Fréttatíminn - 05.11.2010, Blaðsíða 33

Ég var bann-
færð. Fólki var
bannað að tala
við mig. Ef ég
mæti fólki úr
söfnuðinum
úti á götu þá
annað hvort
tekur það á sig
krók og snýr
við eða lætur
eins og það
sjái mig ekki.
aðarins þar sem maður nokkur misnotaði ung börn.
Æðstustrumpar safnaðarins, þ.e. öldungarnir, tóku
málið í sínar hendur og maðurinn slapp með að fá
áminningu á samkomu. Það var það eina. Ég spurði
öldungana hvort lögreglan hefði hafið rannsókn á
þessu kynferðisbrotamáli. Ég veit nefnilega til að
slík mál hafi verið þögguð niður innan safnaðarins í
gegnum tíðina. Þeir brugðust ókvæða við og sögðu
að ég skyldi treysta á söfnuðinn og Guð. Málin væru
í farvegi og veraldlegum stjórnvöldum skyldi ekki
blandað í þetta þar sem ill umræða um söfnuðinn
myndi fara af stað innan þjóðfélagsins. Sem sagt:
Litið var fram hjá lögum og reglum landsins. Þetta
er ekki í fyrsta skipti sem Vottar Jehóva hylma yfir
með barnaníðingum og því miður sennilega ekki í
það síðasta.
Þarna fékk ég svo innilega nóg! Mér var heiftar-
lega misboðið og réttlætiskenndin öskraði innra með
mér. Annað mikilvægt atriði er að einn náungi í söfn-
uðinum er í rannsóknarlögreglunni og raunar innan
deildarinnar sem sinnir kynferðisafbrotum. Almennt
séð er ekki mælt með því að menn innan safnaðar-
ins starfi fyrir lögregluna en þessi maður var í lög-
reglunni áður en hann kynntist heilaþvottavélinni.
Annars er talið mjög varhugavert að menn taki að sér
störf sem snúa að svo veraldlegum þáttum þjóðfélags-
ins því bjargræði Vottanna er ríki Guðs sem þeir bíða
spenntir eftir að taki alla stjórn hér á jörðinni.
Ég var bannfærð
Hver voru viðbrögð foreldra þinna þegar þú hættir í
söfnuðinum?
„Það var svolítið merkilegt. Þau voru frekar reið út
í mig þegar ég ákvað að gifta mig átján ára. Hvöttu
mig ekki til þess. En þegar ég skildi við manninn þá
fannst þeim það ekki sniðugt heldur. Ég braust út
úr söfnuðinum árið 2004 með kjafti og klóm, blóði,
svita og tárum. Pabbi skildi það náttúrlega. Mömmu
fannst það mjög leiðinlegt vegna þess að hún mátti
ekki tala við mig eftir það. Hún var sett undir sama
hatt og allir hinir. Ég var bannfærð. Fólki var bannað
að tala við mig. Ef ég mæti fólki úr söfnuðinum úti á
götu þá annað hvort tekur það á sig krók og snýr við
eða lætur eins og það sjái mig ekki. Fólk sem ég ólst
upp með og hef þekkt í tuttugu og þrjú ár heilsar mér
ekki! Í augum þess er ég dauð.“
Faðir Malínar varð bráðkvaddur haustið 2005.
„Hann var fimmtíu og sex ára þegar hann lést. Það
var auðvitað mjög dapurlegt. Þetta var ári eftir að ég
hætti í söfnuðinum. Þegar faðir minn var jarðaður
komu nokkrir Vottar í jarðarförina. Þetta fólk gekk
fram hjá mér, vottaði mér ekki samúð og lét eins og
ég væri ekki til. Ég upplifði þetta þannig að fólkið
væri að vanvirða minningu föður míns með því að
mæta í jarðarförina hans og í raun og veru að sýna
mér fingurinn.“
Hvernig brást mamma þín við þessari framkomu?
„Hún þóttist ekki taka eftir neinu. Auðvitað tók
hún eftir þessu en hún gat ekki tekið upp hanskann
fyrir mig af því að hún var í söfnuðinum. Það voru
ótrúlega margar mótsagnir í þessu. Þetta var erfið
staða fyrir hana. En hún valdi þetta.“
Hvað með systur þína?
„Það var allt öðruvísi. Hún gerði uppreisn þegar
hún var þrettán ára og hætti þá að koma með á sam-
komur. Af því að hún var svo ung þegar hún kúplaði
sig út þá hafði hún ekki tekið afstöðu. Ég hafði látið
vígja mig inn í söfnuðinn sextán ára, gjörsamlega á
skjön við það sem ég hafði uppgötvað: að þetta væri
ekki sannleikurinn. Þegar búið er að vígja mann
inn í söfnuðinn er maður handjárnaður við þetta. Ef
innvígðir Vottar brjóta reglur eða skipta um skoðun
eru þeir komnir í gapastokkinn. Þá eru þeir bann-
færðir og reknir úr söfnuðinum. Enginn má eiga sam-
neyti við þá eða vera í sama herbergi og þeir. Þetta
er eins og að vera með svartadauða. Systir mín gat
gengið úr söfnuðinum af því að hún var í raun ekki í
honum. Þess vegna heilsar þetta fólk henni en ekki
mér. Reyndar ruglar það okkur stundum saman.“
Fyrrverandi eiginmaður Malínar mátti ekki
hafa nein samskipti við hana frekar en aðrir. „Ég
hef ekki talað við þann mann síðan við skildum
því hann einmitt heilsar mér ekki ef ég mæti hon-
um úti á götu! Maður þarf eiginlega annað hvort
að vera brjálæðislega heilaþveginn eða hafa í sér
mikla mannfyrirlitningu til að geta komið svona
fram. Það er alltaf talað um að aðalsmerki krist-
inna manna sé kærleikurinn. Þetta er ekki kær-
leikur. Ég fékk ekki að kynnast honum þarna.“
Hlýddi mamma þín fyrirmælum um að slíta
sambandi við þig?
„Nei, hún gerði það ekki. En ef ég var heima
hjá henni og einn af Vottunum kom í heimsókn
þá þurfti ég að fara. Því miður. Það er leiðinlegt
að segja frá því en ég þurfti að lúta í lægra haldi.
Þetta var afar vandræðalegt, gerðist ekki oft en
tók mjög á. Það var líka sárt að horfa upp á þetta
hatur. Mér er sérstaklega minnisstætt þegar
Vottafólk bankaði einu sinni upp á heima og ég
fór til dyra. Þetta voru hjón og dóttir þeirra. Mér
fannst ég ekki eiga neitt sökótt við þau þannig að
ég heilsaði bara vinsamlega og sagði: „Nei, hæ!“
Þau svöruðu ekki, heldur skimuðu inn fyrir og
biðu eftir að mamma kæmi til dyra. Þrátt fyrir að
ég stæði beint fyrir framan þau þá horfðu þau í
gegnum mig eins og ég væri ekki þarna. Svo kom
mamma og þá sögðu þau: „Við sjáum að þú ert
upptekin, Vala mín.“ Ég gerði í því að fá þau til að
svara mér og spurði: „Hvað segið þið gott? Ætlið
þið ekki að ansa mér?“ Þá sögðu þau við móður
mína: „Jæja, Vala mín, við sjáumst bara seinna.“
Með það fóru þau. Þetta var hryllilegt og ömur-
legt atvik. Við mamma fórum báðar að gráta. Ég
veit að þetta tók mikið á hana. Allt þetta. Að eiga
dóttur sem var verri en skrattinn sjálfur í augum
þessa fólks. Þótt maður væri ekki að gera neitt
Framhald á næstu síðu
Litið var fram hjá lögum og reglum
landsins. Þetta er ekki í fyrsta skipti
sem Vottar Jehóva hylma yfir með
barnaníðingum og því miður senni-
lega ekki í það síðasta.
viðtal 33 Helgin 5.-7. nóvember 2010