Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 25

KYNJALYFIÍ).
55
Greifanum og stórmeistaranum vár það geð-
felt, og þessir þrír höfðingjar lögðu svo af
stað til tjalda hertogans.
Fíflið og ræðumaðurinn fóru í humátt á
eftir þeim. Sá síðarnefndi hafði verið svo
djarfur að standa við hlið hertogans, eftir að
ráðstefnunni var lokið, en fíflið hafði stað-
ið í tiihlýðilegri fjarlægð. En á eftir, er þeir
urðu samferða til tjalda hertogans, þurfti fíflið
að spyrja félaga sinn spjörunum úr.
»Hvað var það, sem þessir höfðingjar voru
að tala um við herra vorn?« spurði hann.
»Legðu höft á forvitni þína, kjáni,« sagði
ræðumaður með mikilmensku. »það sæmir
eigi, að eg skýri þér frá fyrirætlunum herra
vors.«
»þetta er ekki rétt hjá þér, vitri maður, við
erum báðir fylgifiskar hertogans, og hvor okk-
ar, vitringurinn eða fíflið, sem þessa eða hina
stundina er í meiri metum, snerta fyrirætlanir
hans okkur báða jafnmikið.«
»Hlýddu þá á. Hann skýrði greifanum og
stórmeistaranum frá því, að hann væri orðinn
leiður á þessum óíriði, og að það væri ein-
læg ósk hans, að hann væri farsællega kominn
heim aftur í ríki sitt.«
»Mjög viturlegt að hugsa þannig, en aftur
fremur heimskulegt að vera að skýra öðrum frá
því. En hvað er svo fleira í bruggi?«
Ræðumaðurinn ræskti sig, »hum — hum.—
Hertoginn sagði, að Rikarður væri eigi frækn-
ari en sumir aðrir og hefði enga yfirburði í
burtreið.«
»Svo sannarlega, sem eg er fífl, og get dæmt
um hvað heimska er, þá er þetta eftir mínu
viti mjög bjánalega sagt, en hvað svo meira?«
»Nú ekki annað en að hertoginn bauð þeim
auðvitað heim með sér til drykkju.«
»Pá hefir hann þó haft ljóst augnablik og
farið viturlega að ráði sínu, og það mátt þú
skrifa þér til tekna, en ef hann hellir sig full-
ann — sem allar líkur eru til — verður það
auðvitað fært mér til reiknings. En kom þá
alls eigi fleira til umræðu?«
»Ekki sem vert er að hafa eftir. Raunar
sagði hertoginn, að hann hefði verið óhygg-
inn að hafa ekki gripið tækifærið á dögunum
og skorað Ríkarð á hólm.«
»Sei, sei, þar hefir hann þá náð hæsta tindi
heimsku sinnar og ofmetnaðar, og eg finn til
þess, hve mikla yfirburði hann hefir fram yfir
mig í heimsku og gorti. Rrátt fyrir það er
þó réttast að við förum á eftir höfðingjunum,
til þess að fá vorn hluta af rínarvíninu.«
TUTTUGASTI OG ANNAR KAPÍTULI.
Pegar Ríkarður konungur var kominn aftur
í tjald sitt, lagði hann svo fyrir, að svarti
þjónninn yrði sóttur þangað.
Hann kom svo innan stundar, hæglátur og
með kurteisislátbragði að vanda. Fyrst fleygði
hann sér til jarðar og stóð síðan niðurlútur,
eins og hann biði eftir boði herra síns.
Pað var hepni fyrir hann að iíta ekki upp,
því ella er hætt við, að erfitt hefði orðið að
standast hið hvassa ransóknar augnaráð kon-
ungs.
Eftir litla stund rauf konungur þögnina og
mælti: »Pað lítur út fyrir að þú sért snjall
veiðimaður. Pú hefir króað af villidýrið og
farist það eins vel og Tístram sjálfur hefði
kent þér listina. En málinu er þar með ekki
lokið. Það er eftir að leggja villidýrið að
velli. Mér hefði sjálfum verið ánægja að leggja
t'l þess með veiðispjóti mínu, en það þykir
nú af ýrnsum ástæðum ekki eiga við. Pessvegna
verður það þitt hlutskifti að koma þessu í fram-
kvæmd. Pað er nú fyrirhugað, að þú hverfir
aftur til herbúða soldáns og færir hinum göf-
uga Saladín bréf frá mér, í því mun eg
vinsamlega fara þess á leit,* að hann láni mér
Iand, þar sem hólmganga sú fari fram, er slíta
á þrætunni um fánastuldinn, svo og að bjóða
honum að hitta oss þar, til þess að vera vitni
að hólmgöngunni og úrslitum hennar, væri
honum ánægja að því. Ef oss grunar rétt,
munt þú finna riddara í herbúðum soldíhs,