Læknablaðið - 01.08.1972, Qupperneq 65

LÆKNABLAÐIÐ
95
rekstur lyfjabúða að gera, nema eftirlit samkvæmt lögum og afhend-
ingu lyfja til bráðabirgða á vöktum, eins og nú tíðkast í stærri bæj-
unum. Missi læknir tekjur við þetta, þarf að sjá svo um, að honum
verði þær bættar í auknum greiðslum fyrir læknisþjónustu.
FERÐALÖG — SJÚKRAFLUTNINGAR
Hér þarf að leggja áherzlu á nauðsyn þess, að komið verði upp
fullkomnu flutningakerfi, og það verði samræmt um allt land. Þá verði
séð um, að íjarskiptakerfi verði samræmd; enn fremur, að komið verði
upp sveitum (flying squads) lækna og annars sjúkraliðs, sem ávallt
séu til taks og geti farið út um land, þegar nauðsyn krefði, og ekki
þyrfti framvegis að senda sjúklinga eina, eftirlits- og hjálparlausa í
ýmsum tegundum farartækja, eins og nú er gert.
Þá þarf að leggja ríka áherzlu á, að læknum sé séð fyrir flutningi
og fylgdarmönnum á erfiðum og tvísýnum ferðalögum og meira sam-
starf náist við vegamálastjórn, landhelgisgæzlu og fleiri aðila, en verið
hefur.
ÍBÚÐARHÚSNÆÐI
Á vegum ráðuneytisins er nú unnið að „prototypu" að íbúðar-
húsnæði. Gildir því hið sama og um húsnæði fyrir heilsugæzlustöðvar,
að þar er stöðlun fyrirhuguð.
Aftur á móti ber að leggja áherzlu á, að læknar þurfi ekki að sjá
staðgenglum fyrir húsnæði og svo sé frá gengið, að við stöðvarnar
verði íbúðir fyrir vikara, búnar húsgögnum og nauðsynlegum tækj-
um. Myndu þær íbúðir og nýtast fyrir sérfræðinga, sem kæmu í stöðv-
arnar.
UNDIRBÚNINGSMENNTUN — VIÐHALDSMENNTUN
Læknafélag íslands þarf að halda áfram markvissri baráttu fyrir
því, að kennsluháttum í læknadeild Háskóla íslands verði breytt til
samræmis við kröfur um almenna menntun heimilislækna, þannig að
þeir, sem kjósa að gera heimilislækningar að lífsstarfi, eigi þess kost
að sérhæfa sig í þeirri grein. Þarf að kanna, hvort ekki er æskilegt
eða jafnvel nauðsynlegt, að einhver sérhæfing geti hafizt fyrir emb-
ættispróf. Auðvitað verður fræðileg grunnmenntun allra lækna að
vera sú sama, en athuga þarf þann möguleika, að hægt verði að veita
sérhæfða kennslu aukalega í ýmsum þeim þáttum, sem veigamestir
eru í starfi heimilislækna. Eða hvar á að fá lækna til að manna heilsu-
gæzlustöðvarnar ?
Eins og nú er komið málum, virðist lítil von til að læknadeildin
sjálf hafi nægilegt frumkvæði í þessu máli og oftast hefur ófullnægj-
andi samstarf verið milli stjórnenda kennslu- og heilbrigðismála. Það
er brýn nauðsyn, að heilbrigðis- og tryggingaráðuneytið geti haft
áhrif á starfsemi læknadeildar í samræmi við þarfir þjóðfélagsins.
Einasta vonin til að hægt verði að fá kennslu til samræmis við
þarfir þjóðfélagsins, er sú, að L.í. knýi enn fastara á, t. d. um kennslu