjóri:
Það er mjög einfalt mál. Það er tilgangur fararinnar, sem
gildir og skiptir öllu máli og hrífur mann með.
Hreinn Steingrímsson, stúdent:
Það leggst með þunga á mann að vita af hernum í landinu.
Fátt er eins gott og baráttan gegn hernum til þess að finna
tilgang með uppruna sínum sem Islendingur.
Eiríkur Þorleifsson, rafvirki:
Fyrst og fremst hef ég alltaf verið á móti hernáminu. Ég
tel að þetta sé tákn upp á andstöðu þjóðarinnar gegn hern-
um og geti vakið aftur áhuga fyrir baráttunni.
36
Keflavíkurgangan