Heimilisritið - 01.04.1955, Qupperneq 8

slegin út af hvarfi sonar síns. Þér
gætuð ef til vill haft ánægju af
að líta á málverkin hérna í stof-
unni á meðan.
Ragnar áttaði sig ekki fylli-
lega á meiningu orðanna, fyr.r en
maðurinn var horfinn út úr stof-
unni. — En þegar honum varð
hún ljós, fylltist brjóst hans
sterkri og heitri gleðikennd. —
Elín var þá ekki konan hans . . .
því hann var faðir litla drengs-
ins og móðir hans var þama inni
— lasin. Hvernig skyldi nú liggja
í þessu? Ósjálfrátt, eins og af
gömlum vana, gekk hann að
dyrunum, sem lágu að herbergi
Elínar.
Hann opnaði þær án þess að
hika. Dauf og gámalkunn angan
barst að vitum hans. Elín notaði
ennþá sömu ilmvötn og forðum.
Hann gekk eitt eða tvö skref inn
í herbergið. Allt var með sömu
ummerkjum og fyrir sex árum.
Þama var legubekkurinn henn-
ar, stólarnir, klæðaskápurinn,
kommóðan — og þarna var litla
borðið í horninu vafið klifurjurt-
um og á því stóð myndin af hon-
um sjálfum — hún hafði verið
stækkuð — og fyrir framan hana
lá dökkur hlutur — tryggða-
steinninn.
Ragnari fannst eitthvað losna
fyrir brjósti sér. Hann fann svo
heita ást gagntaka sig að hann
kenndi sársauka. Um leið varð
honum ljóst, hvílíkt erkifífl
hann hafði verið, og hann roðn-
aði af sneypu.
Þá fann hann létta snertingu
á handlegg sér, eins og laufblað
félli.
— Á hvað horfir þú, vinur
minn? var sagt með angurblíðri
röddu.
Hann sneri sér við og horfðist
í augu við Elínu.
— Ég var að horfa á vott þess
fegursta og göfugasta í manns-
sálinni, vott trúfestinnar, fórn-
fýsinnar og kærleikans —
tryggðasteininn okkar.
Augu hennar fylltust skyndi-
lega támm. Hann tók blíðlega
um axlir hennar, og hún hallaði
sér að honum.
— Ragnar — ég hef beðið þín
svo lengi — þráð þig svo heitt
— og svo komstu heim . . . en
aldrei hingað til mín. — Ég hélt
að þú værir búinn að gleyma
mér — ást þín dáin, eða að hún
hefði aðeins verið barnabrek.
Hvers vegna komstu ekki —
Ragnar?
Hann þrýsti henni enn fastar
að sér og sagði loðmæltur.
— Ég hef verið asni, elsku
ástin mín, bölvaður erkibjálfi. —
Ég kom hingað daginn, sem ég
kom í land. Þá sá ég þig sitja
úti í garðinum, og maður, sem
6
HEIMILISRITIÐ