Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 24

54
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
helvítis hundsins, eins og stendur í Saltaran-
um!«
»Og þegiðu!« svaraði greifinn með gremju.
»Pað er illur andi á sveimi, að njósna um það,
sem leynt á að fara og í myrkrum að hyljast.
Vera má að hann komist á snoðir um, hve
ákafur þú ert i tilraunum þínum að leggja Ijón
að velli.«
Stór.meistarinn lét sem hann skildi eigi skens-
ið. »Rér mun vera alvara að heyja einvígi
við konungsmanninn?* spurði hann.
»Pví ekki það? Eg kannast við, að eg
hefði ógjarnan viljað hætta mér móti slíku helj-
armenni, sem Ríkarður er, og eg skammast
mín ekkert fyrir það. En að honum undan-
teknum er enginn í öllum her hans, er eg
ótta6t.«
»Pað er sannarlega gleðilegt, að þú ert svo
öruggur, og nú má með sanni segja, að árás
rakkans gegn þér hefir verkað kröftugar til að
sprengja sundur þetta virðulega höfðingjasam-
band en öll friðspillandi viðleitni og rýtingur
Karigistans, sem fór svo slysalega fyrir. —
Taktu bara eftir honum Filippusi. Hann er
að reyna að hnykla brýrnar til að ná alvarleg-
um svip, en eigi að síður getur hann eigi dul-
ið, hve glaður hann er yfir að hafa nú von
um að fá gilda ástæðu til þess að slíta banda-
laginu við Ríkarð, og taktu eftir hvernig Hin-
rik af Champagne brosir í kampinn, eins og
hann sæti yfir góðum vínbikar, eða stórher-
toginn. Hann er nú aliur eitt breitt bros,
gleður sig vafalaust við þá hugsun, að nú muni
Ríkarði hefnast fyrir ósvífni þá, er hann sýndi
honum, án minstu hættu eða erfiðismuna fyrir
hann sjálfan. En þegjum nú, þarna kemur hann.«
Leopald stórhertogi var líka á leið til um-
ræddra heiðursmanna, sem voru að talast við
í hálfum hljóðum.
Gletnissvipurinn hvarf þegar af andliti stór-
meistarans, og hann setti upp alvarlegan og
hátíðlegan svip og mælti með sorgarhreim í
röddinni: »Konung!egi herra, það er að ýmsu
leyti sorglegt, að þessi skörð skyldu nú koma
1 Zionsmúra — —«
»Ef það er þessi krossferð, sem þér eigið
við,« greip hertoginn fram í, »þá eru harma-
tölur yðar á litlum rökum bygðar, og frá
mínu sjónarmiði ætti þessi leiðangur að leys-
ast upp hið bráðasta, og við að reyna að
komast heim með heilu og höldnu. Petta er
nú að vísu sagt í fullum trúnaði.«
*Auðvitað, yðar hátign — auðvitað,« svar-
aði stórmeistarinn með sínu ísmeygilega glotti.
»En hvað eiga menn að segja um allan þenn-
an gauragang, sem Ríkarður konungur er altaf
að koma af stað, og við höfum hvað eftir
annað orðið í vandræðum að kæfa niður. Pað
eru þakkirnar fyrir, að heita má, að við höf-
um sýnt honum auðmjúka undirgefni, að hann
reynir að gera sig mikinn með því að undir-
oka okkur samherja sína, í stað þess að beita
hreysti sinni og ofsa gegn þeim vantrúuðu!«
»Hvað viljið þér vera að tala um hreysti
hans,« greip nú hertoginn fram í með fyrir-
litningu. »Mér er ekki ljóst, að hann hafi sýnt
meiri hreysti en ýmsir aðrir. Og það vil eg
ekki draga neinar dulur á, að eg tel alls eigi
ólíklegt, að hinn hrausti greifi hefði borið sig-
ur úr býtum, þótt hann hefði gengið á hólm
við þennan eyjagortara. Hann er að vísu stór-
höggur með orustuöxinni, en stönginni er
hann stirður að beita. Og vel þyrði eg að
mæta honum á hólmi, til að útkljá okkar gömlu
m'isklíð, en það er þátttaka mín í þessum
krossfararleiðangri, sem aftrar mér, meðan hon-
um er eigi slitið. Pví eg sé hve ólilhlýðilegt
það væri, ef tveir af helstu krossfararhöfðingj-
unum færu að heyja einvígi. En væri þér
nokkur þægð í því, göfugi greifi, er eg fús
til að vera einvigisvottur þinn í þessari deilu
þinni.«
»Eg sömuleiðis,« sagði stórmeistarinn.
Konráð stamaði fram nokkrum þakkarorðum,
hrærður og upp með sér af hluttöku svo vold-
ugra höfðingja.
»Má eg biðja ykkur, göfugir herrar, að koma
með mér til tjaids míns og hvíla ykkur,« sagði
hertoginn. »Þar getum við rætt þetta mál
frekar yfir góðu rínarvíni.«