Læknablaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 46

120
LÆKNABLAÐ IÐ
við léleg spítalalaun með vinnu
utan sjúkrahúss, minnka eðlilega
afköst hans í þágu sjúkrahússins.
Auk þess sem laun hafa þannig bein
áhrif á starf spítalanna, hafa þau
og áhrif á víðari grundvelli. I fyrsta
lagi draga léleg laun úr aðsókn
manna að læknaskólum. Sú varð t.
d. reynsla Bandaríkjamanna, þegar
starfsgreining þjóðfélagsins jókst
og kjör annarra stétta urðu sam-
bærileg kjörum lækna. Afleiðingin
er, að fjölgun lækna hefur dregizt
aftur úr fólksfjölgun. 1 öðru lagi
munu léleg laun sjúkrahússlækna
letja menn til nauðsynlegs sérnáms.
Spítalarnir munu þó í framtíðinni
verða að byggja upp starfslið sitt
með sérmenntuðum læknum í enn
ríkara mæli en hingað til.
Það er óhjákvæmilegt, að lækn-
arnir geri kröfur í samræmi við það
aukna nám, sem í framhaldsmennt-
un þeirra felst. Ef ekki er komið
til móts við launakröfur spítala-
lækna, er raunar fyrirsjáanlegt, að
nýliðar til sérhæfðra læknisstarfa
verða engir, og mun þá brátt verða
að leita út fyrir landsteinana um
meiri læknishjálp en jafnvel hingað
til hefur þurft. Vart myndi það
kosta minna, hvort heldur læknar
yrðu fluttir inn eða sjúklingar út.
Annar meginþáttur í starfsað-
stöðu við sérhæfð læknisverk eru
kringumstæður á vinnustað til að
framkvæma verkið, svo sem hús-
rými, tæki og sérþjálfað aðstoðar-
fólk. Á þessu sviði er þörf stórra
átaka. Sem eitt dæmi má nefna að-
stöðu svæfingarlækna við Landspít-
alann. Sem stendur starfa þar þrir
svæfingarlæknar og ein svæfingar-
hjúkrunarkona. Þar af er einn full-
menntaður svæfingarlæknir, sem
verður að skipta vinnu sinni á tvö
óskyld verkefni. Afdrep fyrir svæf-
ingardeild er ekki til, ef ótalinn er
einn tréskápur á gangi skurðdeild-
arinnar. I væntanlegri nýbyggingu
er þessari starfsemi ætlað eitt her-
bergi, ca. 6x7 m. Hvergi er gert
ráð fyrir svæfingarherbergi né held-
ur æskilegri gæzludeild („special-
care-“), svo að ekki sé minnzt á
afdrep fyrir lækna og annað
starfslið.
Slík vinnuaðstaða einstakra deilda
orsakast fyrst og fremst af þvi, að
í stað heildarskipulagningar virðast
einstaklingssjónarmið hafa ráðið.
Til að lagfæra þetta og jafnframt
koma í veg fyrir, ef unnt er, að
slíkt komi fyrir í framtíðinni, er
nauðsynlegt að skipuleggja fram
í tímann innbyrðishlutfall hinna
ýmsu deilda spítalans og rannsókn-
arstofnana, sem nátengdar eru spít-
alastarfinu.
Það er t. d. óhugsandi, að sjúkra-
hús sé rekið viðunandi og sam-
kvæmt nútímakröfum, nema greið
þjónusta fylgi frá fullkominni rönt-
gendeild og rannsóknarstofu í
meina- og bakteríufræðum.
Segja má ýkjulaust, að hörgull
sé á æfðu og menntuðu aðstoðar-
fólki, og er þetta mjög mikið vanda-
mál. Til þess að starf sérfróðra
spítalalækna nýtist sem bezt, þurfa
þeir á hverjum tíma að hafa sér
til aðstoðar sérmenntað aðstoðar-
fólk, hver í sinni grein; t. d. rann-
sóknarkonur, röntgenhjúkrunarkon-
ur eða röntgentækna, svæfingar-
hjúkrunarkonur, auk þess sem öll-
um er nauðsynlegt að hafa nægilegt
starfslið læknaritara. Loks er ótal-
in sú fjölgun almenns hjúkrunar-
liðs, sem hlýtur að leiða af stækk-
un sjúkrahúsa annars vegar og auk-
inni sérhæfingu í rannsókn og með-
ferð hins vegar.
Reynt hefur verið að fá f járfram-
lög til kennslu hluta þessa starfs-
fólks, þ. e. rannsóknarkvenna á
rannsóknarstofum Lsp. og röntgen-
tækna, en ekki fengizt enn þá. Nokk-