Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 32

62
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
ast, — við skiljum líklega ekki hvor aðra! —
Nú ætla eg að sækja súkkulaðið —«
Hann aftraði henni [jess.
»Við þurfum einkis, — við erum búin að
borða á matsöluhúsinu. Sestu hérna í legu-
bekkinn hjá okkur.«
Hann greip um höndina á henni og leit
kringum sig í litlu fátæklegu stofunni. Ró und-
arlegt megi virðast, hafði hann altaf hugsað
sér móðurina við sötnu kjör og hún lifði, þeg-
ar hann sigldi, altaf hugsað sér hana á stóra
heimilinu, sem átti þó að sundrast við dauða
föður hans. Hann vissi vel að það mundi alt
breytast, að hann mundi aldrei sjá það heim-
ili framar, en þó — svona lítið og fátæklegt
hafði hann aldrei hugsað sér það. Hann fyrir-
varð sig næstum að segja frá heimili sínu í
Englandi. En móðir hans hélt áfram að spyrja
hann, og hann lýsti því öllu og teiknaði laus-
legan uppdrátt af húsinu og herbergjunum.
Pá leit hann á úrið. »Nú verðum við að
fara, en við komum aftur til að borða mið-
degisverð. Eg ætla að senda matinn hingað
frá matsöluhúsi, því við viljum ekki baka þér
neina fyrirhöfn á afmælinu þínu. Rá getum
við talað betur saman um eitt og annað. Við
förum af stað í fyrramálið, eg verð að vera
kominn til Lnndúna þann 25, Verslunarmaður
má ekki vera Iengi að heiman.*
Frú Holm helti ennþá einu sinni um á kaffi-
könnunni. Nú hlutu gestirnir að fara að koma.
Nú var frá eirfhverju að segja. En hvað það
var nú reyndar leiðinlegt, að þær gátu ekki
•fengið að sjá soninn og ungu glæsilegu kon-
una hans. En það var nú líklega það besta.
Ungu frúnni hefði líklega þótt þær lítilmót-
legar, »eins og henni fanst eg vera«. — Rað,
voru heldur ekki stólar til handa svo mörgum
— þó stofan væri henni sjálfri nógu stór.
Frans vildi að hún sklfti um bústað, en það
vildi hún alls ekki. Hér leið henni vel, hér
hafði hún loks fundið örugga höfn, eftir alt,
sem á móti hafði blásið.
Hún hélt áfram að tala við sjálfa sig um
það, hve skemtilegt það hefði þó verið, að fá
að sjá soninn, — hún var að reyna að bæla
niður hjá sjálfri sér vonbrigðin og tómleika-
tilfinninguna.
Rað varð kátt og fjörugt við kaffiborðið.
Frú Holm talaði og skýrði frá, og henni fanst
hún njóta sín svo vel, hjá þessum góðu grann-
konum, sem hún þekti og umgekst daglega.
----Ilmurinn af hinu dýra höfuðvatni ungu
frúarinnar var ekki enn horfinn úr stofunni.
Bókmentír.
Ryrnar, þriðja útgáfa aukin.
Rvík 1918.
Loks eru þá ljóð Þorsteins Erlingssonar kom-
in út í þriðja sinn. Langt er síðan 2. útgáfa var
uppseld og lengi höfðu menn þráð Þyrna á
bókamarkaðinn, Dýrtíðin hefir tafið útgáfuna
svo lengi, og dýrtíðin veldur því um verð bók-
arinnar, að sumum af hinum mörgu Þyrnavin-
um verður örðugra að eignast hana. Pó býst
eg við, að mörgum verði að segja, eins og
norðlenskri stúlku, sem keypti bókina í vétur:
’»Já, hún er nokkuð dýr, en það er ekkert verð
ofmikið fyrir ljóð Rorsteins*.
»Tímarnir breytast og mennirnir með.« Margir
hneyksluðust forðum á ádeilukvæðum Þorsteins.
Menn voru þá svo óvanir nýungum, óvanir svo
sárum broddum, óvanir að svo snöggur vind-
bylur færi yfir landið og það úr þessari átt.
Flestir voru værukærir, vanir logni og ládeyðu
á þessum sviðum.
Meistaralega nákvæmur mun Rorsteinn hafa
verið, þegar hann í kvæðinu »Árgalinn« legg-
ur þessum mönnum orðin í munn þannig:
»Liggur þér svo lífið á
að lýsa degi nýjum,
geturðu’ ekki þagað þá
þó að roði á skýjum?
Guð hefir sönginn gefið þér
gagn og yndi að vinna,
en hlífðu því, sem helgast er,
hjörtum bræðra minna.