Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 21

virtist „Matstofan“ ætla að
verða hið gróðavænlegasta fyr-
irtæki, og þarna í héraðinu varð'
hún brátt vinsæl mjög. Það jók
á virðingu Virginiu fyrir Alan,
að hann stillti sig alveg um að
gorta af þessu.
En Iíenry frændi gat ekki á
sér setið. „Bensínsalan hefur
jafnvel aukist“, sagði hann upp
með sér. „Það eru ótrúlega
margir sem hugsa sem svo, að
það sé langskárst að þeir slái
tvær flugur í einu höggi, úr því
þeir liafi á annað borð stanzað' til
að borða. Alan hafði rétt fyrir
sér, Jinny“.
Og dagamir liðu. Alan féll
aldrei verk úr hendi. A kvöldin
sat hann glaður og kátur yfir í
hvíta húsinu og smám saman
tók sú hóflausa þverúð, sem
Virginia hafði gert sér upp, að
þverra. Og von tók að vakna í
brjósti hennar — ef Alan yrði
kyrr--------
Dag nokkurn, eftir hádegi,
lagði hún leið sína til borgarinn-
ar til að' kaupa ýmislegt smáveg-
is. Alan sá hana koma aftur á
harða hlaupum. I stað þess að
fara inn í húsið, kom hún hlaup-
andi sprengmóð yfir að bensín-
geyminum. Kveðjubrosið hvarf
af vörum Alans, er hann sá
framan í hana. Hún virtist hafa
hlaupið alla leiðina. Hann greip
í axlir henni og hristi hana.
„Hvað er að? Segðu mér
það!“
Þegar hún hafði kastað mæð-
inni, sagði hún:
„Alan — — það er einhver
maður að flækjast um í borg-
inni að leita að þér. Póstmeistar-
inn heldur að það — það sé
leynilögreglumaður. Eg var
dauðhrædd um að hann yrði á
undan mér hingað“. Hún mátti
naumast mæla, svo örvinluð
var hún. Þeir fundu bílinn þinn,
þar sem þú hafðir skilið hann
eftir í bílskúr í Lebanon. Eg veit
ekki hvers vegna þú skrökvaðir
að okkur, eða hvar þú hefur
fengið alla þess peninga. Eg —
kæri mig ekki um að vita það.
Eg skal láta mér detta eitthvað
í hug til að segja honum, þegar
hann kemur----------en þú verð-
ur að fara, heyrirðu það!“
Alan varð þrjózkulegur á svip-
inn.
„Eg ætla mér alls ekki að
fara“.
Hún leit biðjandi á hann, tár-
votum augum.
„Elsku bezti, þú verður að
fara“, hvíslaði hún. „Hafirðu
einhvern tíma verið svo illa
staddur, að þú hafir þurft að
hlaupast á brott, ertu miklu ver
staddur nú. Eg bið þig-----“
Hann hafði nú tekið hana í
arma sína og þrýsti vörum sín-
um að vörum hennar — sem
HEIMILISRITIÐ
19