Heimilisritið - 01.01.1948, Qupperneq 61

segja, monsieur, er, að fjand-
menn hennar hafi mestmegnis
verið kvenfólk“.
Kenneth Marshall leit á hann.
,',Já“, sagði hann.
„Vitið þér ekld af neinum kárí-
rrianni, sem myndi hafa borið
haturshug til hennar?“
„Nei“.
„Hafði hún kynnst nokkrum
af gestunum hér áður?“
„Ég held að hún hafi hitt Red-
fern áður — einhversstaðar. Að
öðru leyti, held ég að eklíi sé um
neinn að ræða“.
Það varð þögn. Svo spurði
Weston:
„Hvenær sáuð þér konuna
yðar síðast?“
IHarshall svaraði eftir augna-
bliks þögn:
„Ég leit inn til hennar um leið
og ég fór til morgunvérðar — um
níuleytið“.
„Afsakið, höfðuð þið sitt hvort
svefnherbergið?“
„Já“.
„Hvað var hún að gera?“
„Hún var að opna nokkur
sendibréf“.
„Var hún nokkuð öðruvísi í
framkomu en hún átti að sér?“
„Nei“.
Hercule Poirot sagði:
„Minritist hún nokkuð á, hvað
stæði í þessum bréfum“.
Aftur lék dauft bros um varir
Marshalls. „Ef ég man rétt,
sagði hún að það væru bara
reikningar“.
„Hvenær fór hún venjulega á
fætur?“
„Svona tíu til ellefu — vana-
lega nær ellefu“.
„Ef hún sæist á ferli klukkan
tíu á sláginu, væri það þá eklci
nolckuð óvanalegt?“
„JÚ, það var mjög sjaldan að
hún færi niður svo snemma".
„En það gerði hún samt í
morgun. Vitið þér nokkra
ástæðu til þess?“
Marshall sagði, án þess að
láta sér bregða:
„Ég hef enga hugmynd um
það. Ef til vill hefur veðrið átt,
sinn þátt í því — það er sérlega
indælt véðrir —“.
„Söknuðuð þér hennar
seinna?“
Marsháll hreyfði sig til í
stólnum.
„Ég leit inri til hennar, rétt
eftir morgunverðinn“, sagði
hann. „Þar var enginn. Ég varð
dálítið hissa“.
„Og svo komuð þér niður á
ströndina og spurðuð mig, livort
ég hefði séð hana“, sagði Poi-
rot.
„Já“. Marshall hækkaði róm-
inn. „Og þér sögðust ekki —“.
Hið rólega augnaráð Poirots
breyttist í engu. Hann strauk
léftilega rim yfirvaraslceggið.
Weston spurði:
HEIMILISRITIÐ
59