Heimilisritið - 01.07.1945, Blaðsíða 28

En ég sagði ekki neitt, því að
mér var falið að vera leiðsögu-
maður læknisins til Carigona-
Indíánanna, en ekki að leita að
gleraugunum hans.
INNAN fárra daga höfðum við
lokið öllum undirbúningi. Eg
réði Indíána nokkurn til ferðar-
innar, Kassagava að nafni. Við
fórum með járnbrautarlestinni
nokkra tugi kílómetra vestur
fyrir Buenaventura. Þar keypt-
um við múldýr, réðum tvo Indí-
ána í viðbót, og bjuggum far-
angurinn á múldýrin. Síðan
lögðum við af stað — leið okk-
ar lá um dali og fjallvegi, skóga
og straumharðar ár. Mér verður
stundum á, að bölva þessu landi,
en þó hlýt ég að unna því að
vissu leyti. Hvað eftir annað
féll ég í stafi yfir hinni sér-
kennilegu fegurð þess. Við rið-
um um dali, þar sem silfurglitr-
andi ár liðuðust um grænan
skóginn, og þar sem líta mátti
hin fögru cachimbatré í blóm-
skrúði sínu. Hvítir íbisfuglar
flugu upp úr skógarrunnunum,
og yfir höfðum okkar sáum við
ætíð svífandi fáeina erni.
Þessi hávaxni læknir var
skemmtilegri samferðamaður, en
ég hafði búizt við. Hann var
góður félagi og alltaf í bezta
skapi. Eftir því sem við kynnt-
umst betur, bárum við meira
traust hvor til annars, og auð-
sýndum hvor öðrum svo full-
komna einlægni, sem aðeins á
sér stað milli manna, sem fjarri
eru hinum siðmenntaða heimi.
Við vorum komnir nálægt ánni,
sem ferðinni var heitið til. Skóg-
lendið var mýrlent og hitinn
kæfandi. Á hverju einasta tré
óx sníkjuplanta, og vafnings-
jurtirnar teygðu sig grein af
grein. Uppi í tígulegum pálma-
trjánum uxu purpuralit brönu-
grös, og kaktusarnir glóðu sem
skarlat og gull. En loftið var
þrungið óhollustu og rotnunar-
þef.
Við mættum smáflokkum af
Carigonum, og stundum hittum
við Caucheros-Indíána, sem
voru að safna gúmmí. Með að-
stoð Kassagava spurði Nymanns
þá um yagéplöntuna, en þeir
hristu aðeins höfuðin — það
væru aðeins hinir miklu læknar,
sem kynnu að búa til þennan
leyndardómsfulla drykk. Það
var því ekki um annað að gera,
en að halda lengra suður á bóg-
inn, lengra inn í skógana.
„Haldið þér ekki, að konunni
yðar fari að langa til að sjá yð-
ur aftur?“ spurði ég Nymanns
einn daginn.
„Ojú, ég býst við því“, svar-
aði hann. „En henni líður vel,
þar sem hún er. Og Alvarez hef-
ur lofað að annast um hana“.
26
HEIMILISRITIÐ