Læknablaðið - 01.09.1961, Qupperneq 40

116
LÆKNABLAÐIÐ
í ljós, að munurinn á hleypingu
eggjanna varð enn þá meiri en
áður. Af þessu dró ég þá álykt-
un, að sjóðheitur klæðnaður yki
mikið skemmdir af völdum
bruna.
Eftir þetta langaði mig til að
gera tilraunir á dýrum, en átti
þess ekki kost, fyrr en ég fékk
smávegis styrk hjá British
Council árið 1954 og um leið
leyfi til að gera tilraunir við
brezka háskóla.
Áður en ég fór að heiman,
hafði ég fengið leyfi til að starfa
við háskólann í Edinborg og
Bangour Hospital, sem er spít-
ali aðallega fyrir plastiskar
skurðlækningar. En þegar þang-
að kom, lenti allt í undandrætti
og vanefndum, svo að ekkert
varð úr tilraunum í rúma tvo
mánuði. Ég notaði því tímann
til þess að fylgjast með meðferð
á bruna og lesa um bruna. Kom
þá ýmislegt í ljós, sem gerði
þessa vatnsmeðferð, sem ég hef
áður minnzt á, ekki bemlínis
glæsilega. Skrifað stóð, að ein-
stalca læknar í Bandaríkjunum
og Þýzkalandi hefðu notað
valnskælingu við hruna á mönn-
um á síðastliðinni öld og oft,
að því er virtist, með góðum
árangri. En nú væru flestir
komnir á þá skoðun, að hún
væri hættuleg, því að dýratil-
raunir hefðu sýnt, að kæling
dýra, ýmist í isvatni eða álíka
köldu lofti, flýtti fyrir dauða
þeirra. Þó voru einstaka menn,
sem héldu því fram, að kæling
brenndra vefja gæti verið til
bóta og þá aðallega til að draga
úr sviða og sársauka. Dr. Allen
tók til dæmis af limi með kæli-
deyfingu einni saman.
Það er svo ekki að orðlengja
það, að ég fékk enga aðstöðu
til rannsókna i Edinborg og
Bangour. Á fyrri staðnum liafði
maðurinn, sem réð öllu við Iiá-
skólann, enga trú á þessu, en í
Bangour voru hvorki til dýr né
rannsóknarstofur, þrátt fyrir
skrif yfirlæfcnisins til mín, áð-
ur en ég fór að heiman.
Ég kom mér svo loksins fyr-
ir við háskólann í Glasgow og
vann þar að þessum rannsókn-
um. Ég reyndi, eftir því sem ég
gat, að liaga atliugunum mínum
eftir revnslu annarra og niður-
stöðum þeirra. En mér fundust
aðferðir þeirra svo óaðgengileg-
ar, að ég reyndi smátt og smátt
að mynda mér skoðun af eigin
reynslu, hvemig Iiaga skyldi
þessum tilraunum.
Baxter og More, sem á árinu
1937 urðu þeir fyrstu, sem gerðu
tilraunir á dýrum með kælingu
á bruna, stungu til dæmis aðeins
hölum tilraunadýranna, sem
voru hvitar rottur, niður í sjóð-
andi vatn, settu þær síðan í svo
þröng búr, að þær gátu ekki
hrevft líkamann, og blésu köldu
lofti á halana í mjög marga
daga. Aðrir brenndu rotturnar
alla leið upp að axillum með
því að stinga þeim i sjóðandi