Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Síða 28

58
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
eftir eitthvert kýmnisskáld, liggja fyrir framan
sig á borðinu. Var það siðvenja hans, þegar
eitthvað lá illa á honum, að taka bókina og
lesa í henni stundarkorn, til þess að komast
aftur í gott skap.
Hlátur, glaðværð og gaman eru himneskar
gjafir — gerir ekkert, þó þær sjeu álitnar fá-
víslegar, ef þær leika hlutverk sitt snildarlega:
að auka gladlyndi vort.
Sá maður, sem ekki getur hlegið, hefir sig
oft miklu ver áfram í heiminum en hinn glað-
Iyndi. Margir hafa sóað æfi sinni til éinkis,
sökum þess, að þá hefir skort glaðværð og
hugrekki. Reir hafa eitrað tilveru sjálfra sín
og ástvina sinna, og lamað krafta sína með
bölsýni sinni og dapurlyndi.
F*að ber oft við, að menn, sem þjást af
meltingarkvillum, furða sig á því, að þeim skuli
ekki verða bumbult, ef þeir neyta ljúffengari
rjettar í eitt skifti en annað. Mönnum dettur
ekki í hug að álykta, að þetta geti stafað af
breyttu hugarástandi mannsins. En svo er þó
í raun og veru. Menn neyta kræsinganna svo
innilega ánægðir, halda uppi fjörugum sam-
ræðum og hlæja hjartaniega. Glaðværðin
kemur þeim til að gleyma líkamsveiklun sinni.
Og hún gerir meira, hún hefir læknandi áhrif
á líkamann. Hlátur t)g glaðlyndi eru verstu
óvinir allra meltingarkvilla.
Leitist því við að gleðja og fjörga þá menn,
sem þjást af meltingarleysi. Reim er óefað
heilsubót að því. Neyti maður matar með
þögulum og leiðinlegum borðgestum og hugsi
stöðugt um veiklun sína og andstreymi, verð-
ur manni ilt af hverjum munnbita, sem ofan
f hann fer. I fjörugu samkvæmi finnur maður
aftur á móti til einkis meins, þó neytt sje
þungmeltrar fæðu.
Hafið ætíð glaðværð og gaman á reiðum
höndum; það er bæði betra og ódýrara en
meðalablanda læknanna.
»Glaðværðin er ekki hressingarlyf, sem til-
búið er af mannahöndum,* segir frægur lækn-
ir. »Hún hefir ekki í för með sjer mótspyrnu
og magnleysi, eins og eiturefni Iæknislyfjanna.
Glaðværðin eykur lífsþróttinn. — Augun verða
fjörleg, kinnarnar rjóðar, gangurinn djarflegur,
og blóðið tekur að renna örara en áður um
æðarnar. í fám orðum: Hún eykur heilbrigði
og varnar vanheilsu.*
Engin tilbúin meðul geta kept við glaðværð-
ina. Pað er meira varið i fjörugan og glað-
lyndan lœkni en lyfjabúð fulla af meðulum.
Sjáum við ekki þráfaldlega þá breytingu, sem
verður á líðan sjúklingsins, þegar læknirinn
kemur að vitja hans. Kvíði og hugarangur
sjúklingsins hverfur sem dögg fyrir sólu, við
það að sjá hlýleika og traust í brosmildum
augum læknisins. Innileg huggunarorð geta
jafnvel linað eða losað sjúklinginn við miklar
þjáningar. Sjúklingurinn athugar nákvæmlega
svipbrigði læknisins — reynir að lesa út úr
svip hans, hvort nokkur von sje um skjótan
bata. Undir þessum kringumstæðum verður
læknirinn að vera varkár — láta ekki sjúkling-
inn lesa ótta og efablendni út úr svip sínum.
Engin meðul hafa eins mikinn töfrakraft í sjer
fólginn og hughreystingarorð og gleðibros
læknisins.
Einn vinur minn hefir sagt mjer frá því, að
þegar hann var barn heima i ioreldrahúsum
og veikindi geysuðu á heimililiu, þá hafi sjúkl-
ingarnir skammast sín fyrir að vera veikir, þeg-
ar góði og glaðlyndi heimilislæknirinn kom að
vitja þeirra. Hann hló og gerði að gamni
sfnu, alveg eins og lífið væri Ieikur einn í sól-
björtum aldingarði ánægjunnar. »F*að var eins
og heimilið hefði hamskifti, í hvert sinn, sem
læknirinn kom inn til okkar. Gleðihlátur hans
bergmálaði um alt húsið og kom okkur til að
gleyma veikindum okkar og þjáningum.
Návist hans varð okkur að miklu meira liði
en pillurnar og lyfjablandan, sem við hámuð-
um í okkur. Jafnvel á meðan verið var að sækja
lækninn, fanst okkur a&okkur liði betur en áður.
Tilhugsunin um að njóta hjálpar hins glað-
lynda öldungs, hafði svona mikil áhrif á okkur.*
Víðfrægur læknir einn í Boston, notar ör-
sjaldan meðul handa sjúklingum sínum. Glað-
lyndi hans og innileikur kemur þeim til að