Heimilisritið - 01.04.1955, Síða 37

■ers, ein síns liðs, og henni þótti
gaman að dansa. Og reyndar
höfðu þeir alveg sérstaklega
góða hljómsveit við ströndina.
Þau fóru saman á dansstaðinn.
Næstu dagana sáu þau allt
það, sem vert var að skoða í Sun-
water og umhverfi — að með-
töldum litlum og fásénum læk
við rætur klettanna. Það var
síðla kvölds, og máninn reis upp
af haffletinum. Hann tók hana
1 fang sér. Rödd hans skalf lítil-
lega, þegar hann mælti í lágum
hljóðum:
— Rosemary! Ég — Ó — elsku
Rosemary. Ég elska þig. Ég til-
bið þig. Þú munt ætíð verða eina
konan í lífi mínu.
Og þau kysstust. Sér til mikils
léttis komst Rosemary að þeirri
niðurstöðu, að nú hafði hún
loksins fundið hinn eina rétta.
— Eiginlega var þetta ekki alveg
eins og það átti að vera. Því þau
mæltu sér mót daginn eftir —
og Brian kom ekki.
í sannleika sagt, þá sá hún
hann aldrei framar.
ÖÐRUVÍSI var Sonja. Ösku-
grátt, uppstrokið hár, óaðfinnan-
legur klæðnaður — af þeirri teg-
und kvenna, sem án umhugsun-
ar kemur mönnum á kaldan
klaka. Brian hitti hana á dans-
leik. Hún var klædd nærskorn-
um, svörtum kvöldkjól, með alls
konar skrautdroppum.
Hann var nokkuð hræddur
við Sonju, en sá hins vegar at-
hyglisverðan glampa í ísköldum
augum hennar, þegar þau litu
hvort á annað; og hann mann-
aði sig upp 1 að bjóða henni
dans. Þau dönsuðu saman allt
kvöldið. Brian komst að raun
um, að Sonja var alls ekki eins
kaldlynd og hún leit út fyrir að
vera. Og það var hún, sem fann
kyrrláta lækinn við ströndina,
kvöldi síðar. Honum fanst hún
virka lamandi á sig, en þó mátti
finna framför í framkomu hans
við hitt kynið.
— Sonja, ástin mín, hóf hann
máls. Ég elska þig. Ég tilbið þig.
Þú verður um eilífð hin eina
kona í minu lífi.
Jafnvel Sonja hélt, að hann
meinti þetta. Hún mælti sér aft-
ur mót við hann, svo hún gæti
farið með honum í Metropolitan-
bíóið kvöldið eftir, klukkan hálf-
átta.
En þegar klukkan sló hálf-
átta, sat Brian á aftasta bekk í
Rialto-bíóinu, — ásamt Mavis!
Mavis var ekki laus við að
vera auvirðileg. Hún var skræk-
róma og yfirleitt á þann veg, að
hún gat komið öðrum í slæmt
skap — einkum þegar hún hló
— og það gerði. hún eiginlega í
APRÍL, 1955
35