Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 28

58
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Pegar varðliðsforinginn hafði lokið erindi
sínu, heyrðist hlátur og kvennamas.
>Þetta er sannarlega einkennilegtU var sagt
þar inni, og þekti Kenneth þar tnálróm drotn-
ingarinnar. »Maðurinn er eðlilega eins skrít-
inn eins og erindi það, sem hann er að flytja
fyrir soidáninn. Pú segir að hann sé negri,
það er ágætt, hefir þá hrokkið hár, blátt nef
og þykkar varir, eg hefi aldrei fengið að sjá
reglulegan negra, mig Iangar því til að sjá
hann. Kæri Neville, þú sem oft hefir útvegað
okkur ýmislegt til skemtunar í leiðindunum hér,
þú mátt til með að lofa okkur að sjá þennan
biðilsvein soldánsins.*
»Eg er reiðubúinn til að verða við tilmælum
yðar hátignar, ef þér á eftir afsakið það og
réttlætið fyrir herra mínum og konungi, þótt
eg fari að einhverju leyti öðruvísi að en skip-
anir hans bjóða,« sagði þessi vikaliðugi ridd-
ari,, »en hins vegar vil eg eigi undanfella að láta
yðar hátign vita, að þessi svertingi lítur alt
öðruvísi út en þér munuð ímynda yður.«
»Segið ekkert um útlit hans, við þorum að
sjá hann, hversu ljótur sem hann er; hann er
þó æfinlega kvonbæna sendimaður soldáns og
að því höfum við gaman, hversu Ijótur sem
hann kann að vera.«
Yíirhirðmey drotningarinnar, Kalista, fann nú
ástæðu til að láta skoðun sína í Ijós, og mælti:
»Náðuga drotning, reiðist mér ekki, þótt eg
sé svo djörf að minna yður á, að það er ekki
langt siðan við með naumindum sluppum frá
ofurlitlu glensi, sem við höfðum við einn af
riddurunum í liði Ríkarðar konungs. Við getum
ekki vitað nema það hafi jafnillar afleiðingar,
að vera að nokkrum glettum við þennan boð-
bera, sem konungurinn hefir að sögn mikið
dálæti á. Ef eg mætti gefa yður ráð, þá væri
það, að láta varðliðsforingjann fylgja þessum
borbera þegar í stað til prinsessunnar, svo
hann geti lokið þar erindi sínu.«
Berengaría brosti að hinum alvarlega svip
hirðmeyjarinnar.
»Við sluppum frá því með nauðung,* hafði
drotningin eftir með fyrirlitniugarróm og spretti
fingrum — »ójá, við sluppunt nokkurnveginn
bærilega. — En hinsvegar getur verið, að þú
hafi nokkuð til þíns máls, Kalista, að það sé
hyggiiegast fyrir okkur að fara varlega. Látum
því þennan Nubier, eða hvað hann nú er, af-
ljúka fyrst erindi 'sínu hjá prinsessunni. En
hvað eg^vildi sagt hafa, er hann ekki mállaus?«
»Jú„ yðar hágöfgi,« svaraði riddarinn, »en
vekja vil eg athygli drotningarinnar á, að þólt
þessi svertingi, sem stendur hér fyrir framan
í fortjaldinu, sé mállaus, þá hefir hann góða
heyrn, og getur því vel verið að hann heyri
til okkar, ef við tölum svona hátt.«
Petta var og orð að sönnu. Kenneth hafði
heyrt alt talið i tjaldinu, án þess að það væri
vilji hans að standa á hleri.
Eftir að Neville hafði aðvarað drotninguna,
var talað í lægri róm og samtahð dó svo út
með lágum kliði. Litlu síðar kom varðliðsfor-
inginn fram í fortjaldið og gaf svertingjanum
bending um að fylgja sér.
Kenneth hlýddi því, og Neville fór nú með
hann að tjaldi, sem stóð í nánd við drotning-
artjaldið.
Úti fyrir tjaldinu stóð ein af þjónustumeyj-
um prinsessunnar, og sagði Neville nokkur
orð hljóðlega við hana. Hún fór þegar inn í
tjaldið, en kom brátt aftur og benti svertmgj-
anum að fylgja sér inn. Nú var það varð-
liðsforinginn, sem varð að bíða úti fyrir.
Þernan fylgdi svertingjanum inn tii prinssess-
unnar og hvarf svo þegar á brott ettir bend-
ingu liennar.
Hinn dulklæddi Kenneth riddari stóð nú
frammi fyrir konu þeirri, er hann elskaði og
tilbað, en sem hann fyrir fáum dögum hafði
mist alla von um að sjá aftur.
Auðmjúkur féll hann á kné með krosslagða
arma og horfði til jarðar. Hann hagaði sér
eins og glæpamaður, sem biður dó ns síns.
Edith var í sama sorgarbúmngnum og þagar
konungur heimsótti hana og fyr er fra skýrt.
hin langa, gegnsæja, svaita blæja blakti um hana
eins og skuggar sumarnæturinnar. Hún hélt á
silfurlampa, sem fyltur var ilmaudi olíu og varp-