Fréttatíminn - 14.09.2012, Síða 22

„Yndislegt að fá þetta tækifæri til að
vinna að því að létta og bæta þjónustuna
við þessi veiku börn,“ segir Bára Sigur-
jónsdóttir sem er sérfræðingur í barna-
hjúkrun. Hún mun stýra stuðningsmið-
stöðinni við langveiku börnin fimmtíu
sem safnað verður fyrir um helgina
undir merkjum átaksins Á allra vörum.
Hún stefnir á að opna í nóvember.
Fyrst þurfi hún að ráða bæði hjúkrun-
arfræðing og félagsráðgjafa, viðræður
gangi vel. Hún vonist til að miðstöðinni
verði tryggður tveggja ára rekstrar-
grundvöllur með átakinu.
Bára segir miðstöðina eiga eftir að auðvelda fjöl-
skyldunum lífið. Bæði geti fjölskyldurnar sótt til hennar
og starfsmennirnir farið til fjölskyldn-
anna. „Í miðstöðinni verða stuðnings-
hópar fyrir börnin og foreldra þeirra.
Aðstaða fyrir börnin til að leika sér
og þetta verður þeirra athvarf fyrir
fræðslu og fyrirlestra. Við munum
skaffa hverri fjölskyldu sinn liðsmann
og sá mun leiða hana í gegnum sín mál.
Hjálpa henni að finna úrræði og að hún
fái þá þjónustu sem hún eiga rétt á.“
Stjórnunarstarfið er sem sérsniðið
fyrir Báru sem menntaði hún sig sér-
staklega í þessum fræðum. „Það er því
kominn tími til að fagfólkið nálgist fjölskyldurnar á ný
á þeirra forsendum,“ segir Bára og færir starfið inn í
framtíðina. - gag
M arkmiðið var að borga til baka það sem við höfðum fengið í líf-inu,“ segja þær Gróa,
Guðný og Elísabet, konurnar sem
eru á allra vörum. Í fimmta skipti á
jafnmörgum árum skipuleggja þær
söfnun fyrir verðugt málefni. Um
200 milljónir hafa safnast á þessum
fimm árum. Rótin að framtakinu er
brjóstakrabbamein Gróu.
„Það stóðu svo margir með mér í
veikindunum,“ segir Gróa Ásgeirs-
dóttir, hálf fimmtug móðir nítján
ára pilts og starfsmaður Flugfélags
Íslands, um átta mánaða baráttu
sína við krabbameinið fram á mitt
ár 2008.
Þær vinna mestmegnis að mál-
efninu meðfram vinnu. Ekki búnar
að ákveða næsta málefni enda stóra
stundin um helgina þegar RÚV verð-
ur með tólf stunda söfnunardagskrá.
Eins og að fæða barn
„Við ætlum að koma þessu frá okkur
klakklaust,“ segir Elísabet Sveins-
dóttir, móðir þriggja drengja og
markaðsstjóri Advania. „Svo sjáum
við til um framhaldið. Við erum
alltaf að kynna, koma á framfæri,
útskýra. Þá hugsum við stundum:
Er þetta kannski orðið of stórt fyrir
þrjár manneskjur í sjálfboðavinnu?
En þetta er eins og að fæða barn.
Það er erfitt á meðan á því stendur
en þegar mæður sjá barnið hugsa
þær flestar: Jú, ég vil gera þetta aft-
ur. Það er stemningin í hópnum.“
Þær segja þessi fimm síðustu ár
hafa breytt viðhorfi þeirra til lífsins.
„Þótt þær hafi ekki reynslu af veik-
indum, eins og ég, vita þær hvernig
það er að standa að baki manneskju
sem berst við krabbamein,“ segir
Gróa. „Það er ekkert auðvelt. Veik-
indi smita alla fjölskyldu og vini.“
Samstarf þeirra þriggja byrjaði
með hugmynd um sölu á glossi til
styrktar Krabbameinsfélagi Ís-
lands. Fimmtíu milljóna andvirðið
fór til kaupa á nýjum tækjum til að
greina brjóstakrabbamein á frum-
stigi; tækjum sem losa konur undan
brjóstapressunni ógurlegu.
Þær Guðný Pálsdóttir, tveggja
barna móðir, amma, og verkefna-
stjóri hjá Iceland Express til fimm
ára, og Gróa unnu saman hjá Flug-
félagi Íslands þegar Gróa veikist,
og leituðu með gloss-hugmyndina
til Elísabetar sem á þeim tíma sá
um söluna um borð í Icelandair vél-
unum.
Vildi ekki sjúkrasögur
„Allir vildu gera eitthvað fyrir mig
þegar ég var veik,“ lýsir Gróa: „Gefa
blóm eða segja sögur af fólki sem
það þekkti og barðist við krabba-
Með glansandi varir í gegnum veikindi
Barátta Gróu Ásgeirsdóttur
við brjóstakrabbamein varð
kveikjan að söfnunarátakinu
Á allra vörum sem vatt upp
á sig. Gróa er ungfrú gloss,
segir Guðný Pálsdóttir vinkona
hennar og hlær. Ár eftir ár hafa
þær stöllur, ásamt Elísabetu
Sveinsdóttur, skipulagt fjár-
öflun til að auðvelda sam-
borgurum sínum lífið. Þær
vildu gefa af sér til að þakka
fyrir velgengni í lífinu og segja
að þrátt fyrir erfið veikindi sé
nauðsynlegt að láta endrum
og eins minna sig á hversu
heppnar þær hafa verið. Nú,
tvö hundruð milljónum síðar,
hillir undir tólf klukkustunda
söfnunarmaraþon á föstudag
til styrktar fimmtíu alvarlega
veikum börnum landsins.
mein. Mig langaði ekki að heyra af fólki
sem dó. Mig langaði miklu meira í gloss
eða falleg nærföt sem gætu látið mér líða
betur á meðan á veikindunum stóð. Svo er
ég glossæta,“ segir Gróa hressilega.
„Já, ungfrú gloss,“ grípur Guðný fram í
og Gróa hlær. Það má hún því hún virðist
sloppin fyrir horn. Fimm ár eru frá veik-
indunum. „Núna í september á ég að fara
í síðustu skoðunina mína og útskrifast.“
Gróa segir veikindin hafa verið erfið.
Hluti af öðru brjóstinu var fjarlægður og
lyfjameðferð fylgdi í kjölfarið. „Krabba-
meinið var líka komið í eitil. Það var heil-
mikið prógramm en nú er allt í góðu.“
Guðný stóð með vinkonu sinni og segir
hana hafa staðið sig vel. „Hún vann eins
og brjálæðingur og slakaði ekki á í neinu.
Hún skilgreindi sig aldrei sem sjúkling.
Samt var hún mjög veik, gubbaði, horaðist
og allt sem veikindunum fylgir. En hún
var dugleg.“ Gróa tekur undir að hafa ekki
upplifað sig sem sjúkling:
Nám, vinna og krabbamein
„Ég hafði svo gott net í kringum mig. Bæði
fjölskyldu og vini og hafði þetta söfnunar-
verkefni og gat verið í vinnunni minni auk
þess sem ég var að klára viðskiptafræðina
í Háskólanum. Ég hafði nóg að gera og
gat snúið þessum leiðindum í jákvæðni og
tækifæri. Það var lykillinn að þessu. Það
bjargaði mér.“
Elísabet féll eins og flís við rass við þær
vinkonur þegar þær leituðu til hennar.
„Þegar ég hitti Gróu í fyrsta skipti á næsta
fundi okkar var hún með slæðu. Ég hafði
aldrei séð konuna áður. Einhvern veginn
upp úr þessu kviknaði samstarf okkar. Ég
held að við höfum náð svona vel saman
þrátt fyrir að vera mjög ólíkar þar sem við
vinnum hver með sinn styrkleika. Blandan
er ótrúlega góð.“
200 milljónir í sarpinn
Þótt þær hafi stefnt á eitt söfnunarátak
ákváðu þær að leggja ekki árar í bát eftir
fyrstu söfnunina eftir að Sigríður Mar-
grét Oddsdóttir, þá sjónvarpsstjóri Skjás
Eins, kom að máli við þær um söfnun sem
yrði sjónvarpað á Skjánum. Hugmyndin
um glossið var of góð til að hægt væri að
stoppa.
Árið 2009 söfnuðust rúmar 53 milljón-
ir, sem runnu í nýtt hvíldarheimili fyrir
krabbameinssjúk börn. 2010 endurtóku
þær leikinn fyrir Ljósið – endurhæfing-
ar- og stuðningsmiðstöð fyrir fólk með
krabbamein, og tæplega fjörutíu milljónir
söfnuðust. Og í fyrra ríflega 40 milljónir
króna til kaupa á nýju hjartaómskoðunar-
tæki fyrir börn á Barnaspítala Hringsins.
Hlífa tilfinningum sínum
„Bjútíið í þessu er að við erum ekki í
stjórnum þessara félaga,“ segir Guðný
um aðkomu þeirra að söfnununum. „Ég
tel mjög gott að við tengjumst ekki því
sem við erum að styrkja neinum tilfinn-
ingaböndum nema á meðan við erum að
vinna í því. Peningarnir koma inn og fara
út. Við erum ekki með neitt á bakinu og
erum alltaf með hreint borð á hverju ári. “
En þær vita að féð kemur sér vel og
Bára verður einn bjargvætta fjölskyldnanna
Bára Sigurjónsdóttir er komin á
fullt í undirbúningi fyrir stuðn-
ingsmiðstöðina. Mynd/Hari
Guðný Pálsdóttir, Elísabet Sveinsdóttir og Gróa Ásgeirsdóttir, fremst, eru konurnar á bakvið glossin góðu. Söfnunarátakið Á allra vörum hefur skilað 200 milljónum króna.
Mynd/Hari
hjálpar fólki á erfiðum stundum lífs
þess og þær dást að fólki sem þær
hitta og þarf að kljást við lífið og
stendur hnarreist. „Eins og Hanna
[Sigurrós Ásmundsdóttir], sem
missti Svönu dóttur sína í maí. Hún
er upphafskonan að þessu átaki.
Hún er baráttukona. Hetja.“
Hringjast á hvern einasta dag
Það drífi þær áfram að hitta hug-
sjónafólk og einni hver aðra. Þær
þrjár séu þó ekki þær sem komi öllu
til leiðar. „Með okkur er fjöldi fólks,
sveitin, miðin, allir. Brjálæðislega
gott fólk. Eins og á RÚV núna og
auðvitað á Fíton. Frábært fólk.“
Vanþakklætið eltir menn uppi
Þessi síendurtekna söfnun ár eftir
ár heldur skörungunum þremur á
jörðinni, því eins og Gróa greinir frá
getur fennt yfir það sem minnir á
tilgang lífsins. „Bæði sem betur fer
og líka er það galli að þegar maður
kemst yfir veikindi fjarlægist maður
þau strax pínu lítið. Vanþakklætið
gerir vart við sig og maður þarf að
minna sig á hvað maður er heppinn
að vera á lífi. Ég fagna að hafa fengið
krabbamein og sigrast á því. Hefði
það ekki gerst værum við ekki búnar
að vera að stússast í þessu. Þá hefð-
um við ekki hugsað um að gefa til
baka. Þakka fyrir okkur,“ segir hún.
„Ekki það að allir þurfi að verða
veikir til að fókusera á réttu hlutina.
Ég er ekki að segja það. En ég held
að það hafi kennt mér að setja mig í
spor annarra sem standa ekki eins
vel. Ég fór niður á jörðina og sá hlut-
ina með öðrum augum.“ Elísabet:
„Er ekki einmitt oft sagt að frískur
maður á þúsund óskir en veikur
maður eina.“ Jú, grípur Guðný inn
í: „Við upplifum samkennd sem við
hefðum ekki gert hefðum við ekki
sett okkur í spor Gróu.“
Þegar maður
kemst yfir
veikindi fjarlæg-
ist maður þau
strax pínu lítið.
Vanþakklætið
gerir vart við sig
og maður þarf
að minna sig á
hvað maður er
heppinn að vera
á lífi. Í dag finnst
mér ég heppin
að hafa fengið
krabbamein og
sigrast á því.
Gunnhildur Arna
Gunnarsdóttir
gag@frettatiminn.is
Meira á næstu opnu
22 á allra vörum Helgin 14.-16. september 2012