Fréttatíminn - 28.06.2013, Qupperneq 16

Kröfur mæðra til sjálfra sín
Erfið börn og hamingjan
S tundum fallast manni hend­ur þegar kemur að uppeldi barnanna. Þannig líður mér
þessa dagana. Af öllum börnunum
mínum á ég eitt sem reynir mest allra
á þolrif mín. Hún er sjö ára sjarma­
tröll og orkubolti sem erfði skapgerð­
ina hennar mömmu sinnar. Þetta er í
annað sinn á þessum sjö árum sem ég
er gjörsamlega ráðþrota. Hinu
skiptinu hef ég sagt frá hér í
þessum pistlum. Það var um
jólin þegar hún var að verða
þriggja ára – og fékkst engan
veginn til að klæða sig á að­
fangadagskvöld né heldur að
setjast við matarborðið með
fjölskyldunni (það var kornið
sem fyllti mælinni eftir afar
krefjandi aðventu sem ein­
kenndist af mótþróaköstum
tveggja ára barnsins).
Ég hef sem betur fer lært
það að ég er ekki góð í öllu. Ég
er til dæmis ekki mjög góð í að
halda rútínu, ég er ekki flínk
í að fara snemma á fætur á morgnana
og mér gengur ekki vel að skipuleggja
fram í tímann.
Þegar upp koma tímabil þegar
börnin (lesist: þetta tiltekna barn)
verða sérstaklega krefjandi (lesist:
óviðráðanlegt) dett ég umsvifalaust í
þann fúla pytt að trúa því að það sé al­
farið því að kenna ­ því ég sé svo vond
mamma. Ég þreytist ekki að minna
mig á hvað ég sé léleg í að halda rútínu
(börnin þurfa skipulag), hvað mér
finnst erfitt að fara fram úr rúminu á
morgnana (ætti að vera búin að öllu
áður en börnin vakna) og hvað ég á
erfitt með að skipuleggja mig fram í
tímann (óvæntir atburðir koma börn­
unum úr jafnvægi).
Við foreldrarnir tókum okkur saman
fyrir fáeinum vikum og settum upp
neyðaráætlun sem okkur hefur tekist
nokkuð vel að fylgja eftir. Þrátt fyrir
að okkur hafi tekist að koma reglu á
háttatímann hafa morgnarnir ekkert
skánað. Hver einasti dagur hefst á
átökum þó svo að kröfurnar séu þær
sömu dag eftir dag: klæða sig, borða
morgunmat, bursta tennur og fara í
útifötin.
Loks gáfumst við upp og ákváðum
að leita okkur hjálpar. Ég fór á fund
með skólastjórum sem sýndu mér
þvílíkan skilning að mér fannst ég
ekki lengur óhæf móðir. Þær sögðu
mér ennfremur að mæður væru ansi
gjarnar á að kenna sér um. Reynsla
þeirra væri hins vegar sú að oftast
væru mæðurnar að gera flestallt rétt
(auðvitað aldrei allt) – sum börn væru
einfaldlega meira krefjandi en önnur,
hvort sem yfir þau næði einhver grein­
ing, eða ekki. Í framhaldinu fengum
við tíma hjá sálfræðingi skólans sem
gaf okkur góð ráð og sagðist myndi
hefja strax í haust vinnu við að kanna
hvort barnið (og foreldrarnir) þyrfti
sérstaka hjálp – og þá hvaða.
Þegar ég fór að spjalla við eina sam­
starfskonu mína um barnauppeldi eitt
hádegið í vikunni komst ég að því að
hún hefur átt við svipaða erfiðleika að
stríða. Hún fékk aðstoð fyrir barn sitt
hjá barnalækni fyrir fáeinum árum
og ástandið lagaðist til mikilla muna.
Samstarfskona mín hefur ekki séð sér
fært að ræða þessa erfiðleika við nokk­
urn mann til þessa. Hún hefur þess
í stað burðast með þá tilfinningu að
hún sé óhæf móðir. „Mikið er ég fegin
að heyra þig segja þetta,“ sagði hún
þegar ég lýsti því að ég kenndi eigin
annmörkum um hve barnið mitt væri
krefjandi.
Mæður nú til dags þurfa dálítið að
sitja undir því að þær séu sífellt kvart­
andi yfir því hve börnin þeirra séu
erfið. Þær séu allt of gjarnar á að grípa
til lyfjagjafar og allt of mörg börn séu
með hvers kyns greiningar. Ég minni
sjálfa mig til að mynda stöðugt á að
ömmur mínar áttu mun fleiri börn en
ég og unnu jafnframt fulla vinnu með­
fram heimilisstörfum og uppeldi. Ekki
kvörtuðu þær undan erfiðum börnum
svo ég viti til. En það er ekki það með
sagt að börnunum hafi öllum liðið vel.
Ömmur okkar þökkuðu eflaust fyrir
það eitt að börnin lifðu af enda sjálfar
af kynslóð sem alin var upp í skugga
mikils ungbarnadauða sem hér var um
miðja og ofanverða nítjándu öld.
Kröfurnar eru aðrar í dag. Við ger­
um þær kröfur til okkar sem foreldra
að búa börnum okkar sem best vega­
nesti út í lífið. Umræðan um einelti
er til að mynda hávær og sá varanlegi
miski sem börn geta hlotið af þeim
völdum. Okkur ber skylda til þess að
gera allt sem í okkar valdi stendur til
að börnin séu hamingjusöm, að þeim
líði vel. Við erum komnar lengra en
formæður okkar hvað það varðar. Við
þurfum sem betur fer ekki að óttast
um líf barnanna okkar alla jafna. Þess
í stað óttumst við um hamingju þeirra.
Og það er skylda okkar – því öðru­
vísi gætum við ekki reynt að stuðla að
henni með öllum tiltækum ráðum.
Það má tala um erfið börn. Ég hef
ekki brugðist sem móðir þótt ég eigi
erfiða dóttur. Ég er einfaldlega vak­
andi yfir velferð hennar og hamingju.
Sigríður
Dögg
Auðunsdóttir
sigridur@
frettatiminn.is
Sjónarhóll
Af öllum börnunum mínum á ég eitt sem reynir mest allra á þolrif mín. Hún er sjö ára sjarmatröll
og orkubolti sem erfði skapgerðina hennar mömmu sinnar.
Besti barnamatseðillinn
( í bænum )
80
ára reynsla
í framleiðslu
á barnamat!
16 viðhorf Helgin 28.-30. júní 2013