Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 14

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
endilangt, og hann sá gráu steinveggina kast-
alans. Honum fanst það alt óhugðnæmt og
fráhrindandi.
Rar var ekki einu sinni rauðleitur lyngblett-
ur eða grænt grasstrá, sem brosti á móti honum;
haustið hafði unnið verk sitt vel og dyggilega.
En það, sem konungurinn þráði, var eitthvað
eldrautt og hrafnsvart, með logagyltum gnéist-
um, en að það biði hans þarna í eynni var það
fráleitasta, er honum gat til hugar komið,
Rví Iengur sem hann horfði á kastalann, því
vissari varð hann um, að hann hefði í raun og
veru vaxið út úr sjálfum hamrinum, það var
ómögulegt að hann hefði verið bygður af
mannahöndum. Hamarinn hafði einhverntíma
fundið upp á því að vaxa, alveg eins og tré
og blóm spretta á jörðunni, og þannig hafði
kastalinn myndast.
Regar hann hugsaði nú til drotningarinnar,
sem hafði alist þarna upp, varð hann viss um, að
hún hlaut að vera alveg eins og grófgerð mynda-
stytta úr steini, sem hann hafði einu sinni séð
yfir einhverjum kirkjudyrum.'’ Hann gat ekki
hugsað sérhana öðruvísi en gráa og kuldalega,
með langt steingjörfingsandlit, og helmingi
stærri hendur og fætur en annað fólk.
»En það eru nú forlög mín,« hugsaði hann
og hélt áfram.
Hann var kominn svo nálægt ferjustaðnum,
að varðmaðurinn á eynni hafði tekið upp lúð-
urinn til að tilkynna komu hans. Vindubrúin
var lögð á ána og hinar járnvörðu kastaladyr
opnuðust.
En þá hóf konungurinn höfuð sitt og stöðv-
aði hestinn.
»En eg er þó konungur,« sagði hann, »eng-
inn lifandi maður ætti að geta þvingað mig
til að gera það, sem eg ekki vil sjálfur, og
enginn lifandi maður skal fá mig til að fara
yfir á eyjuna til að sækja steingjörfinginn. Eg
krefst að hafa þó einhverja ánægju af að vera
konungur.«
Með þessum orðum sneri hann hestinum við
og reið til baka svo hart sem hann komst.
Og drotningin hans unga fékk að sitja kyr í
kastalanum sínum og þrá og syrgja. En kinn-
ar hennar voru mjúkar og fallegar og varirnar
fagurrauðar. Hún hafði hrafnsvart bylgjandi
hár, sem ofið var í skínandi gulli, rödd hennar
var hrein og skær eins og fegursti söngur og
hláturinn hljómþýður og fagnandí.
En til hvers var það. Konungurinn reið
burt eftir þrönga stígnum milli elrirunnana, og
umhverfis hann var alt jafn grátt, kalt og öm-
urlegt og það hafði áður verið.
U. /. þýddi.
Jörðin og Halastjarnan.
(Eftir Carl Ewald).
Rað er skrítin saga, sem eg ætla áð segja núna.
\ Hún stendur yfir í mörg hundruð ár, svo
þó einhverjir af okkur tækju þátt í söguvið-
burðunum, yrðum við komin undir græna
torfu, löngu áður en sögunni er lokið, — já,
jafnvel áður en hún er almennilega byrjuð.
Sagan fer fram í himingeimnum, þar sem
allar stjörnurnar þreyta skeið sitt, og þar sem
kuldinn er svo mikill, að hinn þykkasti vetrar-
frakki er að jafnmiklu liði og þynsta léreftsskyrta.
Enginn getur sagt um það, hvað himingeim-
urinn er stór. Rað gerir heldur ekki mikið
til, því þó að einhver gæti það, mundu aðrir
ekki skilja það.
Úti í geimnum tölti Jörðin sömu leiðina og
hún hafði gert í mörg, mörg ár og töltir enn
þann dag í dag. Hún gekk í kringum sólina,
altaf hring eftir hring, svo að allir, að henni
undantekinni, hefðu fyrir löngu verið orðnir
bandvitlausir úr svima. En jörðina svimaði