Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 21

KYNJALYFIÐ.
51
illdeilum og þrætum innbyrðis, því er það
tillaga mín, að við látum hermenn vora fara
til tjalda sinna, en að við foringjarnir komum
saman í ráðstefnu-tjaldinu eftir klukkustund, til
þess að reyna að koma á samkomulagi út af
þessari nýju misklíð.«
*Eg fellst á þessa tillögu,« sagði Ríkarður
konungur, sþótt eg geti eigi borið á móti því,
að mér hefði verið sönn ánægja að því, að
halda áfram yfirheyrslunni yfir piltinum, meðan
hin skrautlega skykkja hans er ötuð í sandi og
leir, sem best ber vitni um hrakfarir hans fyrir
rakkanum. En vílji Frakklands skal nú sem
oftar vera vilji vor.«
Á þessa tillögu Filuppusar konungs féllust
og hinir aðrir krossfararhöfðingjar, og stefndu
þeir svo liðinu til tjalda sinna, án frekari að-
gerða að því sinni.
Filippus konungur hafði að vísu komið í veg
fyrir uppþot og blóðsúthellingat, en árásin og
sakaráburðurinn á greifann hafði þó haft mikil
áhrif á hugi margra og vakið hjá þeim gremju
og æsing, Margt af hermönnum, sem eigi voru
frá Englandi, og höfðu fyr um daginn heilsað
Ríkarði konungi sem þeim, er mesta yfirburði
hefði til að vera fremsti foringi krossfaranna,
báru nú gremju til hans fyrir stórmensku og
ofsa. 0ðru máli var að gegna með Eng-
lendinga. Þeir höfðu tilfinningu fyrir því, að
sæmd lands þeirra var nátengd þessu misklíð-
armáli, sem ýmsar kynjasögur fóru þegar að
ganga um. Englendingum þótti sennilegast,
að annara þjóða menn sæju ofsjónum yfir heiðri
þeim, er konungur þeirra og þeir áunnu sér
á herferðinni, og vildu því gera það, sem í
þeirra valdi stæði, til að ófrægja þá, jafnvel
með lymsku og fláræði, ef það hepnaðist
eigi á annan hátt. '
Á ákveðnum tíma kom herráðið saman.
Konráð greifi hafði haft fataskifti, og með
skitnu fötunum skilið sig við hinn skömmustu-
lega flóttasvip, er á honum var, fyrst eftir að
hundurinn velti honum úr söðlinum, og Rík-
arður konungur bar á hann fánastuldinn.
í fylgd með honum inn í ráðstefnusalinn,
voru þeir stórhertoginn af Austurríki, stór-
meistari Musteris-riddaranna og fleiri stórlátir
höfðingjar. Pað var eigi hægt að skilja þetta
öðruvísi en svo, að þessir höfðingjar vildu
láta það líta svo út, sem þeir mundu fylgja
greifanum að málum og verja hann.
Ressi sýnilegi varnarsamblástur fyrir málefni
greifans, hafði þó ekki minstu áhrif á Ríkarð
konung. Hann kom til samkomunnar með
sama áhyggjulausa og einarða svipnum, sem
hann hafði venjulega. Hann leit með fyrir-
litningu til herramannanna, er stóðu í hvirfing
um greifann, og tók þegar til máls.
Hann endurtók ákæru sína gegn greifanum,
og bar það vífilengjulaust á hann, að hann
hefði stolið fána Englands og sært hinn vitra
hund, sem hefði verið þar einn til varnar.
Pessari endurteknu ákæru svaraði greifinn
þegar, og kvaðst vera saklaus, þrátt fyrir sak-
argiftir frá mönnum, konungum og hundum —
eins og hann komst að orði.
Filippus konungur, sem venjulega stýrði slík-
um samkomum, tók nú til máls:
»Enski bróðir,* sagði hann. »Retta er mjög
merkileg og óvanaleg ákæra. Hér kemur eigi
í Ijós neitt það, er verulegt sönnunargildi hafi
í málinu. Pað einasta, sem þú byggir ákær-
una á, eru aðfarir hundsins við greifann. En
eftir mínu viti verður þú að taka meira mark
á orðum heiðvirðs riddara og herstjóra, en urri
og gelti hunda.«
»Minn konunglegi bróðir,« svaraði Rikarður
konungur. »Hér verður að taka til greina,
að hinn almáttugi hefir gefið oss hundinn sem
fylgifisk og félaga í meðlæti og mótlæti, og
búið hann út með svo göfugar náttúruhvatir,
að hann gerir sig aldrei sekan í svikum og
falsi. Hundurinn gleymir aldrei vini eða óvini,
og hann man ávalt eftir hvort honum er gert
gott eða ilt. Sem náðargáfa, var honum veitt
mikið af mannviti, en undirferli og svik sumra
7*