Læknablaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 61

LÆK N A B L A ÐIÐ
127
sveinanna. Þegar við vorum að
skoða sjúkling, og ókunnugir
menn voru viðstaddir og heyrðu
til okkar og við liöfðum lýst
sjúkdómseinkennunum, gerði
G. M. ef til vill öðruhvoru smá-
vægilegar atliugasemdir við lýs-
ingar okkar. Við liéldum því að
okkur hefði reitt freniur vel af.
En þegar hann var svo orðinn
einn með okkur, varð stundum
nokkuð annað uppi á teningn-
um. Hann liafði þá geymt öll
ósköpin af axarsköftum og vit-
leysum, sem við liöfðum gert.
Hann sagði auðvitað ekki, að
liann hefði þyrmt okkur í á-
heyrn ókunnugra, en við fund-
um það. Þessi nærgætni G. M.
átti rót sína að rekja til lians
miklu mannþekkingar. Hann er
jafnglöggur á menn og sjúk-
dóma.Hann finnur þaðeinhvern
veginn á sér,aðhverju hannþarf
að spvrja, hvort sem um van-
þekkingu eða sjúkdóm er að
ræða. Hann er fljótur að ákveða
sjúkdóma; þó gerir hann aldrei
nein stökk í þeim efnum, þvi
liann er fráhærlega rökfærinn,
lætur sig aldrei slampast á ein-
liverja niðurstöðu, heldur legg-
ur alt niður fyrir sér vel og
skipulega, áður en liann dreg-
ur nokkra ályktun af athugun-
um sínum. En af því að hon-
um er orðið svo eiginlegt að
þræða hinn mjóa veg rökréttr-
ar hugsunar, er liann oft ærið
fljótur að komast að fastri nið-
urstöðu. Þessi hæfileiki hans
gerir honum oft furðu auðvelt
að koma ljósum skilningi inn
hjá lærisveinum sínum, og
tengja margt, sem sýnist fjar-
skylt, í eitt og sama kerfi, draga
það saman í eina órjúfanlega
heild.“
Kennslan var ekki nema einn
þáttur í starfi Guðmundar
Magnússonar. Annar aðalþátt-
urinn i starfi hans voru lækn-
ingarnar, enda ómissandi vegna
kennslunnar. Allur praxis hér
í Jjænum var privatpraxis alla
hans tíð, Ineði á heimilum og
í spítölum. Fyrstu árin lagði
hann sjúklinga inn á gamla spít-
alann í Þingholtsstræti, sem
seinna varð farsóttahús. Þar
munu aðstæður til aðgerða allt-
af hafa verið fremur frumstæð-
ar, svo og hjúkrun, því að lærð-
ar hjúkrunarkonur voru þá eng-
ar. Þelta hreyttist mjög til batn-
aðar, Jiegar Landakotsspítali tók
lil starfa, og þar stundaði hann
síðan sína spítalasjúklinga, liæði
héðan úr bænum og utan af
landi.
Þá tíðkaðist það mjög hér i
bænum, áður en Sjúkrasamlag
Reykjavíkur tók til slarfa og
jafnvel lengi þar á eftir, að fjöl-
skvldur höfðu sinn húslækni
og greiddu lionum ákveðna upp-
hæð árlega fyrir alla læknis-
hjálp. Guðmundur Magnússon
hafði margar slíkar fjölskyldur
á sinni könnu, og var meiri liluti
heimilisfeðranna rótgróriir emh-
æltismenn. Eg kynntist þessu