Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 10

40
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Pótt ungfrú Mason gremdist þessi orð, gat
hún ekki stilt sig um að fara að stríða honum.
»Rað er nú svo, en þér sitjið svo tímum
skiftir dagleg við að lesa námuskýrslur og fjár-
málafréttir,« svaraði hún.
»Það er nokkúð annað. Eg hefi oft peninga
upp úr því. En hvað hafið þér upp úr sögu-
lestrinum?*’ ,
»Nýtt útsýni, nýjar hugmyndir — líf.«
»Ekki eyris virði í peningum.«
»Já, en lífið er meira virði en peningar.«
»Jæja þá,« sagði hann góðlátlega með um-
burðarlyndi kurteisra manna gegn kvenfólki,
»það má vera, svo lengi sem menn fá notið
þes-, það veltur á því, finst mér, og um verð-
mæti hugmynda og lífskjara er oft erfitt að
dæma.«
En þrátt fyrir það, þótt Harnish þættist hafa
réttari lífsskoðun, hafði hann þó grun um, að
hún mundi vita og skilja margt, sem honum
var dulið, og það fór að gera vart við sig hjá
honum svipuð tilfinning og hjá þekkingar-
snauðum manni, sem stendur frammi fyrir fjöl-
fróðum mentamanni, og á að gera þar grein
fyrir erfiðum viðfangsefnum. Rótt Harnish
skoðaði mentun og menningu eigi mikils virði(
fór að vakna hjá honum grunur um, að þetta
mundi, éf til vill, vera meira virði en hann
hefði haldið. Nokkrum dögum siðar, þegar
hann gekk fram hjá borði ungfrú Mason, sá
hann liggja þar bók, sem hann þekti ofurvel.
í þetta sinn hreyfði hann ekki bókina eða stans-
aði. Hann þekti að þarna var komin bók, sem
blaðamaður nokkur hafði ritað um Klondyke,
og hann vissi að mynd hans var þar, og all-
mikið um hann skrifað, og ýmsu þar á hann
logið af misjöfnu, og slark hans þar nyrðra
fremur ýkt en úr því dregið. Hann vissi að
þar var áhrifamikil lýsing af sjálfsmorði stúlku
einnar, sem honum var kent um.
Eftir þetta hætti hann að tala um bækur við
vélritara sinn. Hann þóttist vita, að hún hefði
fengið rangar hugmyndir um hann, af kaflanum
um hann í bók fregnritarans, og honum gramd-
ist það því meir, sem hann fann, að ádeilan
þar var óverðskulduð. Honum fanst varla hægt
að hugsa sér meiri fjarstæðu en jrá, að útbreiða
það, að hann væri kvennatælari og leiddi þær
til örvinglunar, og að kvenmaður hefði fyrir-
farið sér af ást til hans. Honum gramdist það,
að bók þessi skyldi endilega þurfa að lenda í
höndunum á ungfrú Mason. Nokkra daga eftir
að hann sá bókina á bor&i hennar, leið hon-
um fremur illa, er hann var í návist hennar,
og einu sinni að minsta kosti tók hann eftir
því, að hún horfði á hann rannsóknaraugum,
eins og hún væri að mynda sér skoðun um,
hverskonar máungi þetta væri.
■ Hann yfirheyrði skrifara sinn, Morrison, að
nafni um alt stúlku þessari viðvíkjandi. Áður
en skrifarinn fékst til að skýra frá þessu litla,
sem hann vissi um ungfrú Mason, Iét hann það
ótvírætt í ijósi, að honum sjálfum væri lítið
um hana gefið.
»Hún er frá Siskiyou,« sagði hann, »og er
að vísu vel að sér og ágætur vélritari, en hún
er nokkuð stór upp á sig, beint drambsöm,
skiljið þér?«
»í hverju kemur það fram?« spurði Elam
Harnish.
»Á ýmsan hátt, henni finst það að minsta
kosti vera fyrir neðan sig, að hafa nokkurt
samneyti við þá, sem hún vinnur með, að minsta
kosti nokkurn hérna á skrifstofunni. Eg hefi t.
d. oftar en einu sinni boðið henni í leikhús
og á aðrar skemtanir, en hún þiggur það aldrei,
kveðst þurfa mikið að sofa og ekki mega vera
úti fram eftir kvöldinu. Hún þurfi líka langan
veg heim til sín, út til Berkeley — þar sem
hún býr.«
Ressi hluti frásagnarinnar um háttalag stúlk-
unnar líkaði Elam Harnish mæta vel. Hún var
öðruvísi en fjöldinn, á því fanst honum eng-
inn vafi leika, en þegar lengra kom í frásögn
Morrisons, fanst honum hann verða var við
þyrna.
»En þetta er nú alt saman bara fyrirsláttur
úr henni,« sagði skrifarinn. Hún flækist á kvöld-
in með strákunum frá háskólanum, þá þarf hún
ekki heim að sofa, og þótt hún hafi ekki tíma