Nýjar kvöldvökur - 01.03.1919, Blaðsíða 12

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Drotningin í Ragnhildareynni.
Smásaga eftir Selniu Lagerlöf.
Einu sinni var konungur. Einn skammdeg-
isdag sté hann á bak hesti sínum og reið af
stað áleiðis til Kongshellis. Loftið var grátt
og drungalegt, eins og venjulegt er á þeim
tíma ársins.
Oatan, sem konungurinn reið eftir, lá í bugð-
um eftir einmanaiegu héraði, vöxnu stórgerðu
grasi með lágum elrirunnum hér og þar. Með
fram endilöngum veginum höfðu þeir þjappað
sér dálítið saman, eins og þeir væru að for-
vitnast eftir hverjir framhjá færu, og á stöku
stað lögðust þeir jafnvel alveg yfir götuna, svo
konungurinn átti erfitt með að koma’ hestinum
áfram.
Pað var svo síðla árs, að trén höfðu þegar
felt blöðin, og alt líf virtist stöðvað bæði í
skógi og á engi. Úr sumarlaufinu, sem lá
bleikt og visið, höfðu haustrigningarnar mynd-
að þétta, vota ábreiðu, er lá mjúklega yfir sof-
andi*köngulóm og sniglum.
Dimt var af þoku og alt grátt að sjá, og
konungurinn hugsaði með sér, að þetta væri
þó enginn skemtivegur fyrir konunga. En öðru
megin við héraðið, ekki nema lítinn spöl frá
veginum, gnæfði hátt og fagurt fjall. Neðst við
ræturnar var það umgirt mön af hreinum, gul-
um sandi, þá tók fyrst við Ióðrétt hamrabelti,
en því næst var röð af blágrænum furutrjám
á mjóum klettastalli. Enn ofar var lauslegt
stórgrýti og um það streymdu tærir smálækir
hér og þar, en þá tók við dálítil mön af birki-
skógi með Ijósa stofna og dökkrauða þvæiu
af greinum, og svo aftur sandbelti. En yfir
sandinum gnæfði fjallið með hrikalegum, ber-
um, rauðgráum hamraveggjum, alveg upp að
dökkglæna greniskóginum, sem óx þéttur og
blómlegur upp á flötum fjallásnum.
En konungurinn hafði enga ánægju af að
vera í nánd við hið fagra fjall, því dimm og
þung ský héngu yfir því, grá þoka læddist
niður hlíðarnar, og frá öllum giljum og trjám
sté þétt gufa. Pessvegna fanst konunginum
þetta skrautlega fjall grátt og ömurlegt eins
og alt annað. Hann varp öndinni mæðilega,
þegar hann reið gegnum elrirunnana, sem stór-
ir, þungir vatnsdropar féllu frá yfir hann og
hestinn.
Og alt í einu varð hann svo hryggur og
angurvær, að honum fanst sér aldrei hafa lið-
ið jafnilla. »Pannig er það altaf fyrir mér,«
húgsaði hann, »hvar sem eg kem, þá þarf ætíð
alt að vera grátt og ömurlegt. Fari eg sjóferð
mér tíl skemtunar, kemur þoka, svo eg get
ekki séð hársbreidd frá skipinu, og ef eg er
úti að næturlagi, felur máninn sig bak við hin
dimmustu ský, til þess að þurfa ekki að lýsa
mér. Eg er viss um, að ef eg færi upp til
himna, þá sloknuðu allar stjörnurnar þegar eg
kæmi.«
»Pað er sama hvað eg tek mér fyrir hend-
ur,« hélt hann áfram og krepti hnefann, »það
er öðruvísi fyrir mér en flestuin öðrum kon-
ungum, þegar þeir hljóta konungstign hljóta
þeir um leið heiður og frægð, og umhverfis
þá ríkir dýrð og fegurð, en minn konungdóm
mætti helst nefna í sambandi við ilt veður.
Sífelt er það uppreisn, sem eg verð að hugsa
um, og það er ekki mikill hluti af þjóðinni
sem góðfúslega vill hlýða mér. Pað var öðru-
vísi líf gömlu konunganna, sem sátu í Upp-
sölum og stýrðu öllu ríkinu; já, að vera kón-
ungur eins og þeir, það væri nokkurs virði.«
»Pað er víst ákvörðun Quðs, að líf mitt verði
aldrei öðruvísi en svona,« sagði hann við sjálf-
an sig.
En um leið og hann sagði það, barðist hann
þó á móti og vildi ekki trúa því. Hann stöðv-
aði hestinn og hlustaði, hvortenginn fugl heyrð-
ist kvaka í nánd við hann, það ætlaði hann
að hafa til marks um, að hann væri að draga