Læknablaðið - 01.01.1946, Síða 20

8
LÆKNABLAÐIB
magnið í blóðinu <>i$ hvaða
tökum efnið er tekið í nýrun-
um. Sulfathiazol og sulfame-
thylthiazol úlskiljast greiðlega,
af því að lvf þessi virðast ekki
„endurresorherast“ í tubuli
renalis svo teljandí sé. Má því
húast við, ef mikið er gefið af
efnum þess, að magn þeirra
í þvaginu verði svo mikið, að
þau fellist út og valdi alvarleg-
um óþægindum, ef ekki er séð
fyrir miklu þvagrennsli. Sulfa-
pyridin, sulfadiazin og sulfa-
merazin útskiljast mun hægar,
vegna þess að talsvert af
efnum þessum „resorberast“
aftur i tuhuli renalis.
IJm notkun sulfcilyfja.
Yið hráða sýkingu er nauð-
synlegt að gcfa stóran skammt
í byrjun, til þess að fá sem
allra fyrst verulegt rna.gn af lyf-
inu í hlóð sjúklingsins. Sé nrik-
il hætta á ferðum, er æskilegt
að gefa undir eins riflegan
skammt í æð.
Sulfalyf hafa yfirleitt mun
meiri áhrif á tiltölulega fáar
sóttkveikjur, heldur en á mikla
mergð þeirra. Graftarsýklar
vaxa oft mjög ört í líkaman-
um. Vel valið sulfalyf getur því
hæglega kvrkt sýkinguna i
fæðingunni, sé það gefið í tæka
tíð. Ef komin er ígerð, eru á-
Inif lyfjanna mun óvissari.
Sulfalyf eru xTfirleitt mun á-
h.'ífameiri hjá sjúklingum
með háan hita, heldur en hita-
lausum.
Búast má við að litlir og ó-
fullnægjandi skammtar valdi
þvi, að sóttkveikjurnar geti
orðið ofnæmar fyrir lyfinu. Sé
meðferð rækileg frá hyrjun,
er hættan á því næsta lítil.
Hættuleg sýking krefst stórra
skammta. Lækningamáttur
lyfsins er þó ekki í heinu hlut-
falli við stærð skammtsins, sem
gefinn er. Ef hóflegur skammt-
ur er tvöfaldaður, er talið, að
áhrif lyfsins á sýkingu vaxi ná-
lega um 25%.
Sjúklingar, einkum þeir, sem
fá stóra skammta, þurfa eftir-
hts með. Ríður mjög á að sjúk-
Iingarnir fái mikla vökvun, þvi
að öðrum kosti má húast við,
að lyfin fellist út í þvegfærum
þeirra. Má sólarhringsþvng
fullorðinna helzt ekki vera
minna en IV2 lítri, og þarf þvi
stundum að gefa saltvntn í æð
eða undir húð, ef sjúklingarnir
fást ekki til að vökva sig nægi-
lega. Þetta á einkum við ef not-
að er sulfathiazol, sulfapyridin
eða sulfadiazin. Mér er ógleym-
anlegt, þegar eg fvrst skoðaði
í smásjá þvag sjúklings, sem
fengið hafði stóro skammta af
sulfathiazol, en ekki vökvað
sig sem skyldi. svo að þvag var
næsla lítið. Allt sjónsviðið var
þakið hröngli af sulfathiazol-
kristöllum og rauðum blóð-
kornum.
Eins og ■ skráin um leysan-