Heimilisritið - 01.01.1948, Qupperneq 52

vcl um si" í rúminu tók hann að
sýna henni ástríðuþrungin blíðu-
liót. Gairila konan tók því öllu
vel og endurgalt blíðu prófastins
fremur öllum vonum.
Hin fífidjörfu áform frúarinn-
ar höfðu borið tilætlaðan árang-
ur. Var nú röðin komin að
bræðrunum, að ljúka þessu máli
á viðeigandi hátt. Læddust þeir
því hljóðlaust út úr húsinu til
að verða sér úti um vitundar-
vottá, og helzt sjálfan biskup-
inn, ef Iiægt væri. I þessu síðasta
atriði var hamingjan þeim hlið-
lioll, því á götunni römbuðu þeir
beint í fasið á biskupi, og nokkr-
um kennimönnum öðrum. Hafði
hann lengi haft við orð að heim-
sækja þá bræður og kvaðst nú
vera á leiðirini til þeirra. Kváð-
ust bræðurnir fagna konm þeirra
og gengu fyrir hinrim „geistlegu“
lieim að húsinu. Námu þeir fýrst
staðar í húsagarðinum, til áð
njóta kvöldsvalans, og var þeim
borið vín og blysljós út í lauf-
skýlið.
Er þeir höfðu liresst sig við
Ijúffengt vínið, góða stund, sagði
eldri bróðirinn:
— Þar, sem þér, herra biskup,
hafði gert okkur þann heiður að
lieimsækja okkur, langar okkur
til að bjóða yður að ganga i
húsið, sem yður mun áreiðanlega
þykja gamian að sjá. —
Biskup \’ar fús til þess að
koma inn, og greip þá yngri
bróðirinn blysljósið og gekk fyrir
þeim inn í húsið. Fóru þeir, sem
leið lá til svefnherbergisins, þar
sem prófasturinn svaf hjá CíÚtu
gömlu. Hafði hann orðið að
ganga hmgan veg í kvöldmoll-
unni; og síðan lagt. sig allan
fram, svo að hann hafði verið
orðinn þreýttur — enda svaf
hann nú værum og sælum svefni
í fangi gömlu konunnar. Hrökk
hann upp við það, að múgur
manns ruddist inn í herbergið og
var borið ljós fvrir komumönn-
um. í óðagotinu, sem á hann
kom breiddi hann sængina upp
vfir höfuð og hugðist að fela sig.
En biskupinn var nú ekki alveg
á því, að láta stéttarbróður sinn
og skjólstæðing deyja í synd og
svipti af honum sænginni. Varð
þá prófastinum litið framan í
leikfélaga sinn, Cíútu gömlu, og
vfirboðara sinn, biskupinn, —
og getur hver og einn gert sér
í hugarlund, hvernig honum var
innanbriósts. Enginn prófastur
hefur nokkurn tíma þolað aðra
eins angist og niðurlægingu.
Biskup lét rigna svivirðingunum
yfir prófastinn, meðan hann var
að paufast í fötin, rak hann svo
út á undan sér eins og hund, og
lét flytja hann sem gæzlufanga
heim á biskupssetrið, til þess að
afplána þar syndina.
Þegar prófasturinn var þannig
50
HEIMILISRITIÐ