Heimilisritið - 01.11.1944, Page 6

þess að bjarga því sem eftir var
af lestinni.
„Eru engir fleiri?“ spurði Ró-
bert Jordan.
„Tveir kvenmenn", sagði
Anselmo.
„Kvenmenn?"
„Já, Pilar, kona Pablos. Skass
en hugrökk. Alveg einstök kona“„
„Og hin?“
„Ung stúlka“.
Það þurfti ekki að spyrja nán-
ar um hana, því að í sama bili
kom hún út úr hellismunnanum,
með matarílát í hendinni. Þegar
Róbert leit á hana hugsaði hann
skyndilega og óviðráðanlega:
Hún er falleg. Þetta var einföld
hugsun, en hann mundi um leið,
að hann hafði aldrei hugsað á
þennan hátt um nokkra stúlku
fyrr. Þær voru fríðar og skemti-
legar, gott að horfa á þær og
snerta þær. En þessi stúlka var
öðruvísi en allar hinar, há og
brún og hreyfingar hennar höfðu
hinn uppgerðarlausa virðuleik
ung§ fola. Hár hennar var klippt
upp við hnakkann. En hún var
falleg engu að síður.
„Hvað ertu kölluð?" spurði
hann hana.
„María“.
„Eg er kallaður Róberto", sagði
hann.
Hún brosti til hans. Hann tók
allt í einu eftir því að þau voru
ekki ein. Þegar hann leit í kring-
um sig sá hann að hinir voru
brosandi, nema Pablo, sem starði
á þau með gremjusvip. Pablo
sneri sér undan og rölti í burtu.
Róbert mundi þá eftir því, að á
Spáni voru tvær grundvallarregl-
ur, sem bezt var að fara eftir:
Gefðu karlmönnunum tóbak og
láttu kvenfálkið eiga sig.
„Kona hvers ert þú?“ spurðl
hann höstum rómá. „Pablos?“
„Pablos?“ sagði hún og hló aft-
ur.
„Einhvers hinná1, þá?“
„Nei, einskis“, sagði hún. Hún.
horfði á hann háðslega. „Ekki
einu sinni þín“.
„Gott“, sagði hann. „Eg hef
engan tíma til þess að hugsa um
kvenfólk".
Sígauninn, Rafael, hló í myrkr-
inu: „Ekki einu sinni í kortér
vinur minn? Máttu ekki einu
sinni vera að því að hugsa um
kvenfólk í 15 mínútur ?“
Hann horfði ekki af henni fyrr
en hún hvarf inn í hellinn. Hon-
um fannst tungan loða við göm-
inn og kverkamar vera þurrar.
Andartak var hann kominn að
því að rísa upp og fara á eftir
henni en þá minntist hann Golz,
þar sem hann sat áhyggjufullur
yfir landakortum sínum í Madrid.
„VIÐ ÞURFUM á aðstoð fleiri
manna að halda við brúna“,
sagði hann. „Eru nokkrir fleiri
hópar skæruliða hérna í fjöllun-
um?“
„Já, menn E1 Sordos“, sagði
Anselmo.
„Heldurðu að þeir hjálpi okk-
ur ?“
4
HEIMILISRITIÐ