Læknablaðið - 01.05.1957, Blaðsíða 41

LÆKNABLAÐIÐ
27
1901 fyrir barnaveikiserum
sitt. Thorvald Madsen liafði
mikinn áliuga fyrir að liefja
framleiðslu á sliku serum i
Danmörku, því að barnaveikin
hafði verið mjög skæð í Dan-
mörku á síðasta tug 19. aldar-
innar og drap hundruð og oft
þúsundir barna árlega.
Fyrir atbeina lians var hafin
bygging á Statens Seruminsti-
tut 1902 með 200.000 kr. fram-
lagi ríkissjóðs. Fram að 1909
var Dr. Madsen rannsóknastjóri
(laboratoriedirektör), en 1909
varð haiui forstjóri stofnunar-
innar og gengdi því starfi til
sjötugsaldurs, er hann varð að
láta af störfum 1940.
Allir íslenzkir læknar vita live
niikil og merkileg stofnun Stat-
ens Seruminstitut er og hefir
verið allt frá því að það var
stofnað. Mun leitun á nokkurri
stofnun í Evrópu, sem nýtur
meira trausts en það, þólt marg-
ai' aðrar séu ágætar. Það er
fy rir löngu þekkt um allan heim
og viðurkennt í allra fremstu
i'öð slikra stofnana, svo að
vandfundin er nokkur stofnun
sem liægt er að telja því fremri.
Það er löngu kunnugt, að
Seruminstitut Danmerkur er
orðið það sem það er fyrir ötula
forgöngu Thorvalds Madsens.
Menn furðuðu sig einlægt á þvi
nvernig Dr. Madsen gæti kom-
Jð öllu því í kring sem stofnun
úans þurfti með og sérstaklega
hvernig hann gat náð úr hendi
ríkissjóðs öllu þvi fé, sem hann
þurfti og fékk. Þegar svo að
segja allar háskólastofnanir
börðust í bökkum af fjárskorti
og fengu engu um þokað, þá
rann féð og streymdi lil serum-
stofnunar Dr. Madsens og hann
virtist geta gert svo að segja allt
sem hann vildi.
Dr. Madsen var sonur her-
foringja, sem var hermálaráð-
herra Danmerkur. Hann kom
syni sínum í skilning um live
áríðandi það væri að liafa gott
samband við stjórnmálamenn
og kunna að semja við stjórn-
arskrifstofur og embættismenn.
Þeim lexíum liefur sonurinn
vafalaust ekki gleymt, en bitt
réð líka miklu, að maðurinn
var sérstaklega aðlaðandi, elsku-
legur maður, sem kunni að tala
við aðra og sannfæra þá um
það, sem hann vissi betur en
þeir, og strax á unga aldri liafði
hann aflað sér svo víðtækrar
þekkingar í sínu fagi, að hann
naut óskoraðs trausts allra sem
þekktu hann, og þeir voru
margir. Dr. Madsen vildi aldrei
láta stofnun sína hejTra undir
háskólann, heldur beint und-
ir heilbrigðismálaráðuneytið.
Hann vissi vel hvað hann gerði
með því. Ef hann hefði orðið að
fara með allt sitt kvabb og all-
ar sínar kröfur i gegn um há-
skólaráð, er liætt við að ménnta-
málaráðuneytið liefði reynt að
halda þessari stofnun innan
sömu takmarkana og öðrum há-