Heimilisritið - 01.11.1944, Qupperneq 11

sprengja brúna, ef þeim tækist
að komast lífs af. Þau heyrðu
hófadyninn löngu áður en sást
til liðsins. Róbert þrýsti lófanum
um vélbyssuskeftið; hann hvísl-
aði: niður, niður, niður.
Þá heyrðist allt í einu að skot-
ið var úr riflum á leiti, alllangt
þaðan. Riddaraliðið var svo nærri,
að þau gátu heyrt skipanir fyrir-
liðans. Hann skipaði liðinu að
staðnæmast og síðan að breyta
stefnu.
ANSELMO sagði lágt: „E1
Sordo er sá sem fær það í dag“.
Róbert sagði: „Getur hann
staðist það?“
„Ja, hvað hefur hann marga?“
sagði Anselmo. „Og hvað hafa
þeir marga?“
„Hann hlífir sér ekki?“
„Hann berst á meðan nokkur
stendur uppi“, svaraði Anselmo.
„Við þurftum á honum að
halda“, sagði Róbert í hálfum
hljóðum.
„En við gætum farið til hans
nú. Ef til vill næðum við
sam
Yfir höfði þeirra þaut dynj-
andi flugvél.
Róbert benti á hana. „Á móti
flugvélunum ?“ sagði hann. „Það
væri ekki til annars en að við
myndum öll deyja. Og við eigura
enn eftir að leysa verk af hönd-
um“.
Og svo leið dagurinn. Um
kvöldið, síðasta kvöldið áður en
brúin skyldi sprengd upp, var
dálítill kvíðahrollur í hellisbúun-
um. Það hafði farið illa fyrir E1
Sordo og mönnum hans um dag-
inn. Róbert hafði séð að fasist-
arnir höfðu að lokum sent flug-
vélar á þá, og gegn flugvélum
var ekki um neitt annað fyrir þá
að gera en húka í holum þeim,
sem þeir höfðu grafið inn í f jalls-
hlíðina, biðja og vona. En þegar
flugvélarnar komu aftur og aftur
var engin von eftir, og sprengj-
urnar höfðu tætt í sundur hlíðina,
þar sem E1 Sordo hafði aðsetur
sitt. Anselmo hafði læðst þangað
þegar tók að skyggja og komist
að raun um að enginn var þar
með lífsmarki.
„Allir dauðir“, sagði hann,
„allir“.
Róbert bölvaði með sjálfum
sér.
„Og ég hefi fleiri fréttir að
færa“, sagði Anselmo. „Á heim-
leiðinni sá ég að mikil hreyfing
er á veginum handan við brúna.
Eg sá hersveitir, flutningatæki,
hergagnabirgðir og skriðdreka“.
Þá var ekki lengur vafi á því
að sóknin var að hefjast. Róbert
varð skyndilega gripinn vonleysi,
og hann varð að taka á öllu sem
hann átti, til þess að sigrast á
því.
„Og þegar sóknin hefst“, sagði
Anselmo, „miunu þeir bíða róleg-
ir og skjóta okkar menn niður
eins og hráviði".
Róbert sagði stillilega: „Ertu
alveg viss um að þú hafir séð
herinn ?“
HEIMILlfeRITIÐ
9