Læknablaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 58

124
LÆKNABLAÐIÐ
dýrafræði, grasafræði og efna-
fræði, og reyndist hún mörgum
erfiður Þrándur í Gölu. Fróð-
legt er í þessu sambandi að lesa
kafla lir bréfi Ólafs Davíðsson-
ar til föður hans, dagsettu 1.
marz 1884. Þar segir: „Líklega
stúdérar Guðmundur frændi
læknisfræði, en náttúrufræði að
öðrum kosli. Hann er hreinasta
praktexemplar af manni, gáfað-
ur og góður drengur og allra
manna siðferðisbeztur. Mér
finnst hann vera of mikill reglu-
maður, ef nokkuð er, því hann
er aldrei með, eins og maður
segir, en það er ég og vil vera
það, því mér finnst maður
græða stórmikið á því, að því
er snertir reynslu.“
Sennilega hefur Guðmundur
Magnússon baldið sínu striki i
náminu, enda lýkur hann emb-
ættisprófi i janúar 1890 með
hárri I. einkunn. Nú mætti ætla,
að bugur lians liafi þá þegar
lineigzt að handlæknisfræðinni
og hann bafi viljað afla sér
framhaldsmenntunar í henni.
En þvi er ekki að lieilsa. Frá
febrúar 1890 til janúar 1891 er
hann kandidat á St. Johannes
Stiftelse, síðan er hann skvldu-
mánuðinn á fæðingardeildinni
í febrúar 1891 og kandidat á
Blegdamsliospital marz til apríl
sama ár. Um sumarið kemur
hann svo út til Islands. Þetta
bendir til þess, að ekki hefur þá
verið mulið undir íslenzka
læknakandidata, jafnvel með
liáu dönsku prófi. St. Joh. Stif-
telse mun þá hafa verið og var
enn um langan aldur eins kon-
ar ruslakista fyrir gamla og far-
lama sjúklinga og Blegdams-
spítali farsóttahús. Fyrir Guð-
muud Magnússon er engin staða
á handlæknisdeild. Við alvarleg-
ar aðgerðir var þá varla að-
gangur fyrir aðra en fáeina út-
valda, bvað ])á að þeir fengju
að taka þátt í þeim. Þetta minn-
ir mig á það, sem Guðmundur
Hannesson prófessor sagði mér
einu sinni, að fyrstu laparó-
tómíu, sem hann sá, bafi hann
gert sjálfur lieima á íslandi.
Hinn 26. ágúst 1891 gengur
Guðmundur Magnússon að eiga
Katrínu Skúladóttur Sivertsen
frá Hrappsey á Breiðafirði, sem
reyndist lionum mesta stoð og
stytta. Venjulegur ungur lækuir
befði nú líklega farið að leita
sér að atvinnu, orðinn 28 ára
gamall, kvæntur og sennilega
skuldugur. En svo varð ekki
um Guðmund Magnússon.
Þarna getur ýmislegt komið til.
Ekki kom til mála að gerast
praktiserandi læknir í Bevkja-
vík, á því var engin leið að lifa;
og héraðslæknisembætti úti á
landi mun þá ekki bafa leikið
á lausu. En sennilega befur
meslu valdið, að Guðmuudur
Magnússon hefur haft hug á
meiri frambaldsmenntun og þá
helzt í handlæknisfræði. Hann
fer því aftur utan skömmu eftir
brúðkaupið og tekur konuna