Læknablaðið - 01.09.1961, Síða 34

110
LÆKNABLAÐIÐ
áhrif á lieilsu þeirra, og þar
með sannaðist, að það hefur
engin bein áhrif á efnaskipti
dýranna. Ég vil aðeins benda á
þessar rannsóknir til að sýna,
hversu geysileg þýðing þarm-
gerlanna er.
Hjá mönnum virðist æskilegt
að mikið af mjólkursýrugerlum
þrífist í ristlinum, en til þess
að svo verði, er talið, að mikil
mjólkurneyzla sé nauðsynleg.
Það er kunnugt, að hrjóstmylk-
ingum er það heinlinis lífsnauð-
syn, að lactobacillus bifidus
þrifist í þörmum þeirra. Hann
þrifst miklu betur í þörmum
þeirra barna, sem eru á brjósti,
en hinna, sem nærast á kúa-
mjólk. Ástæðan mun vera sú,
að i brjóstamjólkinni er mik-
ið af næringarefni, sem örvar
vöxt gerilsins — svonefndur
bifidusfaktor. Ivúamjólk er
mildu snauðari að honum. Kuhn
hefur tekizt að einangra þenn-
an sérkennilega næringarlið og
leitt i ljós byggingu lians.
Engan veginn er fullnægjandi
að vita, hvers maðurinn þarfn-
ast af fullgildum næringarefn-
um, það ríður einnig á að geta
tryggt honum þau. Þær kvaðir
liafa að mestu hvílt á kvikfjár-
ræktinni og fiskveiðunum um
þúsundir ára.
Hin gífurlega fjölgun mann-
kynsins veldur mörgum mikl-
um áhyggjum. Sumir óttast, að
hin hræðilega hungurvofa kunni
að herja það, jafnvel á næstu
áratugum. Hinir hjartsjmu, sem
hugsa og tala um þessi mál,
telja enga ástæðu til ótta, því
að framleiðslugeta þjóðanna á
sviði landbúnaðarins aukist svo
gífurlega með sívaxandi tækni,
að jafnvel á þessari öld sé unnt
að fæða allt mannkynið, þó að
tala þessi tvöfaldaðist. Sjálfsagt
er ógerningur að gera sér ör-
ug'ga grein fyrir þessum mál-
um. Væri til einhver alheims-
stjórn, sem skipulegði alla mat-
vælaöflun veraldarinnar, yrði
eflaust hægt að gera ótrúlegustu
hluti, en því er eld<i að lieilsa,
síður en svo. Hver þjóð rekur
sína framleiðslupólitik, og engri
þeirra kemur til hugar að leyfa
öðrum þjóðum þar minnstu
íhlutun, né heldur dettur þeim
í hug að reka hana til hagsbóta
öðrum ríkjum, nema gegn fullu
endurgjaldi eða liagnaði i ein-
hverri mynd. Þess vegna fer
svo, að ríki, sem ekki er fært
um að framleiða nægileg mat-
væli handa sjálfu sér eða getur
ekki borgað það verð, sem kraf-
izt er, verður hungrinu að bráð,
livað semframleiðsluhæfni jarð-
arinnar líður.
Á hinn bóginn er það svo, að
ýmis lönd, sem hefðu allar að-
stæður til að auka framleiðslu
sína, lialda henni niðri af ótta
við offramleiðslu og verðfall,
sem henni fylgir. Meðan livert
land hokrar út af fyrir sig og
engin allsherjarsamræming á
öflun matvæla er til, verður