Heimilisritið - 01.11.1944, Side 13

Pablo. „En ég er kominn aftur.
Eg ætla að gera skyldu mína
með ykkur“.
Hann hugsaði óþreyjufullur:
Mér er sama um allt núna, mér
er sama hvað þau gera eða hvað
þau gera ekki. Komi hann. P’ari
hann. Mér er sama.
ÞAU TÓKU saman föggur sín-
ar á stuttum tíma. Þau gátu ekki
snúið þangað aftur. Nú varð að
sprengja brúna og halda svo eitt-
hvert annað. Þegar þau liefðu
sprengt upp brúna, gátu þau
ekki haft aðsetur lengur á þess-
um slóðum.
Þau bundu liestana þegar þau
áttu góðan spöl ófarinn að
brúnni. Það var ekki orðið bjart.
„Bíddu hérna hjá hestunum",
sagði hann.
„Eg vil fara líka“, sagði hún
snúðugt.
Hún fleygði sér þegjandi í fang
honum og þau föðmuðu hvort ann-
að innilega. Svo gekk hann hægt
til hinna.
„Er allt tilbúið ?“ spurði hann.
Hver og einn fór þegjandi á
þann stað, sem honunu hafði ver-
ið ætlaður. Anselmo og Róbert
fluttu sprengiefnið.
Það birti óðum. Þeir Anselmo
láu endilangir í grasinu. Róbert
hugsaði um, hvort þetta myndi
nú heppnast.
Svo heyrðu þeir merkið gefið.
Riffilskot kvað við og annar brú-
arvörðurinn hné niður. Þá spratt
Róbert upp og hljóp af stað. Hann
heyrði Anselmo koma másandi á
eftir sér. Þegar þeir komust út
á brúna heyrðu þeir skothvelli
úr Lewis-rifli. Við hinn enda
brúarinnar miðaði annar brúar-
vörður riffli á þá. Anselmo r.am
staðar, skaut og vörðurinn féll.
Á miðri brúnni sveiflaði Róbert
sér yfir handfangið og klifraði
niður á stoðirnar, sem voru í
boga til beggja enda undir
brúnni.
,,Anselmo“, kallaði hann.
GAMLI MAÐURINN rétti hon-
um sprengiefnið. Handtök Róberts
voru fljót og örugg. Hann kom
dýnamitinu fyrir á réttan hátt
við aðra hliðina. Hann rétti An-
selmo vírinn.
„Ef skriðdreki kemur, taktu
þá í strenginn".
„Hvað verður um þig?“ spurði
Anselmo.
„Taktu þá í strenginn!"
Hann festi svo dýnamitinu und-
ir brúna á hinni hlið hennar.
Þegar því var lokið beið Anselmo
enn rólegur. Eftir veginum, hinum
megin við brúna, kom brynvar-
inn bíll og skaut í sífellu.
„Anselmo!“ hrópaði Róbert.
Gamli maðurinn stóð kyrr þrá-
kelknislega.
Róbert bölvaði og þreif báða
strengina í hendur sér. Hann
rykti snögglega í þá og henti sér
umi leið ofan í skurð, sem var
við brúarsporðinn. Hávaðinn af
sprengingunni ætlaði alveg að
æra hann. Hann lá kyrr þangað
HEIMILISRITIÐ
11