Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 11

HETJAN í KLONDYKE.
41
til að fara í leikhús með mér, getur hún flækst
á dansskálunum með þeim fram á nætur. Eg
hefi heyrt úr áreiðanlegri átt, að hún sé á
flestum danssamkomum þeirra, Iíklega finst
henni það einhver vegsauki fyrir sig, svona
réttan og sléttan vélritara. Svo kvað hún hafa
reiðhest, eins og það er nú ódýrt eða hitt*þó
heldur, og hún kvað oft vera á ferð á honum
hérna uppi í fjöllunum, og þar hefi eg einu
sinni raætt henni. Jú, það vantar ekki að hún
reyni að bérast á. Satt að segja, veit jeg eigi
hvaðan hún hefir peninga, þrjátíu og fimm
dollarar um mánuðinn, sem hún hefir héðan,
hélt eg að hrykkju lítið, eigi síst þegar hún
þarf að annast bróður sinn veikan.*
»Býr hún hjá fólki sínu?« spurði Harnish.
»Nei, hún hefir enga fjölskyldu, Foreldrar
hennar kváðu hafa verið efnaðir, enda er það
ekki ólíklegt, því sonur þeirra var sendur á
háskólann. Faðir hennar hafði verið sauðabóndi
og átt góða sauðjörð, en svo komst hann í
námubrask, sem hann tapaði á stórfé, og varð
svo gjaldþrota og dó skömmu síðar. Móðir
hennar var dáin löngu áður. Bróðir hennar
hlýtur að kosta mikið. Hann var efnilegur að
líkamsatgjörfi. Knattsparkari með afbrigðum,
veiðimaður ágætur og var oft á flugferð upp
um öll fjöll, og hinn mesti gapi. Svo slasaðist
hann við hestatamningu, og átti lengi í því og
hefir aldrei náð sér til fulls. Eg hefi einu sinni
séð hann með henni. Læknarnir hafa verið
\
að eiga við hann í fleiri ár og nú held jeg
hann sé á franska spítalanum.*
Allir þessir glampar af lyndiseinkennum
Dedu Mason höfðueigi aðrar afleiðingar, en að
Harnish gat eigi varist þess, að vera að hugsa um
hana, en gat þó ekki komist í nánari kunn-
ingsskap við hana. Honum kom til hugar, að
bjóða henni út með sér til morgunverðar, en
hann fann, að það átti ekki við og gat ekki talist
snyrtimannlegt, að hann væri að bjóða út skrif-
urum sínum, og það gat vakið umtal, sem ekk-
ert var þægilegt fytir unga stúlku. Hann fann,
að hann'gat komið henni í óþægilega klípu,
með því að bjóða henni út með sér, hún gat
haldið, að hún móðgaði hann méð því að þiggja
eigi boðið, og tekið því af því hann var hús-
bóndi hennar, þótt hún hefði helst kosið að
vera laus við það. Öðru máli var að skifta
hefði hún ekki verið í þjónustu hans, þá gat
ekkert ýtt henni til að þiggja boð hans, væri
henni það ógeðfelt.
það var margt, sem stóð í veginum fyrir, að
Elam Harnish gæti kynst Dedu Mason frekar
en orðið var, meðal annars að hann var á
glóðum um, að hún mundi fyrirlíta sig fyrir
það, sem hún hafði lesið um hann eftir fregn-
ritara hrakmennið. En það, sem þó aðallega
reið baggamuninn og hélt honum afturfrá allri
frekari kynningu við stúlkuna var, að hann var
hræddur við alt kveníólk, það einasta sem hann
hafði óttast um dagana. Óttinn við svuntuhöldin
fylgdi honum hvar sem hann fór og með því
afsakaði hann, að engin vinátta gat myndast
milli hans og ungfrú Mason, þótt hann yrði
að kannast við, að honum geðjaðist mæta vel
að henni, og betur en að nokkurri annari stúlku,
er hann hafði kynst um æíina.
Framh.
•
Pappír er nú notaður í ýmislegt, sem
mörgum kann að þykja fjarstætt og ólíklegt.
Fyrir löngu síðan Ijet keisari í Austur-Asíu
þegna sína tyggja pappír í heila höll. I Rúss-
landi hefir verið reynt að nota pappír til brú-
argerðar. Heil hús er þar til úr pappír, svo
að jafnvel reykpípurnar eru gerðar úr eldtraust-
um pappír. í Ameríku haf3 slitnir bankaseðl-
ar verið notaðir í brjóstmyndir af Georg Wash-
ington. Verkfræðingur í Vien bygði sér skemti-
fleytu og eyddi 2500 dagblöðum í hvert borð
í byrðingnum. Krupp byssusmiður í Essen Ijet
búa til fallbyssur úr pappír úm aldamótin. Pær
voru svo léttar, að fótgönguliðsmenn gátu bor-
ið þær. Ekki hefir frést neitt um reyhslu þeirra
í stríðinu. Gerfilennur hafa verið búnar til úr
pappír og Pjóðverjar hafa notað pappír til
klæðnaðar á stríðsárunum.'
6