Fréttatíminn - 05.11.2010, Blaðsíða 38

Þ
etta voru undantekning-
arlítið alveg vímulausar
reisur, það tilheyrði auð-
vitað. Bubbi hefur marg-
sagt frá sinni edrú og AA-
mennsku; reyndar lét hann næstum
aldrei hjá líða í lok jólatónleika sinna
á Hrauninu að móralísera dálítið yfir
föngunum, á vinsamlegan hátt þó eins
og var kópérað í sjónvarpsþáttunum
„Fangavaktinni“ sem sýndir voru á
Stöð tvö. Hann sagði að flestir á staðn-
um væru fastir í vítahring ofneyslu og
glæpa, en að það væri til leið út: „Sæk-
iði AA-fundina sem eru haldnir hérna
strákar!“ Ég man þó tvær undantekn-
ingar frá vímuleysinu í jólaferðunum
austur.
Rauður í kinnum með
Bubba og KK
Um Einar Má Guðmundsson og KK,
trúbadúrinn og vin minn Kristján
Kristjánsson, held ég tæpast að ég sé
að upplýsa leyndarmál þótt ég segi að
þeir áttu eftir síðar að feta tólfspora
slóðina; Einar Már hefur í amk. þrem-
ur verkum fjallað um einmitt sína
edrúmennsku, og KK hefur ekki legið
á henni heldur. En það var tveimur-
þremur árum eftir að við fórum saman
á Hraunið, og í eitt af fáum skiptum
sem Bubbi var lauslega fallinn úr sínu
neyslubindindi. Við sóttum KK inn í
Álfheima og þegar hann var kominn
inn í bílinn dró annaðhvort hann eða
Bubbi jónu úr fórum sínum, þeir höfðu
greinilega talað sig saman um þetta
fyrirfram því það þurfti ekkert að
segja, svo soguðu þeir ofan í sig heita
reykjarbólstra og biðu með þá ofan í
sér um hríð eins og tíðkast, blésu loks
frá sér og þá man ég að Bubbi leit í aug-
un á mér og sagði: „Núna eru jól hjá
okkur KK.“ Svo var jónan látin ganga
og ég tók einn eða tvo smóka eins og
aðrir og hélt ofan í mér og hef eflaust
orðið örlítið rauður í framan eins og
aðrir en önnur áhrif fann ég næstum
ekki. Sem betur fer því að ég hef aldrei
verið mikið fyrir kannabisreyk, hann
hefur einhvernveginn aldrei átt við
mig. Þetta hefur auðvitað oft verið í
kringum mig í gegnum áratugina en
ég fann snemma inná að þetta væri
ekki mín víma; henni fylgdi gjarnan
einhverskonar óöryggi og svimatil-
finning, mér fannst ég missa yfirstjórn
yfir sjálfum mér og vald á því sem mér
finnst ég þurfa að ráða yfir, ef ég fann
þá til einhvers; ég ímyndaði mér líka
stundum að þessi fjandans reykur
dygði ekki á mig; það þyrfti meira til.
Og ég man ekki til þess heldur að aðrir
í bílnum yrðu skakkir, við tókum bara
gigg eins og vanalega; mjög fínt núna,
enda tvö söngvaskáld í föruneytinu og
hvorugt vildi að hitt skyggði á sig.
Tvær stórar jónur
En svo var það nokkrum árum seinna,
þeir Bubbi og Denni og tveir eða þrír
í viðbót sóttu mig í Hlíðarnar, svo var
endað uppi í Grafarvogi þar sem Einar
Már bjó og lagt á heiðina;ferðin full-
mönnuð. Og einhver dró upp tvær
stórar jónur. Það var kveikt í þarna
fremst í bílnum og menn héldu ofan
í sér og svo var önnur jónan fljótlega
komin í sætaröðina þar sem við Einar
Már vorum og við soguðum að okkur
hinum til samlætis og urðum dálítið
rauðir í framan og bíllinn malaði áleið-
is upp á heiðina og mér fannst það væri
þögn í bíln um en sá þó að Bubbi var
að skiptast á orðum við einhvern þarna
fremst og jónan gekk eitthvað á milli
okkar nafnanna, ég man það snarkaði
mikið í jónunni þegar maður dró að sér
reykinn, kannski voru fræ í blöndunni,
en svo sá ég að Bubbi var að horfa á
okkur nafnana og hann sagði: „Þið
skuluð fara varlega í þetta strákar,
þetta er mjög heví stöff.“
Og hann hafði varla fyrr sleppt orð-
inu en mér fannst einsog það væri
þrifið í mig og mér snúið í hringi eins
og einhver væri að búa sig undir að
slöngva mér út í geiminn. Og þetta var
hroðalega óþægileg tilfinning. Alveg
eins og ég væri á valdi bíómyndaeff-
ekta þá hljómuðu raddir bjagaðar og
bergmálandi í kringum mig, stundum
eins og í órafjarlægð en stundum eins
og inni í eyrunum og þá mjög hávær-
ar, sérstaklega var ég alveg að ærast
ef það var hlegið í bílnum. Ég vonaði
að þetta liði hratt hjá og fannst eins
og það hlyti að gerast, svona eins og
svimakast sem maður hristir af sér,
og innan skamms þótti mér sem ég
væri að komast til sjálfs mín og létti
við það, en þá var aftur gripið í mig,
það átti að slöngva mér út í geim. Ég
er þá svona mikill hænuhaus á fíkni-
efni. Þessi ferð var eins og lyfjaslung-
in reisa Hunters S. Thompson og lög-
fræðingsins hans í „Fear and Loathing
in Las Vegas“, þeirri fínu skáldsögu
- það vantaði bara að ég sæi orma og
skrímsli skríða út úr vitum samferða-
manna í bílnum. Þegar ég á einhvern
hátt komst til sjálfs mín, sem varði
aldrei lengi í einu, fylltist ég miklum
kvíða yfir því að sjá að við nálguðumst
staðinn æ meir, innan skamms yrðum
við komnir, og svona eins og ástandið
var á mér langaði mig ekki til að ganga
inn í ríkisfangelsið.
Einar Már skrýtnastur allra
En við vorum komnir. Bílstjórinn ýtti á
nokkurskonar dyrabjöllu þegar komið
var að hliði á rammgerðu girðingunni
kringum staðinn: „Bubbi og félagar!“
„Gerið svo vel strákar mínir.“ Hlið-
grindin seig til hliðar með traustlegu
urgi, svo var ekið inn í port, upp að
dyrum. Fyrst var stoppað í framhýsi
þar sem var afdrep fangavarða, þetta
var nýtt og allt dálítið tæknilegt með
fullt af sjónvarpsskjám sem sýndu inn í
mismunandi vistarverur bygginganna.
Þær voru að taka algerum stakka-
skiptum; eftir flóttatilraunir síðustu
ára var ákveðið að breyta staðnum úr
heimilislegum letigarði úti á landi í
alvöru fangelsi eins og þau þekkjast
úr bíómyndunum; fast við hlið gömlu
húsanna var risin stærðar bygging
með turni og öllu; varðturni þar sem
sá yfir svæðið og glerhjúpur efst; í am-
erískum myndum eru alltaf verðir með
öfluga riffla uppi í svona turnum og
horfa haukfránum augum yfir svæð-
ið, reiðubúnir að plaffa á þá sem eru
með stæla eða reyna að flýja. Ég var
enn fullur óþæginda yfir þessum sví-
virðilegu áhrifum sem ég var undir;
hafði fundist þeim létta af mér þegar
ég steig út úr bílnum og kom út í vetr-
arsvalann, en þetta hreif mig með sér
fljótt aftur, einsog ég hefði lent í hring-
iðu; ég leit upp á nýja turninn og hann
tók þegar að snúast fyrir ofan mig.
Inni í varðmannaskýlinu var boðið upp
á svart kaffi og nóakonfekt; ég sturtaði
í mig kaffi og bruddi nokkra konfekt-
mola, í von um að sykurinn og kaffið
myndu færa mér orku til að standa af
mér þennan hvirfilbyl. Bubbi hafði orð
fyrir okkur, ég horfði á hann og hlust-
Hélaðir á Hrauninu
Einari Kárason segir
skrautlegar sögur af enn
skrautlegri samferða-
mönnum í nýrri bók sinni.
Jólin á Hrauninu er einn
þeirra kafla.
Einar Kárason er einn af mestu núlifandi sagnameisturum landsins.
Í nýrri bók „Mér er skemmt“ segir hann af ævintýrum úr eigin lífi
af fádæma krafti og einlægni. Hér er gripið niður í kafla sem heitir
„Jólin á Hrauninu“ þar sem koma meðal annars við sögu KK, Bubbi
og Einar Már Guðmundsson.
m
ag
gi
@
12
og
3.
is
4
11
.0
08
Batik • Bíldshöfða 16 • 110 Reykjavík • Sími 557 2200 • sala@batik.is • www.batik.is
38 bækur Helgin 5.-7. nóvember 2010