Læknablaðið - 01.12.1942, Blaðsíða 37

LÆKNABLAÐIÐ
m
Ur erlendum læknaritum.
Erysipelas — Sulfanilamid.
Siegel, Rosove og Bower, Los
Angeles, skýra frá 303 sjúklingum,
sem leiigið hafa sulfanilamid-meS-
ferö vegna erysipelas. Sjúklingar
þessir voru á öllum aldri, frá hvít-
voöungum til gamalmenna.
Dosis var þannig ákveöinn:
Börn til 5 ára aldurs fengu 1. sól-
arhring 6 centigr. pr. enskt pund
af líkamsþunga, og var í upphaíi
gefinn helmingur þessa skammts,
en afgangur í jöfnum skömmtum
meö 4 klst. millibili. Annan sólar-
hring voru gefnir % hlutar þessa
skammts, en úr því helmingur hins
raunverulega skammts á sólar-
hring 3—5 sólarhringa eftir aö hiti
var oröinn eölilegur. Eldri börn og
fullorönir fengu 50 centigr. pr. 20
ensk pund af líkamsþyngd 1. sólar-
hring. Þessir skammtar munu all-
miklu hærri en hér tíökast að gefa,
enda reyndist meðalmagn af sul-
fanilamid í blóöi þeirra 121 sjúkl.,
er rannsakaðir voru meö tilliti til
þess, vera: 5.8 mg. %.
Yfirlit um g'ang sjúkdómsins:
Sjúklingar alls 303. Meðaltími í
sjúkrahúsi 8 dagar. Meðaltími þar
til hiti féll 48 klst. Meðaltími þar
til húðaffekt. livarf 50 klst.
Eitrunareinkenni af lyfjanotkun-
inni komu fram hjá 35 sjúklingum
(cyanosis, uppsala, útbrot, psycho-
sis, anaemia secundaria, — enn-
fremur fengu 3 sjúkl. haemolytiská
anaemia, og 1 toxiskan hepatitis
og nephritis, og dóu þessir sjúk-
lingar).
Aöeins 4 sjúklingar af þessum
303 dóu, þ. e. þeir sem á undan eru
taklir, allir vegna eiturverkana
lyfsins. Dánartala var þannig
1.3%. Afeö öörum aöferöum á með-
ferð þessa sjúkdóms hefir dánar-
talan reynst vera ca. 8%.
Niðurstaöa höfundanna er sú, aö
þeir mæla eindregið meö sulfanila-
mid-meðferö við þenna sjúkdóm
sem þeirri beztu, er þekkt er, — en
undirstrika nauösynina á nákvæmu
eftirliti meö sjúklingunum meöan
á meðferöinni stendur, og dagleg-
um lrlóðtalningum.
(Ann. int. medic. 16, 2 1942.)
Th. Sk.
Arthritis — D. vitamin.
Síðustu árin hafa margir haldið
fram D. vitamin meöferö við in-
fectarthritis (polyarthr. primaria
progressiva) og þykjast hafa náð
verulegum bata hjá meiri hluta
sjúklinga.
Charles Slocumb, Rochester,
skýrir frá 14 sjúklingum meö
þenna sjúkdóm, sem gefið var D.
vitamin í stórum skömmtum. D-
lyfin, sem notuð voru, voru nijög
sterk, 40.000—1.000.000 einingat
pr. gramm. Dagsskammtar voru
frá 50.000—385.000 einingar. Lyfiö
var gefið allt frá 12 dögum til 15
mánaða.
Höf. þykjast hafa séð kliniskan
bata í 7 tilfellum, þ. e. 50%, svo
efalaust væri. Batinn var aðallega
subjektiv; aftur á móti lireyttust
olijektiv einkenni lítiö til batnað-
ar. Batinn var aöeins um stundar-
sakir, venjulega versnuðu einkenni
aftur, er hætt var viö lyfjagjöfina.
Nokkur hætta er á eiturverkun
um við svo stóra skammta af D
vitamini, og er aðallega um trufl-
anir á meltingarfærum og nýrna-
bilun með hækkun á þvagefni i
blóði að ræöa. Þessháttar eitur-
verkanir komu fyrir 17 sinnum