Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 44

fannst vera broddur af fyrirlitn-
ingu í rödd hans, þegar hann
sagði:
„Þurfum við að verða eldri en
sautján ára til þess að þora nið-
ur í hvammana eftir að fer að
dimma?“ Og mér fannst hann
vilja bæta við: „Og þú ert þuml-
ungi hærri en ég“.
Nei, ég varð að fara, og enn
þjóta í eyrum mér hróp hans.
„Vertu fljótur, svo að ég
þurfi ekki að fara sjálfur niður í
hvammana“.
Einhversstaðar úti í svartri
nóttinni heyrði ég hvás vinda,
sem komu og fóru, og ég nálg-
aðist einstigið hægt og hægt.
Stóra, þunga göngustafnum
hans pabba, sem ég greip, þegar
ég fór, hélt ég nú eins og barefli,
tilbúinn að verja líf mitt fyrir
hinum myrku öflum næturinn-
ar. Eg vissi, að ég var búinn að
vera lengi á leiðinni og vrði því
að hraða mér, en ég gerði það
ekki — gat það ekki . ..
Að lokum var ég þó kominn
að einstiginu. Ekkert hljóð rauf
helkyri'ð næturinnar, nema nið-
ur míns eigin blóðs, og tryllt
slög hjartans, sem létu í eyrum
mínum eins og kólfsláttur Líka-
bangar, er hún hringir til graf-
ar ...
Eg byrjaði að þoka mér niður
einstigið, lengra og lengra án
þess að verða nokkurs var, og
það fór að bjarma fyrir von um
að allt væri lygi um þennan
stað. Eg hélt lengra áfram, en
skyndilega varð allt myrkt.
Hin djöfullega vera myrkurs-
ins stóð fyrir framan mig með
myrku glotti. Líf mitt var runn-
ið í sandinn, kertið brunnið nið-
ur í stjakann. En þrátt fyrir það,
í örvæntingu þess dauðadæmda,
sló ég til vofunnar af öllu því
afli, er skapast getur, þegar líf
og dauði mætast. Ég sá ekki bet-
ur, en að hún steyptist fram af
bjarginu, um leið og ég sneri mér
við og hljóp áleiðis heim.
Enginn skal halda að draugur
sé dreiúnn. Nei, hann lifir og
mun halda áfram að lifa meðan
myrkrið ríkir og ill sköp fá að
magnast.
Þú spyrð um, hvort ég viti
um það með vissu, að liann
haldi þarna enn til?
Já, ég veit það, því að þetta.
sama kvöld varð hann Bjössa
bróður mínum að' bana, þarna í
einstiginu. endir
Það átti að selja mjólkina.
Bóndinn: „Mundu nú eftir því, strákur, að láta vatnið fyrst í fötuna. Við
verðum að geta svarið það með góðri samvizku, að við höfum ekki látið
vatn í mjólkina".
42
HEÍMILISRITIÐ