Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 29

KYNJALYFIÐ.
59
aði frá sér slerku og skæru ljósi. Hún var eigi
meira en skreflengd frá hinum krjúpandi þjóni,
og lét hún ljósið falla á andlit hans, til að geta
glögglega séð það. Síðan sneri hún sér frá
honum og sneri lampanum þannig, að skuggi
hans féll á tjaldvegginn rétt hjá. Hún varð
hljóð um stuud, svo mælti hún með djúpri
sörgarraust: »Eruð það þér, hrausti Leópardridd-
ari? Er það í raun og veru þér, hinn hug-
rekki herra Kenneth — þannig dulklæddur í
þrælsgerfi, umkringdur af ótal hættum?«
Vesalings riddarinn varð að beita öllu sínu
viljaþrekí til að geta þagað. Hversu gjarnan
hefði hanr. ekki viljað svara, er hann heyrði
rödd hennar, sem hafði næstum ástúðleganhreim!
Hversu gjarnan hefði hann eigi viljað segja, að
það, sem hann nú sá og heyrði, var honum
nægilegt endurgjald fyrir það, þótt hann yrði
að eyða æfi sinni í þrældómi, og að hann fyrir
það vildi bjóða öllum hættum byrginn. En hann
mundi eftir hinni ströngu fyrirskipun konungs,
og 6Ínu helga loforði um að þegja. Hann varð
að taka á öllu sínu þreki til að halda það, og
djúpt og harmþrungið andvarp var því hans ein-
asta svar til þeirrar konu, sem honum var svo
hjartfólgin og kær.
Hún hélt áfram tali sínu og mælti: »Eg sé,
að eg hefi getið rétt til,« og rödd hennar hafði
stöðugt sama hluttekningarhreiminn. »Eg veitti
yður eftirtekt í dag frá turninum,_ þar sem eg
var með drotningunni. Eg þekti einnig fallega
hundinn yðar. Sá, sem ekki þekkir trúan þjón
í dularklæðum, er ekki glöggur, og sú kona,
sem ekki þekkir yður í dularklæðum, verðskuld-
ar ekki að vera þjónað og heiðruð af slíkum
riddara sem þér eruð. Talið því cttalaust við
Edith Plantagenet. Hún er stöðug og trúföst á
mótgangstímum. Hún mun heiðra hinn prúða
riddara, sem þjónaði henni og heiðraði nafn
hennar með hreystiverkum, meðan gæfan brosti
við honum. En hvað veldur — þögn og aftur
þögn? Er það ótti eða blygðun, sem bindur
tungu yðar? Hræðslu ættuð þér eigi að þekkja,
og smánin fellur sannarlega á þá, sem breyttu
rangt gegn yður.«
Ný örvinglun tætti hjarta riddarans, af því að
hann á þessari stundu var neyddur til að binda
tungu sína, og enn á ný lét hann sorg sína í
Ijósi með kvalastunu og djúpu sorgarandvarpi,
og lagði um leið fingurna á munninn.
Edith var orðið gramt í geði og vék eitt
skref aftur á bak.
»Hvernig er þetta,« sagði hún, »er yfirskin
og veruleiki orðið eitt og það sama? Er það
einnig nauðsynlegt hér að leika málleysingjann
að austan ? Við því hafði eg ekki búist. Fyrir-
lítur þú mig ef til vill fyrir, að eg kannast vafn-
ingalaust við, að mér hafi verið geðfeld holl-
usta sú, er þú hefir sýnt mér. Af þeim ástæð-
um er eigi ástæða fyrir yður að hafa lágar hug-
myndir um mig, því eg þekki vel þau takmörk,
sem sæmd og heiður setur ættstórum jómfrúm.
Og Edith hefir og skilning á að láta í Ijósi
þakklæti sitt, og gjarnan vill hún, þegar hún
getur, endurgjalda veitta sæmd og bæta úr þeim
órétti, sem göfugur riddari hefir orðið fyrir
hennar vegna.«
Kenneth riddari horfði á hana bænaraugum
og neri hendurnar af örvinglun.
Voðaleg hugsun gagntók hana og fór um
hana eins og hrollur: iPað er þó ekki mögu-
Iegt, að þeir í grimd sinni hafi svift yður mál-
inu? spurði hún óttaslegin.
Riddarinn hristi höfuðið.
»Pá vil eg eigi grafast meira eftir ástæðum,«
sagði hún kuldalega. »Og eigi hirða um hvort
hér veldur sérviskuleg fyrirtekt eða aðrar óskilj-
anlegar ástæður. Eg ætla eigi að spyrja um
það frekar. Erindi yðar getið þér rekið, og eg
get þagað.
Kenneth gerði hreyfingar, eins og hann
væri að biðja hana að vera ekki reiða. Svo
fékk hann henni bréf soldáns, sem, eins og flest
bréf hans, var vafið í silki.
Hún tók á móti því og horfði á það, án
þess að það virtist vekja nokkra geðshræringu.
Síðan horfði hún fast á riddarann og sagði með
lágri raust: »Ekki einu sinni eitt orð til skýr-
ingar erindi yðar?«
8'