Heimilisritið - 01.04.1955, Qupperneq 65

Linda hefði komið sér prýðilega
áfram hér 1 London, svo að þess
ætti ekki að gerast þörf, að þú
takir að þér hlutverk umráða-
manns hennar og verndara og
teymir hana með þér til Skot-
lands. En fyrst þú hefur ákveð-
ið þig, skulum við ekki tala
meira um það.“
Hún klemmdi saman varirnar
og settist við að skrifa á merki-
spjöld.
„Það er leiðinlegt að þú skulir
taka þessu svona, mamma,“
sagði Bruce. „Ég hef alltaf verið
að vona, að þú lærðir að meta
Lindu að verðleikum og sýndir
henni einhverja umönnun, en nú
er mér Ijóst, að þér mun aldrei
falla vel við hana. En hvers vegna
viltu ekki, að hún komi með okk-
ur?“
„Mér geðjast ekki að henni,
það segirðu satt, og hún gerir
mér sífellt gramt í geði! En þú
tekur ekkert tillit til minna
sjónarmiða, og þá er ekkert við
því að gera.“
,.Hvað þetta snertir hef ég
enga ástæðu til að taka tillit til
þinna sjónarmiða," játaði hann
þurrlega. „Ég er höfuð ættarinn-
ar nú orðið, og ég ætla að nota
ákvörðunarrétt minn!“
Hann hneigði sig hæversklega
og gekk burt.
Daginn eftir lögðu þau af stað
með járnbrautarlest. Þau voru
auðvitað í fyrsta farrými, en
það var í fyrsta skipti, sem
Linda naut þeirra hlunninda.
Bruce var mjög tiILitssamur við
hana og sá um að nóg væri af
ávöxtum og lestrarefni. Hann
lét líka færa þeim kaffi og kök-
ur inn í farþegaklefann. Tíminn
leið fljótar en Linda hafði búizt
við, og áður en hún vissi af, rann
lestin inn á stöðina í Glasgow.
Bruce hafði ráðgert að þau
yrðu þar um nóttina og hafði
pantað gistingu á fínasta hótel-
inu. Rétt eftir komuna borðuðu
þau kvöldverð í matsalnum, og
Linda naut þess að heyra hrein-
ræktaða skozku á ný. Stúlkan,
sem þjónaði þeim til borðs,
svaraði nokkrum spurningum,
og hvorki frú Kinlock né Bruce
skildu hana, svo Linda varð að
túlka fyrir þau.
„En það hrognamál,“ sagði
frú Kinlock með fyrirlitningu,
„Nei, mér finnst það snoturt,“
sagði Bruce brosandi, „og þér
mun líka falla það í geð þegar
þú ferð að heyra það daglega.
Og — vel á minnzt, Linda, það er
eitt, sem þú ættir að hjálpa mér
við. Það er áríðandi að fólkið í
Kinlock líti ekki á mig eins og
bjánalegan innflytjanda. Þess
vegna er mikið 1 húfi að ég komi
fram svipað því, sem eigendur
APRÍL, 1955
63