Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 34

„NEI, Á SLÍKU og þvílíku
kunna Englendingar betri tök
en við“, mælti Hepplethwite
ofursti. „Tökum sem dæmi
skýrslur síðasta árs. Samkvæmt
þeim voru á þjd ári framin níu-
tíu morð í London. Varðandi
sextíu og sex þeirra hafðist upp
á hinum seka. Fjörutíu og þrír
morðingjanna voru hengdir,
tuttugu voru dæmdir til ævi-
langrar hegningarvinnu og þrír
reyndust vera geggjaðir og því
ekki ábyrgir gerða sinna. Hvað
sextán hinna morðanna snerti,
var lögreglunni í rauninni fullvel
kunnugt um, hver hinn seki var,
en hins vegar hafði hún ekki
nægar sannanir í höndum. Þann-
ig urðu aðeins átta morð, sem
hægt var að skipa í flokk full-
komlega óupplýstra glæpa“.
Peabody læknir gaf þjóni
bendingu. „Fáið mér eitt kampa-
vínsstaup. Ef bannsettur dallur-
inn heldur áfram að velta svona,
þá hef ég litla ánægju af þessum
indæla hádegisverði . . . Já, kæri
ofursti, þér hafið áreiðanlega
rétt fyrir yður. En í London eru
glæpir af þessu tagi hreinasti hé-
gómi. Stórvirkari eru bófaflokk-
arnir heima í Ameríku, án þess
lögreglan fái við nokkuð ráðið“.
Frakkinn Dubois tók nú til
máls: „Bófapláguna í Ameríku
má nánast telja til eins konar
skæruhernaðar. Heima í mínu
Hulinn
glæpur
Höfundur þessarar sérstæðu smásögu
er WALTER DURANTY,
hinn heimskunni og víðförli
fréttaritari bandariska stórblaðsins
New York Times
landi er viss tegund morða miklu
tíðust, nefnilega morð, sem
spretta af afbrýðisemi. Og mér
er óhætt að segja, að langflest
þeirra skýrast að lokum“.
32
HEIMILISRITIÐ