Dagblaðið Vísir - DV - 12.01.2007, Qupperneq 70

föstudagur 12. janúar 200770 Helgarblað DV
Hún er sú hárgreiðslukona á landinu sem á að baki einna lengstan starfsaldur, er að hefja 47. starfsár sitt. Þeg-
ar Anna Kristinsdóttir var barn og
fór með mömmu sinni „í lagningu“
á hárgreiðslustofuna Sóleyju á Sól-
vallagötunni vissi hún strax að hún
vildi verða hárgreiðslukona.
Það fellur jólasnjór til jarðar
þennan morgun í Vesturbænum.
Húsið hennar Önnu kúrir í myrkrinu
og ljósin utan á því bjóða gesti vel-
komna. Hið sama gerir Anna sem
heilsar glaðlega og sýnir gestinum
fyrst húsakynnin, sem hún breytti
úr hárgreiðslustofu í íbúðarhús fyr-
ir nokkrum árum.
„Hér voru vaskarnir, hér voru
þurrkurnar og hér var kaffistofan!“
segir hún brosandi. „Þetta hús hef-
ur fylgt mér í rúm fjörutíu ár, því
hingað flutti hárgreiðslustofan Sól-
ey 1. desember 1966.“
Anna er Vesturbæingur og hér er
fortíð hennar og nútíð. Vinnustað-
ur hennar er ennþá í Vesturbænum
þar sem hún starfar á hársnyrtistof-
unni Grand.
„Þar eru íbúðir eldri borgara og
mér finnst yndislegt að fá heldri
frúr í lagningu. Þá fæ ég að nota
rúllur, túbera og lakka eins og í
gamla daga.“
Fimmtíu pör af skóm
En erindið þennan morgun á
heimili Önnu er ekki að rifja upp
langan feril í hárgreiðslu, heldur að
fá að líta á skósafnið hennar. Anna
er nefnilega skódrottning sem á yfir
fimmtíu pör af skóm og glæra kassa
utan um flest paranna.
„Ég er samt ekki kaupfíkill,“ seg-
ir hún og kímir. „Ég er fjölfíkill.
Annaðhvort vil ég mikið eða ekk-
ert. Ég hef alltaf heillast af skóm og
gleymi aldrei fyrsta parinu sem ég
varð ástfangin af. Þá var ég ellefu
ára, skórnir voru eldrauðir með T-
bandi og litlum klósetthæl og feng-
ust hjá Sólveigu. Skóverslun Stein-
ars Waage er að selja nákvæmlega
eins skó núna, bara í svörtum lit.
Mér var gjörsamlega borgið þegar
mér var rétt þetta litla kort,“ segir
hún og réttir mér auglýsingaspjald
frá theclearbox.com.
„Þetta er snilldarlausn,“ segir
hún. „Ég var ekki lengi að smella
mér á netið og fjárfesta í nokkrum
kössum. Þeir eru úr vönduðu plasti
og fást í þremur litum, en ég keypti
aðallega glæra. Það flýtir svo fyrir
að finna rétta parið, sjáðu til!“ seg-
ir hún og bendir á kassana, þar sem
sjá má rauða skó, græna, svarta,
silfraða og, og, og...
„Ég á svona fimmtíu pör og þau
komast ekki öll fyrir hérna,“ segir
hún brosandi. „Það er af sem áður
var þegar ég var bara alltaf á hvít-
um klossum, bæði í vinnunni og
dansandi á Spáni! Klossar henta
hárgreiðslufólki vel og ég get til
dæmis ekki notað skó með frönsk-
um rennilás. Mér finnst þeir ein-
faldlega ekki nógu dömulegir.“
Fer aldrei í strigaskó
Hún gerir kröfur. Skórnir verða
að vera úr vönduðu leðri og vel
hannaðir. Reynslan hefur kennt
henni að vera fljót að sjá út hvað er
ekta og hvað ekki.
„Þú sérð ekki Önnu Kristins á
strigaskóm í útlöndum! Það lægsta
sem ég fer í eru mokkasíur með
hæl. Íþróttaskó nota ég í leikfimi,
þar sem enginn sér mig nema hinir
í leikfimitímanum! Og ég hef aldrei
farið á það stig að fela það fyrir
nokkrum manni að ég hafi enn og
aftur verið að fjárfesta í skóm,“ bæt-
ir hún við. „Ég vinn sjálf fyrir mín-
um skóm og get alveg tekið stríðn-
inni þegar vinir mínir segja að það
sé nú gott að ég hafi keypt nýja skó,
það sé það eina sem mig vanti!“
segir hún og skellihlær.
Skór til að sitja í
Í framhaldi af því segir hún mér
skemmtilega sögu af því þegar hún
fór með Þór manni sínum og félög-
um hans í Karlakór Reykjavíkur í
tónleikaferð í fyrrasumar.
„Þar sem ég sat í rútunni á leið
frá Salzburg sendi ég Marentzu
Poulsen vinkonu minni sms og
tilkynnti henni að ég væri að yfir-
gefa Salzburg – skólaus. Marentza
sendi umsvifalaust svar og spurði
hvernig ég ætlaði að yfirgefa heila
borg án þess að hafa fjárfest í skóm.
Henni var stórlega létt þegar hún
fékk sms frá mér frá Vínarborg, þar
sem ég hafði fjárfest bæði í leð-
ur- og gúmmístígvélum. Nei, ég fæ
aldrei sektarkennd yfir fjárútlátum
í skó,“ segir hún hreinskilnislega en
bætir svo við glottandi: „Og þó, ég
segi það nú kannski ekki. Stund-
um getur örlað á smá móral í svona
klukkutíma eftir kaupin, en hann
hverfur fljótt! Ég fer mjög vel með
skó, set þvingur eða gúmmí inn í þá
og hengi stígvélin upp á herðatré.
Ég slít eiginlega aldrei skóm því ég
á svo mörg pör. Ég er ekki dugleg að
henda skóm, fyrst athuga ég hvort
einhver í kringum mig hafi áhuga á
mínum skóm en annars gef á þá til
Rauða krossins.“
Þrátt fyrir útsjónarsemi í skó-
kaupum segist Anna hafa gert mis-
tök.
„Það var þegar mér þóttu skór
flottari í númer 38 en 39,“ seg-
ir hún. „Systir mín benti mér á að
ég notaði númer 39, en þegar hún
sá ekki til keypti ég númer 38. Þeir
voru afskaplega góðir til að sitja í
veislum í..!“
Öskubuskuskórinn
Hún hefur líka keypt „kokteilskó“,
sem hún segir bara nýtilega milli
„fimm og sjö“. Á þeim tíma hafi hún
verið afskaplega hávaxin og grönn
– en á leið heim úr veislunni fór ekki
betur en svo að annar skórinn týnd-
ist í leigubílnum.
„Þá reyndi ég að fara í Pollý-
önnuleik og ímyndaði mér að ef ég
fótbrotnaði gæti ég þó alltaf not-
að einn skó. Svo uppgötvaði ég að
kannski myndi ég brotna á hinum
fætinum og þá henti ég þessum
glamúrskó.“
Eftirlætisskóborgin hennar er
London þar sem hún elskar að
heimsækja skóverslanir á South
Molton Street. Í Slóveníu fann hún
enga skó við sitt hæfi en sætti sig við
það þar sem hún vissi að hún væri á
leið til Rómar nokkrum vikum síð-
ar.
„Þar keypti ég fjögur pör...! Ég
fer hins vegar aldrei inn í heilsu-
skóbúðir, ekki meðan ég get geng-
ið. Og veistu það, að ég skamm-
ast mín ekkert fyrir að segja að ég
er reiðubúin að gefa góðan pen-
ing fyrir góða og fallega skó. Hér á
Íslandi eru margar skóbúðir sem
selja vandaða vöru og í þeim hef-
ur andlit mitt sést nokkrum sinn-
um. En kannski gekk ég fulllangt
árið 1962,“ segir hún allt í einu
hugsi. „Það var þegar ég keypti rú-
skinnsskó til að vera í milli fimm og
sjö. Þeir kostuðu hundrað krónum
meira en mánaðarlaunin mín...!“
annakristine@dv.is
„Það er af sem áður var þegar ég var bara allt-
af á hvítum klossum, bæði í vinnunni og dans-
andi á Spáni! Klossar henta hárgreiðslufólki
vel og ég get til dæmis ekki notað skó með
frönskum rennilás. Mér finnst þeir einfaldlega
ekki nógu dömulegir.“
Anna Kristinsdóttir er hárgreiðsludama
og skódrottning. Hún á yfir fimmtíu pör af
skóm sem flest eru geymd í sérhönnuðum
plastkössum sem hún keypti á netinu. Þessi
lífsglaða kona féll fyrir fyrsta skóparinu
ellefu ára að aldri. Hún gerir kröfur um
gæði og hönnun og myndi aldrei láta sjá sig
á heilsuskóm.
Snilldarlausn Þegar anna sá
auglýsingaspjald um sérhannaða
skókassa var lausnin fundin. stígvél
hengir hún á herðatré.
DV Mynd Stefán Karlsson
í Vesturbænum
Fer vel með skóna sína anna Kristinsdóttir ólst upp við að enginn færi út á óburstuðum skóm. Hún er iðin við að gefa óslitnu
pörin, annaðhvort til vina eða rauða krossins.
Skódrottningin