Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 18

48 NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
jafningja minn. Lfttu á Venus, Júpiter ogMars
— eg man nú ekki hvað þær heita þessar þarna,
en allar ganga þær í kringum sólina eins og
eg. Taktu nú vel eftir mér. Líttu á djúpu og
tæru vötnin mín. Horfðu á beykiskógana og
pálmaviðarlundana.«
»Eg get nú ekki, hreinskilnislega sagt, séð
nokkurn skapaðan hlut af allri þegsari fegurð,«
sagði Halastjarnan; »en þetta getur vel verið
satt, sem þú segir, fyrir það. Eg sé ekkert nema
tóma þoku umhverfis þig.«
»Já,« sagði jörðin, dálítið vandræðaleg.
»henni var eg búin að steingleyma. Retta er nú
gufuhvolfið.*
»Rað er ofurlítil drægja, sem þij verður að
rogast með — skurn, menn og gufuhvolf.«
»Ha!astjarna,« sagði Jörðin alvarleg. »Eg fer
umhverfis Sólina, eins og sljörnurnar, sem eg
var að segja þér frá áðan, og þó er eg lang-
minst af þeim öllum. Eg er miðdepill himin-
geimsins; það er engum blöðum um það að
fletta.«
»Já, þetta líkar mér,« sagði Halastjarnan.
»Sestu niður og haltu áfram að skrafa.«
»Sefji eg mig niður,« át jörðin eftir, og
varð stygg við. »Ef eg gerði það væru dagar
mínir taldir. Rað er alt komið undir því að
ganga mín um Sólina sé rétt. Eg get fullviss-
að þig um það, að eg er ekki að gorta; eg er
aðdáunarverðust af öllum stjörnunum — bara
végna mannanna. Rað jafnast ekkert á við þá.
— — Halló! hvað er þetta, mér sýnist þú vera
að fara?«
»Eg er líka að fara,« sagði Halastjarnan.
»Guð sé oss næstur,« mælti Jörðin hrygg í
huga. »Geturðu ekki dvalið hér nokkur ár?
Rað fer Ijómandi vel á með okkur. Þú getur
ekki imyndað þér, hvað það er leiðinlegt að
rölta altaf sömu leiðina og hafa ekki aðra að
spjalla við en Tungls asnann.«
»Hvað er nú það?« spurði Halastjarnan.
»0 það er litla gæxnið, sem þú sérð þarna,«
svaraði Jörðin. »Rað fer altaf hringinn í kring-
um mig. Retta var einmana vesalingur, sem eg
gerði gustukaverk á, af því enginn rétti því
hjálparhönd. Nú er það fyrir Iöngu steinkalt
og reiðir vitið sannarlega ekki í þverpokum.
Hér erum við vön að láta tungl fylgja okkur
eftir. Júpiter hefur t. d. átta. En mér finst nú
sá sægur bera vott um mikilmensku *
»Vertu sæl,« sagði Halastjarnan.
Bíddu svolítið við,« gegndi Jörðin.
»Rað get eg ekki,« sagði Halastjarnan. Eg
geng ákveðna braut og þarf nú að fara að
flýta mér. Mér er líka farið að leiðast úr þér
grobbið.*
»Hvenær kemurðu aftur?« spurði Jörðin.
Halastjarnan þaut af stað með þrírifnu rófuna.
»Eftir þrjú hundruð ár,« orgaði hún í Jörðina.
Svo smáminkaði hún, uns hún hvarf til fulls.
»Retta var nú fjörug drós,« sagði Tunglið.
»En ferðin á henni! Og halinn, hann var ekkerl
smásmíði. Rað er víst munur á æfi hennar og
æfi reikistjarnanna.«
»Rað er nú líklega,» svaraði Jörðin skensin.
»Hún lifir nærri því eins »flott« ogTunglið!«
En Tunglið var þá fult og hló bara og
skældi sig framan í Jörðina.
Að þrjú hundruð árum liðnum kom Hala-
stjarnan aftur. Jörðin hafði þráð hana af heil-
um hug og vandlega talið umferðir sínar um
Sólina. Hún var nú búin að skreyta sig með
ölium þeim blómum, sern blómgast geta í
marsmánuði.
Allir gláptu upp í loftið, til að vita, hvort
þeir sæju ekki Halastjörnuna, því búnir voru
þeir góðu menn að reikna út braut hennar
óg það upp á dag. Spekingjarnir hlökkuðu
til að sjá eitthvað dæmalaust fallegt og fágætt,
en heimskingjarnir lágu annaðhvort í rúmum
sínum og grétu af hræðslu, eða hlupu með
hjartað í brókinni fram og aftur og drukku
sig fulla.
»Rarna er Halastjarnan,* sagði einn spek-
ingurinn, sem var með besta sjónaukann upp
í hæðsta turninum og sem hafði mest hala-
stjörnuvitið.
»Parna er Halastjarnan,« sagði Tunglið.
»Húrra! nú verður þó »sukkað.«