Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 35

Srí hann þá, hvar hún stakk í skyndi hréj-
miSa undir koddann.
„Einmitt það, sem ég hef
haldið fram“, mælti ofurstinn
glaður í bragði. „Blóð' bróðurins
hrópar til himins! Eða, eins og
við Engiendingar orðum það:
Murder will out! Það er gamalt
orðtak, sem hittir naglann á höf-
uðið. En svo að við snúum okk-
ur aftur að því, sem ég gat um
áðan ...“
„AFSAKTÐ — herra ofursti“.
— Sá, er nú talaði, var fjórði
maðurinn í hópnum, sem hafði
dregið sig út í eitt horn hins
mikla reykingasalar gufuskips-
ins. ITann var hár vexti en
grannur, og hann hafði ekki tek-
ið þátt í samræðunum til þessa.
— „Ef ég má vera svo djarfur
að láta álit mitt í ljós, þá tel
ég, að þér lítið alveg skakkt á
mál þetta. Þér talið um, að
framin hafi verið níutíu morð í
London á tilteknu tímabili, það
er að segja, morð, sein lögregl-
unni var kunnugt um. En þér
gieymið öllum þeim glæpum,
sem hún fékk aldrei minnstu
vitneskju um“. ITann néri fingr-
um annarrar handar um höku
sér.
Ofurstinn blés fyrirlitlega frá
sér gegnum nefið. „Eigið þér ef
til vill við það, að í London sé
hægt að mvrða menn, án þess
að lögreglan komist nokkru
sinni á snoðir um það?“
„Einmitt!“ svaraði hinn og
brosti við. „Og ég vil jafnvel
bæta því við, að' vitneskja lög-
reglunnar um einhvern tiltekinn
glæp sé aðeins staðfesting á því,
að glæpur sá sé misheppnaður
frá sjónarmiði „listarinnar“ —
ef ég má taka svo til orða“.
Hann bandaði hendi frá sér,
snöggt og kæruleysislega. „Þér
hljótið að viðurkenna, herra of-
ursti, að ekki verður sagt, að
glæpur hafi „heppnazt“ fullkom-
lega nema því aðeins að hann
komi aldrei fram í dagsljósið“.
„Eg skil yður víst ekki fylli-
lega“, mælti Peabody læknir.
„Ef enginn getur vitað neitt um
glæpinn, hvernig í ósköpunum
HEIMILISRITIÐ
33