Kjarninn - 13.02.2014, Qupperneq 12

05/06 EFnahagsmál
honum. Bankaskatturinn sem fyrri ríkisstjórn setti á, og sú
sem nú situr hækkaði stórkostlega, hjálpar heldur ekki til.
Með honum er ríkið að taka til sín fé sem vanalega væri hlut-
hafa til að skipta á milli sín. Og svo eru það auðvitað blessuð
fjármagnshöftin. Þau æsa fáa fjárfesta, nema Kínverja, sem
ekki virðist mikill vilji að fá sem eigendur að bönkum.
Ótvíræðir kostir
Þrátt fyrir allt þetta virðist Íslandsbanki vera ákjósanlegur
fjárfestingarkostur í augum fjárfesta, að nokkrum skilyrðum
uppfylltum. Þar sem vaxtamöguleikar Íslandsbanka, sem er
með 30-40 prósent markaðshlutdeild á Íslandi, eru litlir er
fyrst og síðast verið að horfa til getu bankans til að borga
arð. Hann væri hægt að auka með hagræðingu, til dæmis
með því að fækka starfsfólki og með ódýrari fjár mögnun.
Erlent eignarhald myndi tryggja slíkt.
Til að gerlegt verði að fara í hlutafjárútboð erlendis er þó
talið að liggja verði fyrir undanþága fyrir erlendu hluthafana
frá fjármagnshöftum þess eðlis að þeir geti fengið arðgreiðsl-
ur sínar greiddar í erlendum gjaldeyri.
Verðið á bankanum myndi af einhverju leyti ráðast af
áætlunum um afnám hafta. Ef þau verða áfram við lýði um
fyrirsjáanlega framtíð gætu erlendir fjárfestar verið tilbúnir
að borga 0,7 til 0,8 sinnum eigið fé bankans fyrir hlutafé
í honum. Það er á pari við það virði sem þrotabú Glitnis
bókfærir virði hans á. Á bilinu tíu til 20 prósent hans yrði
síðan selt í íslensku kauphöllinni og lífeyrissjóðum og öðrum
fjárfestum gert kleift að kaupa bréf fyrir um 15 til 30 millj-
arða króna.
Kostirnir fyrir Ísland við að skrá banka á markað erlendis
eru þó nokkrir. Kerfisleg áhætta myndi minnka, erlendir
bankaferlar yrðu innleiddir og aðgangur að fjármagni yrði
mun ódýrari. Auk þess yrði hluti snjóhengjunnar, krónueign-
ar erlendra aðila, að engu við slíka gjörð. Það myndi vera
skref í átt að afnámi hafta.
„Samkvæmt
heimildum Kjarn-
ans var mjög
vel tekið í hug-
myndir um að
tvískrá Íslands-
banka á mark-
að og fulltrúar
bankanna sem
fundað var með
töldu að fjárfest-
ar væru orðnir
áhættusæknari
en þeir hefðu
verið lengi.“