Heimilisritið - 01.04.1955, Síða 43

komast að raun um, að glæpa-
brautin er ekki rósum skrýdd
heldur þyrnum. Og því frægari
sem glæpamaður verður, því
vissari getur hann verið í því, að
lenaa í fangelsi fyrr eða síðar.
— Jafnvel þó það sé í sambandi
við glæp, sem hann hefur ekki
framið.
Þar af leiðandi leið ekki á
löngu þar til Landssamband
bankanna fór í hnotskóg eftir
Jim. Þar sem um var að ræða
verndun milljóna, spöruðu þeir
ekkert til að hann mætti nást.
Fengu þeir beztu leynilögreglu-
menn heimsins til þess að rekja
feril hans. Og að því kom að Jim
var handsamaður, og hann
dæmdur í fangelsi í fyrsta sinn.
Frá þeim degi var Jim tíður
gestur í fangelsunum. Ekki
vegna þess, að honum væri far-
ið að förlast í listinni. Heldur
einmitt vegna þess, að hann var
svo góður. Hvar sem banki var
rændur með fölsunum, byrjaði
sama hrópið: ,,Handsamið Jim
Rispu. Þetta er eins og hann
hafi verið að verki. Náið í Jim
Rispu“. Og þeir náðu honum oft-
ast.
Svo nú finnum við Jim, þar
sem við fundum hann í byrjun
þessarar sögu — fimmtíu ára
gamlan, niðurbrotinn og bitran
mann. Hinar mörgu handtökur
og fangelsanir höfðu ekki haft
nein andleg áhrif á hann. Glæpa-
flokkar forðuðust hann nú orðið
vegna þess, að þeir vissu, að
Jim fylgdu vandræði.
í þetta skipti var Jim að af-
plána fimm ár. Þar sem hann
hafði orðið að vinna einn síns
liðs, var hann fangelsaður
tveimur vikum eftir að honum
hafði síðast verið sleppt lausum.
Klefafélagi Jims var fátækur,.
saklaus einfeldningur, sem hét
Ed. Þetta var hans fyrsta fang-
elsisvist. Hann hafði unnið í
banka, og unga konan hans hafði
ágirnzt föt annarrar konu. Mað-
urinn gat ekki staðizt freisting-
una — og hann hafði stolið pen-
ingum. Þeir höfðu úthlutað hon-
um þremur árum til að athuga
þetta með sjálfum sér.
Nú, það er sönn staðreynd, að
setjirðu tvær persónur saman i
klefa í nokkum tíma, þá koma
þær til með að hata hvor aðra_
Þegar önnur vill lesa, vill hin
tala. Þegar önnur vill gleyma,.
vill hin muna. Og brátt verður
þetta þeim báðum óbærilega.
Og þannig var það í þessu til-
felli, en á hæsta stigi. Jim leit
þannig á klefafélaga sinn, að
hann væri hreinræktaður bjáni.
— Al.lt tal hans, að því er Jim
fannst, var leiðinlegt og kjána-
legt bull. En fyrst og fremst
APRÍL, 1955
41