Fréttatíminn - 18.10.2013, Blaðsíða 22

Kirkjan
reyndi að
breiða yfir
og fela það
sem hafði
gerst í stað
þess að
takast á við
það opin-
skátt.
Skeifunni 11 | Sími 515 1100 www.rekstrarland.is
Hafið samband við sölumenn Rekstrarlands og leitið tilboða.
Rekstrarland er byggt á fyrrum rekstrarvörudeild Olís
og er dótturfyrirtæki Olíuverzlunar Íslands hf.
PI
PA
R\
TB
W
A
•
S
ÍA
•
1
3
2
5
0
3
Samsettir fjáröflunarpakkar eða sérsniðnir eftir óskum hópsins
Öflug fjáröflun
fyrir hópinn
www.lyfja.is
Fyrir
þig
í Lyfju
Nýtt og nærandi
rakagefandi krem með
70% fituinnihaldi
Decubal
Lipid Cream
fyrir þurra og erfiða húð
M ér vitanlega er ég eini prestur-inn innan Þjóðkirkjunnar sem hlustar á dauðarokk. Ég hef
sérstaka unun af sænsku dauðarokki,“
segir séra Sigurvin Lárus Jónsson og
bætir kómískur við: „Það er miklu betra
en norskt dauðarokk.“ Mér er samt ljóst
að hann er ekkert að grínast. „Ég hlustaði
mikið á þungarokk sem unglingur, hlust-
aði á Metallica, Sepultura og Slayer. Það
er samt ekki fyrr en á seinni árum sem
ég kynntist dauðarokki og þá sérstak-
lega sænsku hljómsveitinni Opeth að ég
heillaðist af því.“
Sigurvin hefur sinnt æskulýðsstarfi
við Neskirkju frá árinu 2006 og eftir
prestvígslu árið 2010 fékk hann þar stöðu
æskulýðsprests. Hann er afar vinsæll
meðal barna og unglinga sem sækja
kirkjuna og þykir hafa rifið æskulýðs-
starfið mikið upp. Það er kannski ekki að
undra. Sigurvin hefur glaðlega og hlýja
nærveru og strákslegt útlit þegar hann
er ekki í hempunni. „Unglingunum finnst
mjög svalt að presturinn þeirra hlusti á
dauðarokk. Ég hef í raun mjög fjölbreytt-
an tónlistarsmekk og nota tónlist til að
næra mig og til að slaka á. Það er mikil
tilfinning í tónlist og oft mikil reiði í rokk-
inu. Ég er ekki reiður maður en þegar ég
er ákveðnu skapi veit ég ekkert betra en
að finna kraftinn í dauðarokkinu.“
Hann reynir að sannfæra mig um að
hann sé bara ósköp venjulegur maður og
því til staðfestingar bendir hann á ósköp
venjulegt fjölskyldulíf sitt. „Ég á tvo yndis-
lega stráka, 8 og 10 ára. Ég er fráskilinn
en er í góðum samskiptum við mína fyrr-
verandi konu og við búum nálægt hvort
öðru. Ég á síðan yndislega sambýliskonu,
Rakel Brynjólfsdóttur, sem er formaður
Kristilegrar skólahreyfingar og ég er
mjög stoltur af henni.“
Gagnrýndi Hátíð vonar
Í fjarveru séra Bjarna Karlssonar er
Sigurvin þennan veturinn settur prestur
í Laugarneskirkju og hefur hann allavega
sýnt og sannað að hann er enginn
venjulegur prestur. Framganga hans í
tengslum við hina umdeildu Hátíð Vonar
vakti mikla athygli en hann boðaði til sér-
stakrar Regnbogamessu þá sömu helgi í
Laugarneskirkju þar sem regnbogafáni
var dreginn að húni. Sigurvin mótmælti
opinberlega guðfræði Franklins Graham,
sem hann segir ala á fordómum í garð
samkynhneigðra, að hún sé amerísk bók-
stafshyggja sem sé íslensku þjóðkirkj-
unni framandi á alla vegu. „Ég var mjög
afgerandi í því að við ættum ekkert að
vera að púkka upp á þennan mann,“ segir
Sigurvin en sem kunnugt er hélt biskup
Íslands ávarp á hátíðinni. „Kirkjan á að
vera opin öllum og við eigum öll að sitja
við sama borð. Það er í raun býsna rót-
tækt því í samfélaginu erum við alltaf að
flokka og skilgreina fólk, út frá menntun,
út frá starfi, fegurð, gæði bílsins sem þú
ekur á eða fötunum sem þú gengur í. Við
erum alltaf að flokka og greina. Jesús er
ítrekað í guðspjöllunum að rjúfa félagsleg
landamæri, að hneyksla og ögra og segja:
Við erum öll jöfn. Það er það sem ég hef
reynt að gera. Kannski ekki að heyksla og
ögra heldur segja að við sögum öll jöfn.
Mér var bara algjörlega misboðið yfir
þessari hátíð. Við gleymum því stundum í
umræðunni um trúfrelsi og skoðanafrelsi,
sem stundum virðist snúast um rétt til
að berja á minnihlutahópum, að þarna er
um að ræða raunverulegar manneskjur.“
Hann segir Regnbogamessuna hafa
heppnast afskaplega vel. „Hér var
ekki þurrt auga í salnum og fólk úr
Hinsegin kórnum hefur komið að
máli við okkur og þakkað okkur
fyrir að orða sársaukann. Það er
auðvitað meiðandi að stærstu og
áhrifamestu trúarbrögð samtím-
ans skuli velja að berja á samkyn-
hneigðum. Jesú bannar okkur að
skilja, það er klárt bann við hjóna-
skilnuðum í Biblíunni en kristnir í
samtímanum eru ekki að ofsækja
eða halda uppi ofbeldisfullri
orðræðu gegn fráskildum. Það
hafa samt vissulega verið miklar
framfarir og margar kirkjudeildir
eru komnar en lengra en við. Sums
staðar eru jafnvel samkynheigðir
biskupar sem er yndislegt en þessi
meiður bókstafshyggjunnar birtist
hjá of mörgum.“
Glímdi við depurð
Það lá sannarlega ekki alltaf bein-
ast við að Sigurvin yrði prestur.
„Ef einhver hefði sagt mér þegar
ég var unglingur að ég ætti eftir
að verða prestur hefði ég líklegast
hlegið,“ segir Sigurvin Lárus Jóns-
son þjóðkirkjuprestur. „Ég hafði
þó sem barn mjög jákvæða mynd
af kirkjunni. Hjalti Guðmundsson,
fyrrverandi dómkirkjuprestur, var
góður vinur föður míns og mér
er svo minnisstætt hvernig hann
mætti okkur börnunum í ferming-
arfræðslunni. Ég man varla orð af
því sem hann sagði en ég gleymi
aldrei hvernig hann mætti okkur
og hvað hann sýndi okkur mikinn
kærleika. Það virkilega sat í mér.
Á unglingsárunum var ég mjög
týndur, glímdi við depurð, mis-
notaði áfengi og gekk mjög illa að
fóta mig. Rétt rúmlega tvítugur
fór ég í áfengismeðferð og kynnt-
ist í kjölfarið góðu 12 spora fólki
sem kenndi mér að iðka trú. Þetta
fólk hafði engan áhuga á að ræða
við mig um guðfræði eða skoðanir
mínar á trúarbrögðum heldur ein-
faldlega kenndi mér að biðja, sitja
í kyrrð og hjálpa öðrum. Ég varð
fyrir sterkri trúarlegri reynslu við
að vinna 12 sporin, þessi reynsla að
upplifa sig ekki einan. Ég er sann-
færður um að Guð er til, að hann er
hér með okkur og að til hans meg-
um við leita.“ Eftir að Sigurvin varð
edrú skráði hann sig í öldunga-
deild, lauk stúdentsprófi og skráði
sig í guðfræði. „Ég sá þetta sem
vettvang til að hjálpa. Ég byrjaði í
guðfræði 2001 og fer þá strax að
gefa vinnu mína í Laugarneskirkju.
Við Bjarni byrjuðum þá að vinna
saman og hann sagði snemma við
mig að guðfræði væri ekki stunduð
einungis bak við skrifborð. Þarna
átti hann við að þrátt fyrir ólíkar
kenningar og áherslur þá snýst
þetta allt saman um fólk. Ég er ekki
sérfræðingur í guðlegum málefn-
um.. Ég segi oft að ég þekki Guð en
ég skil hann ekkert meira en aðrir.“
Sigurvin veit að hann fann sína
réttu braut og er þakklátur fyrir að
fá að sinna preststarfinu. „Ég elska
þetta starf fram í fingurgómana.
Prestinum er boðið inn í helgustu
vé fjölskyldunnar. Þegar það fæðist
barn er kallaður til prestur og hann
fær að vera hluti af fjölskyldunni
skamma stund. Á erfiðustu tím-
unum fáum við að ganga með fólki
sem er að kveðja eða hefur misst.
Það er miserfitt, stundum nálgast
það að vera skemmtilegt því fólk er
skemmtilegt, en stundum er það
alveg skelfilegt því aðstæður geta
verið svo óbærilegar. Það er vandi
að umgangast fólk í mikilli sorg. Þá
þiggur fólk oft samfylgd prestins
af því hann þekkir sorgina og van-
máttinn. Þetta starf snýst um fólk
og fólk er uppáhalds – að vinna með
fólki og ganga með því.“
Kirkjan sjálfri sér verst
Þegar Þjóðkirkjuna ber á góma í
almennri umræðu virðast flestir
hafa sterkar skoðanir á henni,
hvort sem þeir tilheyra henni eða
ekki. „Þjóðkirkjan er þverstæðu-
kennd stofnun. Hún nýtur trausts
í samfélaginu hefur haft mikil völd
en það er sem betur fer alltaf þann-
ig að þegar kirkjan ætlar að beita
völdum þá grípur íslenskt samfé-
lag inn í og tekur af henni þau völd
sem hún á ekki að hafa.“ Sigurvin
segir sér ekki fært að tjá sig um
einstök dæmi. „Við skulum bara
Sonur Sigurvins er með ADHD og hefur hann þurft að standa vörð um soninn í
skólakerfinu. Messan næsta sunnudag er tileinkuð fólki með ADHD, ein af mörgum
óhefðbundnum messum í vetur. Ljósmynd/Hari
22 viðtal Helgin 18.-20. október 2013