Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 16

46
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Rau urðu bæði svo agndofa, að litlu mun-
aði, að þau næmu staðar. Ókunna stjarnan
nálgaðist óðum, svo Jörðin var farin að halda,
að hún ætlaði að flana beint á sig.
Regar stjarnan var komin svo nærri, ^ð hægt
var að kalla til hennar, argaði Jörðin: »Halló!
Hvað ertu að gera á þessum stöðum? Hver
ertu? Hvaðan kemurðu? Hvert ætlarðu?*
»Rað eru nokkuð margar spurningar í senn,«
svaraði stjarnan.
»Hver ertu?« spurði Jörðin aftur.
»Eg er bara' Halastjarna,« svaraði stjarnan.
»En hver ert þú?«
»Eg er nú Jörðin; eða veistu það ekki?«
»Nei, það veit eg ekki,« svaraði Halastjarn-
an. »Eg er alveg ókunnug á þessu svæði. Eg
hef aldrei komið hér áður og þekki enga
stjörnuna.*
»Þú lentir þá ekki hjá þeirri sístu,« sagði
Jörðin upp með sér. »Rað er ekki vani minn
að grobba; en eg held eg megi fullyrða, að
eg sé best gefin af þeim öllum.«
»Rað var mikil hundahepni!« sagði Hala-
stjarnan. »En vertu nú dálítið liðug að segja
mér tíðindin, því eg má ekki vera að því að
flækjast hér lengi.«
»Eg held við reynum að spretta úr spori,«
sagði Jörðin vingjarnlega. »Vertu mér samferða
einn hring í kringum Sólina. Heyrðu, það er
ekki nema ársferð. Rá getum við nú fyrst
spjallað saman.«
»0, svei!« sagði Halastjarnan illkvitnislega,
»Rú kallar þetta: að spretta úr spori. Rú mátt
trúa því, að eg tek það nú fagurlegar en þetta.
En meðal annara orða. Hverskonar náungar
eruð þið hér um slóðir?«
»Varaðu þið að reka þig ekki á mig,« sagði
Jörðin.
Ókunna stjarnan hló svo mikið, að rófan á
henni þrírifnaði.
»Nú, þú ert þá hrædd við, að þú fáir á’ann.
Vertu bara róleg. Eg er Iaus í mér og loftkend,
svo eg færi í þúsund hluta, ef eg ræki mig á
annan eins drumb og þú ert.«
»0—ja,« sagði Jörðin dálítið hressari. »Rú
ert þá tómur eldur; það var eg Iíka einu
sinni.«
»Rað er þá vist langt síðan að þú varst
þannig á þig komin,« sagði Halastjarnan tor-
trygnislega. »Mér sýnist þú liafa íshettu á
öðrum endanum.«
»Jú, rjett er það,« sagði Jörðin; og það
meira að segja á báðum endum. En mér finst
það ekki gera stórt tíl, þó manni sé kalt á fót-
unum og höfðinu, ef manni er nógu heitt um
miðbikið.*
»Hvað er um eldinn?« spurði Halastjarnan.
»Hann er nú innan í mér,« svaraði Jörðin.
»Þú getur fengið að sjá framan í hann ef þú
vilt.«
Um leið og hún slepti síðasta orðinu, lét
hún stærstu eldfjöllin gjósa, svo um munaði.
»Nei, sko til,« laumaði Halastjarnan út úr
sér. »Ekki er nú eldurinn mikill.«
»Mikill!« át Jörðin eftir henni. »Jeg get sagt
þér, að eg er augafull af eldi. Sökum þess þyk-
ir ákaflega mikið í mig varið. Heyrðu, góða,
eg var einu sinni eins laus í mér og þú, en
smáþéttist. Loksins myndaðist utan um mig
þykt skurn, svo að nú hef eg ekki nema ofur-
litla eldfjallastrompa. En það er nógur eldur
innan í mér.«
»Rað hlýíur að vera töluvert óþægilegt að
burðast með þetta skurn,« sagði Halastjarnan. -
»O — o,« sagði Jörðin, »maður venst fljótt
við það. Og nú eru á því menn.«
»Menn!« rumdi í Halastjörnunni. »Hvað er
nú það?«
Jörðin klóraði sér hugsandi á norðurheims-
skautinu, en kom um Ieið við íshettuna, svo
það losnuðu nokkrir voldugir ísjakar.
»Tja,« varð henni loksins að orði. »Eg held
það sé einhverskonar óþverri.«
»Hoj,« sagði Halastjarnan.
»Jörðin þagði aftur stundarkorn, eins og hún
væri að hugsa sig um. Loks tók hún svo til
máls:
»Reir iða og skríða um mig alla, svo eg hef
ekkert viðþol. Altaf fjölgar þeini og altaf versna
þeir, Reir grafa f mig hingað og þangað, til