Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 13

DROTNINGIN í RAGNHILDAREYNNI.
43
sjálfan sig á tálar. En ísköld, grá ský huldu
loftið og fjallið var falið í þoku. Allir fuglar
voru flognir úr bndi, og það eina, sem hann
heyrði, var hið einmanalega hljóð vatnsdrop-
anna, er þeir féllu frá runnunum niður á vot-
lendið.
Konungurinn lét höfuðið síga.
»Og eg, sem hefi svo mikla þörf fyrir að
hafa eitthvað fallegt fyrir augum, eitthvað fag-
urrautt eða hrafnsvart með logagyltu skarti, eg
þrái hreinan, þýðan söng og hljómfagran hlátur.»
Hann leit aftur í kringum sig, en alt var
jafn kalt og grátt, jafnvel áin, sem venjulega
var silfurtær, streymdi nú þung og grá eins
og nóttin milli sefbakkanna.
Hann var svo hnugginn, að honum fanst
alt, sem hann átti, fánýtt og Ijótt. Konungs-
höllin fagra ekki annað en óásjálegur skógar-
kofi, sigrarnir, sem hann hafði unnið ekki ann-
að en tap, og þegnar hans ekki annað en mann-
gildislausir þorparar eða vesælic betlarar.
»En alt þetta gæti eg þolað,« hugsaði hann,
»bara ef drotningin mín væri ekki til. Að verða
að leggja það á sig í viðbót við alt annað,
að hugsa um konu. Eg hef aldrei neina ró
fyrir áhyggjum útaf ríkisstjórninni, og svo er
þess krafist að eg taki mér nýjabyrði á herðar.*
Rví var þannig varið, að konungurinn var
giftur norskri konungsdóttur. Hún varríkog vold-
ug, en óhamingjan var, að hann hafði gifst
henni, þegar hún var barn að aldri. Rað hafði
mátt til að haga því þannig, til þess, að ekki
kæmi einhver annar og tæki hana frá honum,
en nú fanst konunginum, að hann hefði miklu
heldur viljað missa hana.
Síðan þau giftust, hafði drotningin búið í
lítilli eyju í miðri ánni, sem rann framhjá Kongs-
helli og hét Ragnhildareyja. Rar hafði verið
bygður handa henni kastali úr steini, og í
honum átti hún að alast upp í ró og næði,
þar til hún yrði svo þroskuð, að eiginmaður
hennar gæti farið með hana til hirðarinnar.
Eftir giftinguna hafði konungurinn altaf setið
heima í ríki sínu og hjónin aldrei sést Og þó
þann vissi vel að drotningin væri fullorðin og
ýmsir mintu hann á, að það væri kominn tími
til að sækja hana, gat hann einhvernveginn
ekki fengið sig til þess.
Hann bar margt í vænginn. Ýmist þóttist
hann þurfa að kæfa uppreisn, eða þá það var
svo mikil dýrtíð, að ekki dygði að hún kæmi
á meðan. Og ár eftir ár varð veslings drotn-
ingin að sitja í gráa kastalanum sfnum hjá
nokkrum gömlum frúm, sem áttu að kenna
henni allar kvenlegar listir, og án þess að
hafa annað fyrir augum en gráa ána, sem
streymdi framhjá.
En loks var nú konungurinn á leiðinni að
sækja hana, en við að hugsa til hennar f byrj-
un ferðarinnar, hafði hann orðið gripinn af
svo miklu þunglyndi, að hann skildi við fylgd-
arlið sitt, til þess að geta verið í næði með
sorglegu hugsanirnar sínar.
Hann var nú kominn út úr elrirunnunum,
og reið eftir víðáttumiklu héraði, en sem var
einmana og eyðilegt á þessum tíma árs. Ef
það hefði verið sumar, mundi hann hafa séð
stórar hjarðir af sauðfé og nautgripum.
En nú var ekki því að heilsa, og konung-
urinn ke'yrði hest sinn sporum og þeysti yfir
engjarnar svo hart sem hann komst. Hann var
hraustur maður, og ef konungsdóttin hefði set-
ið sem fangi í einhverri töfrahöll, varin af
drekum og tröllum, þá hefði hann viljað koma
þeysandi með konunglegu fylgdarliði til að
frelsa hana. En til allrar óhamingju sat hún
örugg í kastalanum sinum og beið eftir honum,
og engin lifandi vera hreyfði hönd eða fót til
að aftra því, að hann ætti hana.
Ó, hvað liann sá eftir að hafa gifst henni.
»Eg fæ ekki að vinna neitt, sem er stórt og
göfugt,« sagði hann við sjálfan sig, »ekki einu
sinni að sýna fræknleik minn við að vinna
konuna mína.«
Hann varð nú að fara fót fyrir fót, því veg-
urinn lá upp eftir dálítilli hæð, og ofan af henni
sá hann glögt litlu Ragnhildareyjuna. Hann
sá hvað hún lá einmanaleg í miðri ánni. Hann
sá gráa garða og skurði liggja þar þvert og
6*